Burda böyle sadece otursak olmaz mý? Hiç konuþmadan, sadece duyumsayarak varlýklarýmýzý, sözcüklere zaman vererek inceden inceye kurgulasak söyleyeceklerimizi… Hep düþünmeden, pat diye söylenenler deðil mi can yakýp, geçit vermeyen duvarlar ören yüzlerimize? Kalplerimizi mühürlü kýlan…

“Ama nasýl tanýyacaðýz ki o zaman birbirimizi?” diyeceksin þimdi. “Sözcükler olmadan öksüz çocuklara dönmez miyiz, bu dünyada ayakta kalabilmek için tek bir dayanaðý olmayan? Suskunken, yoldan geçen þu adamdan beni farklý kýlan hangi yönümü sunabilirim ki sana? Sen neden bu masada oturasýn ki benimle?”

Yanýlýyorsun iþte, bence tam aksine o sözcükler uzaklaþtýrýyor bizi. Bir dünya kadar farklý insanlarý ayný kalýba sokacak kadar aynýlar çünkü. Hiç konuþmayalým da demiyorum tabii. Ama susmaktan da korkmadan, karþýdakinin zamanýný en keyifli hale getirmek için sürekli imgelere boðmadan gerçeði… Mesela sen bazen konuþmayý býrakýp öyle daldýðýnda, seni seyretmeyi öyle seviyorum ki! Ýþte o zaman dudaklarýndan dökülen kelimeler gerçekten sana ait kalýyor. Beni eðlendirmek, buraya geldiðime piþman etmemek için onca laf cambazlýðý yapýp espriler patlatýrken olduðundan çok farklý bir anlama bürünüyor gözlerin. Bana yine bakýyorsun bakmasýna… Kendi içine dalman kaybetmene neden olmuyor beni. Hatta belki de aslýnda tam da o zamanlarda gerçekten buluyorsun beni. Benim gözlerimden kendine bakmayý býrakýp bana gerçekten baktýðýnda, ilk kez gerçekten de konuþmaya baþlýyorsun benle.

O anlarda kendini sevdirmeye çalýþan o erkek kayboluyor birden. Gerçekten bakan, dinleyen, gördükleri ve duyduklarý karþýsýnda bir þeyler hisseden birinin dünyayý sýký sýký kavrayan ellerini buluyorum sözlerinde. Yere sýký sýký basmak için onaylayan bakýþlarýma gerek duymayan biri… Ama yine de bekleyen o onayý içten içe… Onda ayakta kalmasý için ihtiyacý olan bir þeyi deðil, sevgisinin karþýlýðýný arayan; aradýðý þeyi bulmamayý sonuna dek göze almýþ… Çünkü sevilmekten çok daha önde bir yere koyan sevgisini…