Gün deðsin yüzüme. Týpký þu küçük kýz gibi bir aynaya çevirsin beni. Bir adam geçti az önce bir aðacýn önünden. Küçük kýzýn yüzündeki aðaçlardan birinin önünden de geçerek… Böyle, bir çocuðun dürüst gözlerinden seyredildiðini bilse eminim daha bir çekidüzen verirdi kendine. O kaldýrýmda böyle rüzgar gibi esip geçerken, an be an doldurduðu boþluklara daha bir anlam katarak, bedeninin gölgeleþmesine izin vermeden, ruhunu uçup gittiði o uzak yerden çaðýrýr, tam tekmil hazýr bulunurdu var olduðu o noktada.

Ben de öyle bakýþlar atacaðým artýk. Baktýðýmý kendisi olmaya çaðýran… Yoksa ne anlamý var ki kalabalýklarýn? Herkes aklýna estiði gibi ruhunu alýp çekip giderse ve sadece anlamsýz bir külçe halinde býrakýrsa bedenini, insan nefesi olmayan, bomboþ bir sokaða dönmez mi bu yol?

Þu iki genç kýz bu düþüncelerime karþýlýk verircesine yüksek perdeden anlattýklarý yaþamlarýyla, “buradayýz” diyorlar bana. Erkek isimleri geçiyor konuþmalarýnda. Pembeleþen yanaklar eþliðinde… Özel bir duyguyla dolduran o isimleri… Sahiplerini adaþlarýndan çok farklý bir yere koyan: Sýcacýk bir kalbin en orta yerine…

“Günaydýn” diyor Sevim Haným. Apartmandan komþum… Günaydýnlarýna sorgu sual katmayan nadir hanýmlardan… Gerçek bir selamlayýþla söylüyor o kelimeyi. Yüzüyle, elleriyle, cývýltýlý sesiyle yeni günü karþýlarken, yoluna çýkan her þey gibi beni de katarak gününün içine…

Ayný þekilde karþýlýk veriyor, ille de peþinden yeni kelimeleri sürüklemesi gerekmeyen bir “günaydýn” da ben diyorum ona. Eðer çocuklardan, pahalýlýktan ve insanlarýn bencilliðinden söz etmeye bir baþlasak büyü bozulur, biliyoruz çünkü. O günaydýn sabahý selamlamak olmaktan çýkar, bedenleri gölgeye çeviren o ruhsuz sohbetlerden birine kapý olur ancak.

Ýkimiz de ayrý ayrý yollarýmýza devam ediyoruz. Evlerimize yepyeni bir yüzle dönebilmek için alabildiðine bir ayna yaparak kendimizi, evden alabildiðine uzaklara savruluyoruz. Sevim Haným ne durumda bilmem… Ama ben hala çok uzaklara gidemedim. Ýçime alacak kadar ayna olamadým hayata. Evden kurtulamadým. Hala O’nun suçlayan gözleri var karþýmda. Geçtiðim sokaklar, soluklanmak için oturduðum duvarlar seyredeceðim onca þey sererken önüme, çok önemli bir þeyi unutuyorlar aslýnda: Aðaçlarýn, kaldýrýmlarýn, pencerelerin üzerinden o gözleri kovmayý…

Madem onlar beceremiyor, ben kovarým onlarý. Kaçmak yerine yüzleþir, dimdik bakarým ta içlerine. Öyle de yaptým. Rastladýðým ilk duvara oturdum ve karþýma çýkmalarýný bekledim. Ben böyle savaþmaya can atan cengaverler gibi tutuþmuþ gözlerle didik didik etsem de çevremdeki her þeyi, önümde uzanan yol ve karþý kaldýrýmda dizili apartmanlarýn arasýndan belirip de bir kez olsun yönelmedi bana o suçlayan gözler. Bütün gücünü kaçmamdan alan haksýz bir suçlamada bulunduklarýný da iyice göstermiþ oldular böylece.

Ne demiþti bana?: “Baþkalarý yokmuþ gibi davranýyorsun. Sadece sen varmýþsýn gibi… Ýnanýlmaz bencilsin!”

