Online Üye
Online Ziyaretçi
…en fazla büyürüm
yaşarken ölünmüyor anne...
heybetinden korkuyorum nicedir
ağırlığıyla üzerime abanan hayatın
ve zavallı bir tarla korkuluğu gibi
kendi gölgemden ürküyorum anne
gülemiyorum en çok sevindiğimde
ağlayamıyorum en çok üzüldüğümde
gülüşlerimde mi saklıyorum hüzünlerimi
acım kaç karat eder şimdi anne?
yıkılıyor kurduğum en sağlam köprü
kara bir is bulaştırdım ihtişamlı geçmişime
dostlarım kayan yıldızlar kadar aceleci
ve kırılgan anılar biriktiriyor geleceğe
teselli değil senden istediğim
bir bilsen kalbim çok fakir
diyorum ki;
uçurmak için ümitsiz yarınlara
bana biraz umut satın alabilir misin
aynalarım çok yorgun
pusunu sökemiyorum düşlerimle/gülüşlerimle
yazmak değil de en çok, yaşamak yoruyor anne…
- söylesene; dünya, kalbin kadar büyük mü anne ? -
fulya/ocak2011