Geceydi ve yaðmur yaðýyordu. Bir karar verdim; sonra kararýmdan döndüm... Þimdi ise ayný kararý verip vermemekte kararsýzým... Nedensiz bir umutsuzluk, geri dönülmez bir yola çekti beni. Hani þu yelkeni olmayan tekne hikâyesi... Ben þimdi okyanusun ortasýnda, çok ama çok uzaklardaki ýþýklara bakarak avutuyorum kendimi. Arada bir hayali geliyor, gelme diyorum! Bu saatten sonra, geleceksen de gelme diyorum. Biliyorum ki kaybetmeye alýþtým. Þunu da biliyorum ki, KAYBETMEYE ALIÞAN, KAYBETMEKTEN KORKMAZ

Yeniden baþlamalýyým hayata. Öyle ki silip atmalýyým her þeyi. Kayboldum yalnýzlýðýn çukurlarýnda. Kurtulmak için unutmak ve unutulmak, bilmiyorum ama tek çözüm gibi geliyor bana. Belki bilmiyorum… Bu sonu gelmeyen bir çeliþki, belki bir kýsýr döngü… Yalnýz doðup, hayatýnýn en önemli dönemlerini yalnýz geçiren kaç kiþi vardýr diye düþünüp duruyorum. Kâinatýn ortasýnda kalmak nasýl diye düþünüyorum. Her gün doðsa da güneþ, kuþlar uçsa da uçsuz bucaksýz semada; umut edilecek en küçük bir gözyaþý var mý diye düþünüyorum.

Sevgi uzaklarda ama çok uzaklarda, yüzünü bile görmediðim sevgilimin kalbinde saklý biliyorum ama. Oraya ulaþmak ve hayal kýrýklýðý yaþamadan geçen; hiç yaþayamadýðým ömrüme, imrenerek bakýyorum þimdi.

Aydýnlýktan uzaktayým. Bu etten beden, bu topraktan her insan düþündürüyor beni. Her güzel sabah gözlerimin önüne geliyor ama çürüyen bedenim… Üzerimde gezinen karanlýða bakýyorum. Nereye gitsem peþimden ayrýlmayan, karanlýk gölgemden korkuyorum aslýnda.