Ýki gündür hasta yatýyordum, (eþim çalýþmak için Zonguldak’ta, deniz gözlüm Gebze’de, yosun gözlüm ise okumak için Moskova’da olduðu için) yalnýz baþýma yaþadýðým evimdeki hasta günlerimden birinde, daha isteksiz ve bir o kadar da halsiz yataðýmdan doðruldum. Ardýndan, mutfaða doðru sendeleyerek gitmeye çalýþtým. Ýlaçlarýmý almam için bir þeyler yemem gerekiyordu. Hazýrda yemeðim yoktu, bir paket hazýr çorba piþirdim, ekmeklikte kurumuþ olan ekmekleri içine doðradým ve sýcak sýcak yedim. Karným doymuþtu ilaçlarýmý içip yataðýma doðru biraz buruk, biraz da garip kývrýlýp yattým.
            Döndüm durdum biraz yatakta, sanýrým bir saat kadar. Bir ara saate baktýðýmda 01.00 i gösteriyordu çünkü. Her zaman ki dualarýmý yaptým, Rabbimden rüyamda çocuklarýmý görmeyi diledim. Sonra saat kaçta uykuya daldýðýmý bilemiyorum. Her geceki gibi karma karýþýk rüyalarýn koynunda yolculuða çýktým. Gurbetteki kuþlarýmý ve cennette beni bekleyen Dilara’mý görmek, onlara sarýlýp, koklamak umuduyla.  Sonra da yeni bir sabaha yeni ve güzel bir güne uyanmak dilekleriyle uykuya daldým… Ölümün bir eþi denen ve bir daha uyanmaya garantin olmadýðý bir geceye doðru öylesine yol aldým…
          Gece boyunca ara ara uyandým saate baktým. Huzursuz bir uykunun koynunda sabaha ulaþtým. Uyandým, gözlerim yarý açýk etrafýma baktým, bir ses bir nefes dinledim! Ama nafile dýþarýdan gelen çocuk seslerinden kuþ seslerinden baþka evimde týk yoktu. Oysa bir zamanlar her sabah kalkýp rutin olarak yaptýðým kahvaltýyý hazýrlama, yataklarý toplama, yemek yapma, evi temizleme, çocuklarýn sorunlarýyla ilgilenme… Vs. Beni býktýran iþlerden, ne zaman bitecek diye yakýndýðým günler geldi aklýma, tüm bunlardan kurtulmuþtum, rahatlamýþtým iþte!
           Ama yorgun bedenimin, usanmýþ kalbimin tüm bunlarý yeniden kaldýramayacaðýný bile bile o günleri özlediðimi hissettim bir an. Onlarýn evde olmadýklarýný bildiðim halde usulca kalktým yataðýmdan sanki onlarý uyandýrýrým korkusu vardý içimde. Kapýyý açtým yavaþça, evet kimse yoktu bunu çok iyi biliyordum ama bu sabah nedense deniz gözlüm içerde uyuyor gibi geldi, onun nefes alýþlarýný, kokusunu hissettim bir an. Allah’ým bu nasýl bir þeydi anlam veremiyordum, onun burada olmadýðýný biliyor ve içerde varlýðýný ve nefes aldýðýný hissediyordum…
          Odalarý gezdim bir bir, kimse yoktu, zaten biliyordum olmadýðýný ama gene de baktým iþte! Ýçim burkuldu, boynumu büktüm, derin bir nefes aldým ve oturma odasýndaki koltuða bir külçe gibi oturdum. Düþündüm, düþündüm, düþündüm…
         Artýk buna alýþmalýydým, hatta alýþmýþ olmalýydým dedim. Onlar artýk yuvalarýndan uçmuþ, yeni yuvalar kurmak için yol almýþlardý çoktan, bunun bilincindeydim. Aslýnda yalnýzlýðý da severim ben, kalabalýðý baþým çekmiyor, altýn günleri, ev oturmalarý beni mutlu etmiyordu. Ama iþte… Sadece evimin içinde yavrularýmý görmek istiyordu anne kalbim, arada bir geleceklerini bildiðim, kabullendiðim halde…
       Ellerimi semaya kaldýrýp, Rabbim! Onlara hayýrlý eþler, hayýrlý evlatlar ve içinde þen kahkahalar atacaklarý mutlu yuvalar nasip et diye dualar etmeye baþladým, gözlerimden (hani derler ya) sicim gibi yaþlar boþaltarak. Sonra düþündüm, onlarýn saðlýklý ve yaþýyor olduklarýný bilmek bana yetiyordu, aklýma geldiklerinde ise tüm bedenimi tatlý bir sýcaklýk sarýyordu, yüzümde buruk bir gülümsemeye sebep oluyorlar ve kalbim daha bir hýzlý atýyordu.
        Evet, hayýrlý evlat olduklarý için onlarla gurur duyuyordum ve ömrüm boyunca duyacaðýma da inancým sonsuz. Hele ki onlar buraya geldiklerinde ikisini birer yanýma alarak(ortalarýnda küçücük kalsam da)sahilde, gururla baþým dimdik yürümek var ya iþte o duygu anlatýlamayacak kadar güzel bir duygu, hem de tüm sýkýntýlarýma, yalnýzlýklarýma deðecek kadar.
ÝÞTE TÜM BUNLARI BÝLMEK BANA YETÝYOR, ANNELÝK BU OLSA GEREK DÝYE DÜÞÜNÜYORUM…
ONLAR BENÝM SERVETÝM VE ONLARI ÇOK SEVÝYORUM, YALNIZ YAÞASAM BÝLE ÝÇÝM ONLARLA DOPDOLU ÇÜNKÜ…