Güneþin tenimi yakmasýndan hoþlanýyorum. Herkes yaz günü köþe bucak kaçarken güneþten, ben üzerine üzerine gidiyorum güneþin. Ýçim dýþým piþsin istiyorum çünkü. Ýçim cayýr cayýr yanarken, dýþým neden çið kalacakmýþ?
 
Ýnsan zamanla birlikte, zamanýn bizzat içinde kaybolup gidiyor. Geçmiþte yaþadýklarým býrakmýyor peþimi. Benim herkesin aksine keþkelerim var. Nedense hiç kimse sahiplenmiyor keþkelerini. Bense biliyorum ki beni ben yapan keþkelerimdir. Zaman içinde yoðrulmuþlardýr kendileri ve hepsi bizzat bana aittir. Keþke olmasalardý dediðimde çok olur hani, içine düþtüðüm paradoksun labirentlerinde bir çýkmazdan diðerine sürüklenirken.
 
Ýþte orda duruyor çocukluðum, yaný baþýnda tanýdýk simalar. Ýþte babaannem, sanki hiç yaþlanmamýþ, dizleri hala tutuyor, yürüyebiliyor, o çok sevdiðim hasta çorbasýndan yapýyor bana. Dedem geliyor yemyeþil bahçenin kapýsýndan, omuzlarý daha dik, daha bir babayiðit sanki hiç yaþlanmamýþ gibi. Amcalarýmda öyle duruyorlar delikanlý, yiðit. Hepsi birer dað gibi. Ne birisi ölmüþ, ne diðerleri ihtiyarlamýþ. Çocukluðumun izleri zihnimin meydanlarýnda, bense güneþin altýnda, gökyüzünü izliyorum. Sanki daha önce hiç görmemiþ, hiç yaþamamýþ gibiyim. Havalandýrmak istiyorum yüreðimin kuytuluklarýný. Bu nem, bu kekremsi koku, bu olmamýþlýk, bu paslanmýþlýk havasýzlýktan olsa gerek diye düþünüyorum. Hava alamýyorum bir an. Gözlerim kararýyor.
 
En iyi sapaný ben yapamasam da, en yukarýya benim yaptýðým uçurtmalar çýkmasa da, en güzel oyuncaklar benim olmamýþsa da en güzel çocukluk benim çocukluðumdu, biliyorum. Yoksa bu kadar çok özler miydim çocukluðumu? Bu kadar çok hatýrlar mýydým? O zamanlar birdik, bizdik ve koskocaman bir aileydik. Ayný sofrada yemek yer, ayný bahçede çay içerdik. Birimizin derdi hepimizin derdiydi. Hep beraber sevinir, hep beraber üzülür ve hep beraber kavgaya giderdik. Hiçbir þey hiç kimsenin deðildi, hepimizindi. Þimdi hayat benim hayatým, ev benim evim, telefon benim telefonum, araba benim arabam, televizyon benim televizyonum, bilgisayar benim bilgisayarým. Anlaþýlacaðý üzere yapayalnýz bir adamým. Ýnsan ne zaman kurtulursa benliðinden o zaman kurtuluyor yalnýzlýðýndan.
 
Dün gibi okulda beni rahatsýz eden zibidiyi amcama þikâyet ediþim, daha dün gibi amcamýn okul çýkýþý amcamýn zibidileri sýkýþtýrmasý. Daha bu sabah gibi amcamýn ilk oðlunun doðumuna seviniþim, yerimde duramayýþým, daha sonra hiç görmediðim emmioðlum. Þimdi gibi hastane önünde ameliyat olan babaannemi bekleyiþim. Ne oldu sonra? Hiç yaþanmadý mý tüm bunlar? Ben hiç çocuk olmadým mý? Biz hiç aile olmadýk mý? Hiç sevmedik hiç sevinmedik mi? Gözyaþlarýmýz yalan mýydý, uykusuz endiþeli gecelerimiz? Hiç biri yaþanmadý mý bunlarýn? Tatlý bir rüya mýydý tüm yaþananlar?
 
Yaksýn istiyorum güneþ tenimi, içim cayýr cayýr yanýyor çünkü. Bu sýcak yaz gününde yalnýzca ben kaçmýyorum güneþten, bir ben takmýyorum güneþ gözlüklerini; güneþi görebilmek için belki…