Yürüyorum yine yaðmurlu bir günde
tek baþýna sokaklarda. 
Çaresiz ve çare de aramadan.

Çare sizsiniz derler ya o da yalan aslýnda. 
Çare/siziz iþte.

Devam ediyorum yürümeye..
Nereye gittiðimi bilmeden ve 
gitmek istediðim yeri öðrenmeden..

Ýnsanlar yalan atmaktan çýkmýþ, yalan olmuþ. 
Gülmeleri, sevmeleri, sevdalarý.. 
Belki de hayatlarý..

Neye ve neden yaþadýklarýný, 
ne istediklerini bilmeden 
seni hayatýnda istercesine görünüp 
sonra bir anda gitmeler..

Hayatlar hayatýný kaybetmiþ, 
Tek kullanýmlýk fotoðraf makinalarý gibi 
tek pozluk aþklara hapsolmuþ.
O tek pozluk aþklarda
tozlu raflarda kaybolmuþ

Tozlu ve puslu bir hayat deðil mi zaten bizimkisi de
O kadar da çaresiz deðildi yaþamlarýmýz. 
Taþ gibiydik aslýnda.

Ama taþlarda parçalanýyordu sonunda. 
Bir kere vurursun, bir daha vurursun sonra bir daha.
Taþý ikiye bölen son vuruþ mudur, 
yoksa onlardan öncekiler mi?

Beklentiler deðiþmiþ, 
sevdalar sevda olmaktan çýkmýþ ete bürünmüþ.
Özlemler özlem olmaktan çýkmýþ, 
özlemleri özlemeye dönüþmüþ.

Unutturmuþlar bize her þeyi. 
Her þeyi silivermiþler sanki birden beynimizden.

Ýnsanlýðýmýzý unutmuþuz 
ve gerçek bir sevda karþýsýnda 
ne yapacaðýmýzý bile bilmez olmuþuz.

Mumu alýpta elimize 
gündüz vakti bile hayallerdeki hayatý aramaya çalýþýyoruz, 
gündüzler de gece oldu bize.

Gündüzü gece eden o zifiri karanlýk, 
gecemizi ne ediyor zaten hiç sormayýn..

Çekilin artýk sahte yüzler hayatýmdan
Beni bu kadar yormayýn!..

***tAÞKýn***