Ütü tahtasýnýn baþýnda, buharlar arasýnda yüzümden terler damlarken pantolonunu ütülemeye çalýþýyordum tam da o anda. Peki o görmemeyi nasýl beceriyordu bu halimi? Üstelik böyle dimdik bakarken gözlerime… Önceden mi hazýrlamýþtý o cümleleri yoksa? Çünkü o anla ve  görüntüyle hiç eþleþmeyen þeyler söylüyordu bana.

Eþinin pantolonunu ütüleyen bir kadýn olmak çok büyük bir fedakarlýk gerektirmiyordu elbette. Ama en azýndan ‘bencil bir eþ’ olmadýðýný anlatan bir resmin içine koyuyordu insaný. Alnýndan þýpýr þýpýr terler akarken, ‘alýn teri’ denen þeyden çok da uzak bir yere koyamýyordu insanlar seni.

Ama O görünümlerle ve onlarýn ifade ettikleriyle ilgilenemeyecek kadar kendi içine gömülmüþtü. Oradaki görüntülerimle deðerlendiriyordu beni. Mesela kayýnvalidemin karþýsýnda somurtuk bir yüzle otururken… Onun iki saniye önce bana söyledikleriyle yüzümdeki tüm çizgilerin aþaðýya doðru yönelmesi arasýnda en küçük bað kurmadan…  

Evet, dünkü o yemek neden olmuþtu bu suçlamaya. Kayýnvalidem masamýzý þereflendirmiþti dün akþam. Çiðnediði her lokmada oðlunu bedbaht eden o beceriksiz kadýndan izler arayarak… Beni zihnindeki o kadýn yapmak için kendine bile ihanet edip olmayan tatlar bularak yediklerinde… Tane tane aðýzda eriyen pilava bile “biraz dibi tutmuþ galiba” yaftasý yapýþtýrabilecek kadar izin vererek, nefretinin tüm duyumlarýný köreltecek kadar ileri gitmesine…

Evet, kabul ediyorum: Somurttum. Öyle böyle deðil hem de… Bir þeylerin ardýna saklamaya çalýþmadan, çok konuþup gürültüye boðmadan kayýnvalidemin gözüne gözüne soktum yüzümle, hayatýma yaptýklarýný. Çünkü önceki deneyimlerimden biliyordum, gülümseyen bir yüz hiçbir iþe yaramýyordu. Þimdiye dek ne zaman yediklerinden söz etse ya da beni aþaðýlamasýna vesile olacak baþka bir þeyden… ben hep “þundan da buyurmaz mýsýnýz anneciðim” türünden piþkinlik örnekleri sergilemiþ, sözlerinden alýnmadýðýma, ne derse desin ona verdiðim deðerde zerre eksilme olmayacaðýna ikna etmeye çalýþmýþtým onu. Ama aldýðým netice hep beklediðimin tam tersi olmuþ, olgun tavrým karþýsýnda mahçup olmak yerine iþi daha da azýtmayý seçmiþti.

Yani dün akþamki tepkim, bir anlýk öfkeye dayalý, öncesi sonrasý hesapsýz o çocuksu tepkilerden deðildi. Enine boyuna üzerine düþünülmüþ ve tüm çözüm yollarýnýn tüketildiðine inanýlan bir sorun karþýsýnda, uzlaþmak için tek bir dayanaðý kalmamýþlarýn verdiði; beklentisiz, amaçsýz, öylesine bir duygu boþaltýmý…

Sokaklar O’nun gözlerinden kurtulunca gerçek anlamda ilerlemeye baþlamýþtým ben de. Her adýmým daha uzaða, daha evden dýþarýya götürüyordu beni. Uzaklaþtýkça daha iyi anlýyordum: Onun gözlerini her yere koyarak, kendimi suçlayan aslýnda bendim. Yürüdükçe ve kendimi ikna ettikçe suçsuzluðuma; aðaçlar, binalar ve insanlar onun suçlayan bakýþlarýndan sýyrýldýkça, evden çýkarken yokluðunu hissettiðim o tertemiz havayla doluyordu içim.

Gün deðiyordu yüzüme. Ruhum arkamda býraktýðým o evden gelmiþ, tam olarak bu kaldýrýma getirmiþti beni. Týpký o küçük kýz gibi dürüst bakýþlarla davet ediyordum herkesi, mahpus olduðu o yerden ruhunu çaðýrmaya… Ve ruhsuz kalabalýklarýn ýssýzlýðýndan kurtarmaya bu sokaðý...