GÝDENLERÝN ARDINDAN                                                
 
Bu gün yüreðime bir ateþ saldýn haylazým.
Ýnan bu vakte kadar, yaptýðýn bütün yaramazlýklarý aratacak bir þekilde,
Yaraladýn beni.
Nasýl da þaþýrttýn bir bilsen, þu anda elimde, kolumda derman kalmadý,
Keþke, bunun kötü bir þaka olduðunu,
Ya da, hoyrat sevdanýn kýskacýna düþtüðünü söylesen.
Nasýl bir oyun bu anlayamadým, nasýl bir gidiþ.
 
Yine yüreðimin yangýnlarýný harladýn be haylazým.
O can dayanmaz hasretin, ateþine ittin acýmadan,
Öyle sorgulanmaz bir gidiþin ardýna saklandýn
Neden böyle oldu, bu gidiþin sorumlusu ben miyim?
Yoksa peþine düþtüðün bir sevdan mý vardý, benim bilmediðim.
Ah be haylazým, böylemiydi kavlimiz?
Þu üç günlük fani hayatýmýzda
Böyle sessiz vedalarda mý olacaktý?
 
Hani biz, bizi bulacaktýk, hani hoyrat sevdalara birlikte yelken açacaktýk?
Hayatýn gizemlerini birlikte çözecektik?
Gecelere inat, kararan yüreklere aþk çeraðý yakacaktýk?
Böyle deðildi kavlimiz, ne sen olacaktýn, ne de ben olacaktýk,
Biz olacaktýk bu sevdaya adanmýþ biz…
Rüzgârlarýn önünde, yapraklarý savurduðu gibi savrulmayacak, sevdaya tutunacaktýk
Kopmayacaktý gönül baðýmýz,  
Hasrete mahkûm olmayacaktýk, kopmayacaktýk…
    
Þimdi baðlarýma hazan vurdu, güllerim solgun, yüreðim yorgun.
Gönül artýk bülbül gibi, güle aþk naðmeleri sunmuyor,
Þimdi hasret türküleri dolanýyor dilime,
Ah haylazým, þu anda seninle olmak vardý,
Yaðan yaðmurlarda birlikte ýslanmak, birlikte üþümek vardý.
Ama nereden bilirdim, seni vefasýzlýk bir esintisinin,
Hasret daðlarýnýn arkasýna atacaðýný?
Benim aþk naðmelerimin yanýnda,
Birde hasret türkülerini söyleteceðini?
      
Ey yüreðimi yangýnlara gark eden haylazým,
Senin olmadýðýn dünyam, sanki bir hüzün tüneli,
Duvarlarý hasretle örülen bir mahpus gibi,
Bu gitmeler nereden çýktý bilmem, ama
Benim gönül saraylarým virane,
Yüreðim hasret kurþunlarýna hedef olmuþ, delik deþik.
 
Ahh be haylazým, yine içimdeki serzeniþlere yenik düþüyorum,
Anla beni, özlemin, hasretin çoðu zaman aklýmýn önüne geçiyor,
Ve sana sitem edemeden duramýyorum, anla sen ki,
Mevlana yüreðime, Tebrizli Þems gibi doðuyorsun,
Sonra bu çaylak yüreðimi,
Hasret yangýnlarýnýn içinde býrakarak terki diyar ediyorsun,
Söyle haylazým, kimden kaçýyorsun böyle sessiz vedalarla?
Kime gidiyorsun, yüreðime bir kor býrakarak?
Haylazým, dar mý geldi kalýplarýn,
Sana ayýrdýðým gönül saraylarým, görkemini mi yitirdi?
Sýðamadýn mý sevdama.
Yoksa ruhunda ki asilik mi seni benden çekip alan?
Deli rüzgârlarýn saða sola savurduðu kuru yaprak gibi, ille de gitmek mi?
 
Sensiz nasýl geçer þimdi ýssýz geceler?
Kimle konuþurum artýk gönül evimde?
Yüreðime beden diye, seni giydirmiþtim,
Biliyorsun ben kendimle konuþurken, hep senin sesinle seslenirdim,
Þimdi yüreðime hangi fotoðraf karesini yerleþtireyim?
Kendimle konuþurken, kimin sesini dinleyeceðim?
 
Hem biliyor musun, içimden bir ses diyor ki,
Bir mektup yaz gidenlerin ardýndan,
Satýr satýr ateþ olsun kelimelerin, hasret olsun,
Deðdiði her þeyi yaksýn kavursun,
Belki seninde yüreðine deðerse eðer,
Anla istiyorum halimi,
Gidenin geride ne býraktýðý gör,
Aslýnda biliyorum, gidenlerin yüreðinin kalanlarý taþýyamayacaðýný,
Biliyorum bu satýrlarýn muhatabý sen iken, yinede yabancý olduðunu
Ama haylazým, bil ki seven yürek olmak,
Kalmanýn yükünü çekebilecek kadar cesur olmaktýr,
Ve biliyorum ki her giden, bir þairin yüreðinin üstündeki külleri üfleyendir…