Ve ben þimdi
Yalnýzlýðýn ortasýnda yudumluyorum acýlarýmý
Elleri nasýrlý bir gönül aðrýsý benimki,
Zindanýma hayalin de uðruyorsun ya sevgili o da güzel.
Dört duvarým,
Kýrýk bir kalemin ucundaki mürekkep,
Yarý yýrtýk bir fotoðraf ellerimde,
Bazen bir hýþýrtý sarýyor odamý,
Aç kalmýþ kedim olduðunu görüyorum sonradan.
Onu da sen giderken azat etmiþtim.
Sen seviyorsun diye,
Sevdiðin her þey
Hala yerli yerinde,
Kalbimdeki yerin bile,
Son zamanlarda iyi deðilim.
Ýyi misin?
Ben mi?
Hep sonradan dediðimin sonlarýndayým þimdi.
An kara sevgili,
An acý,
An neleri alýp götürmüyor ki her zaman ki saatlerinde.
An düþünce ufkunda bir vefasýza zehirlenmek,
An katre bir yalnýzlýk,
Katre bir soðukluk avuçlarýmda.

Ve yoksun diye üþüyor hücrelerim.
An’ým gibi gelsen/e…



Þiir Bakýþlý Adam.