güz yaðmurlarý boþaldýkça sahra
çöl yangýnlarý vurdukça kahýra bilenirdi bu yürek
ne þefkatler besler
ne umutlar emzirirdi
ne vurgunlara annelik yaptý bu beden
ne yangýnlara ev sahipliði
sen gitmeden
ne kuzgunlarda yýktý bendini
düþtü bir yangýnýn ortasýna
bir talanda vurdu kendini

kayýp giden yitiklikleri
uçurum aðzý kahpelikleri
yalanlar kýþlasý ihanetleri
daha neleri neleri
þimdi yumruk sýkmak vardý ya
vay kollarýmýn dermansýz vakitleri

onca firarlara söz kesmiþken
bunca figanlara beþikken
gel de uyut kendini
býrakýp gittðin o þafak vakti
çarptýðýn kapýya yapýþan iki deliði
gel de týka
oradan nehirler sýzmakta þimdi

sana mahkum
þu sol göðüs kafesimin çorak sualsizliðini
sal ýrmak boylarýna özgür bir kuþ gibi

gel
gel de
aðustos sýtmasýnda sinekleri  besleyen damarlarýmda çatla
gel de
mayýnlar döþeli umarsýz suskunluðumda patla

daha bir kere bile kaybolmamýþken gözlerinde
bir kere bile tutamamýþken ellerini
çocuk saçlarýnýn kanatan dikenlerini
törpülüyorum bak þimdi
daðarcýðýmdaki bakir sözcüklerin yetimliðini
bir boþluða salýyorum
gördün mü yine daðýldýn
haydi gel
gel de
topla kendini


hasan polat