Online Üye
Online Ziyaretçi
Bencil olmamaya çalıştım yaşantım boyunca… Kendimi düşünmedim çoğu zaman başkalarını düşündüğüm kadar… Kötü bir insan olmamaya çalıştım bazı zamanlar. Eğer bir kötülük yapmışsam bile başkalarına, bunu kesinlikle bilmeden yapmışımdır…
Sevmişimdir insanları yine de… Kötü bir yer olmasın istemişimdir dünya. Çocuklar ağlamasın demişimdir çoğu kez. Bir kötülük yapmışsam kendime yapmışımdır. Ve düşünüyorum da hala kendime kötülük yapıyorum. Her bahar umutla gökyüzüne bakıyorum. Her kötü rüya gördüğümde ‘Allah hayırlara getirsin!’ diyorum yine de. Her gün uykudan kalktığımda toprağın kokusunu çekiyorum ciğerlerime. Ve bazen seher vakti gökyüzüne bakıyorum. Hilal ve yıldızın bir araya geldiğini bile görüyorum cümle âlemin uyuduğu bilinmeyen zaman koridorlarında…
Gelecekler düşündüm durmadan. Sevinçle atıp durdu genç ama yorgun kalbim. Bulutlar geldi semama arada bir. Birden gri bir toprağa dönüştü düşlerim. Ve yağmur da başladı üstüne, her bir damlada bir toz parçası kalktı beynimin kirlenmiş zemininden… Sonra her yeri bir çiçek kokusu sardı, bir de hiç görmediğim deniz ve yosun kokusu…
Her zaman demiştim bir çocuk gözleri izler durur diye bende dünyayı… Bencil olmadım hiçbir zaman ve düşünmedim kendimi başkalarını düşündüğüm kadar… Bir çocuk gözleri izliyordu dünyayı gözlerimden. Şimdi o çocuk çoktan öldü ve dünya bir damla gözyaşında boğuldu. Tüm çocukların gözyaşında boğuldu.
Mehmet Çiftci
01 Mart 2011 Salı