Online Üye
Online Ziyaretçi
Kendime gelmek içindi,
Koşar adım yazdığım tüm şiirler.
Meğerse çoktan geçmişim kendimi
Ve çoktan geçmişim kendimden.
Aslında,
Olmasa da olur bir kafiyenin telaşındaymışım.
Hayat diye bildiğim bu hapishanede,
Gardiyan! diye bağırmışım kendi gölgeme.
Özgürüm sanmışım prangalarımı unutup,
Güneş sanmışım gördüğüm ilk ışığı,
Aldanmışım.
Elimdeki kan bana aitmiş meğerse
Ve delikanlılık diye bildiğim,
Bir delinin var olmayan sanrılarıymış.
Hangisi gerçek diye düşünürken yitirmişim gerçeği
Ve geleceği.
Aynı güne hapsolmuş ömrüm,
Aynı sıkıcı güne
Ve hiçbir zaman yarınım olmamış.
Ne kendine gelebiliyor insan benim gibi,
Ne kendini geçebiliyor insan benim gibi,
Ne kendinden geçebiliyor insan benim gibi.
Bir koşuşturmaca ki bu,
Kanter içinde ölür de insan ulaşamaz hiçbir yere,
Benim gibi.