Sevmek zor bir sanattýr, usta çýrak iliþkisi olmayan. Yalnýzlýðýn baþkalarýndan öðrenilemeyeceði gibi. Gözünü açarsýn bir de bakmýþsýn ki yalnýzsýn ve baþlarsýn aramaya, paylaþmak istercesine bu yalnýzlýðý ama bulamazsýn. Bakarsýn ki dünya dönüyor durduramýyorsun ve tekrar baþlarsýn hayatý anlamaya çalýþmaya fakat gene de anlam veremezsin, sýrtýnda bir yük taþýr gibi omuzlarýn çöker. Zamanla beklenen gelmemiþtir belki de geleceði de yoktur ama gene de bir aðacýn altýnda beklemeye devam edersin, yaðmur yaðar kalkmazsýn  yapraklarýna sýðýnýrsýn aðacýn. Ýçindeki umuda inanmýþsýndýr bir kere ve inanmanýn aðýrlýðýný da taþýmaya baþlarsýn ama sürekli inkar edersin acziyetini. Bir kere sevda yoluna girmiþsindir çýkýþý olmayan bir yol olduðunu yapraklarý döküldüðünde anlarsýn aðacýn ve gözlerin dolar.

Artýk daha tehlikelidir yaþam, alýþkanlýklar dönemine girmiþsindir  bu dönem inanmaktan daha aðýrdýr ve bunu sana kimse öðretemez. Sen bu yaþamý gözyaþlarýn kadar ýstýrabýn kadar öðrenirsin ancak.

Artýk kabullenme evresi baþlar sevginin, aþkýn en kutsal dönemini yaþarsýn çünkü artýk kabuklarýn kýrýlmýþtýr ve bu yaþlanmayla beraber çocukluk evresidir sen bu yaþamda yalnýzlýk sanatýnda ustalaþmaya bir adým kalmýþ bir iþçisindir ama hala ustan yoktur iþte bu noktada usta da sevgi de bizzat aþk ta sende tecelli eder.

Artýk sen hem ustasýn hem aþksýn hem aþýksýn hem de maþuksun ama bu evre karanlýktýr ve bu karanlýðýn içindeki ýþýk her gözün algýsýnýn üstündedir yalnýz ustalar görebilir o ýþýðý.

Ýþte sonuç sen artýk sen olmaktan çýkýp tamamen beklediðin olursun ve aslýnda sen hep seni aramýþsýndýr bu en baþa dönüþtür ve daire tamamlanmýþtýr artýk.