Mutsuzluk bir alýþkanlýk mýdýr? Anlýk olmayan, günlerle aylarla ölçülen o durgunluktan söz ediyorum. Dünya yansa umurunda olmayan günlerden…

Günler kovalar birbirini. Güneþ doðar, batar. Bu iki durum arasýna sýðdýrýlmaya çalýþýlýr hayat. Her doðan güneþ yeni bir günü müjdeler. Yeni bir hayatý… Tek bir günü, günlerden oluþan uzun bir zincirin tek halkasýndan ibaret görmek en baþtan ihanet etmektir güneþe. Çünkü güneþ umut demektir. Yeni bir baþlangýç…

Peki, bu mutsuzlarý nereye koyacaðýz bu sahnenin içinde? Perdelerden sýzmaya çalýþan sabaha sýký sýký gözlerini yuman, ara ara saate kaçamak bakýþlar fýrlatýp hala sabah olduðunu görünce, uyku getirecek bir þeyler bulurum diye birbiri ardýna sýralayan zihinlerindeki defterleri… Can yakmayan, huzuru hatýrlatan sahnelerin olduðu sayfalarý aralamaya özen gösteren…

Ama çocuklar rahat býrakmaz bir türlü. Ve serçeler… Bir cývýltýdýr alýp baþýný gider. Göz kapaklarýný anlamsýz kýlacak kadar günle doldurur odayý. Ýþte müzmin mutsuzlarý en tedirgin eden de bu ýsrarlý tutumudur sabahýn. Çocukluktaki sabahlarý hatýrlatýr insana. “Hadi kalk artýk… Okula geç kalacaksýn!” diyen anneyi… Tabii tüm bunlar geçim derdi olmayan, ailesinin kanatlarý altýndaki o þanslý azýnlýktan mutsuzlar için geçerlidir. Yataktan kalkmama gibi bir seçenekleri olabilenler için yani…

Peki diðerleri ne yapýyordur o anda? Mutsuz olmayanlar… Daha doðrusu herkes kadar mutsuz olanlar… Yani hayatýn kendilerine mutlu olma þansý sunmasýna izin verenler… Mutsuzluklarýnýn; karþýlaþtýklarý insanlarla ya da durumlarla baðlantýsýný yitirdiði o noktaya varmamýþ, yüzlerine farklý ifadeler giydirmeyi hala becerebilen, yaþamýn getirdiklerine karþý bir duvar örmeyen mutsuzluklarýyla…

Onlar çalar saatlerini susturuyor, uzun uzun geriniyorlardýr muhtemelen. Kimileri birkaç denemede bulunsa da yataktan çýkmayý baþaramayýp geri dönmüþtür belki de yastýklarýna. Ama bunun, sabaha karþý mutsuzlarýn gösterdiði türden o direniþle en küçük ilgisi yoktur. Tamamen bedensel bir durumdur söz konusu olan. Uykuyu atamayan bir zihin ve vücut vardýr. Ama bu uykucu ikilinin sahibi duruma önceden talimli olduðundan, önlemini almýþ ve on dakika sonra tekrar çalmaya baþlamýþtýr saat.

Mutsuzlar da saatlerini çalmaya kurabilirler. Sonuçta çok caný gönülden olmasa da onlarýn da yataktan kalkmayý isteyecekleri durumlar olabilir çünkü. Güneþle, yeni baþlangýçlarla pek ilgisi olmasa da onlarýn da güçlü bir nedenleri olabilir, güne baþlamak için. Sonuçta bir mutsuz da karnýný doyurmak zorundadýr. Elektrik, doðalgaz faturasý; apartman aidatý, yiyecek içecek masraflarý ve daha bir sürü þey vardýr onu sabahý karþýlamaya zorlayan.

Geçim derdi olmayan o azýnlýktan deðilse, o da herkes gibi tam zamanýnda ayakta olmalý, duþunu alýp kahvaltýsýný etmelidir. Gülümseyen bir yüzle güne merhaba diyenlerden çok da farký yoktur bir þeyler atýþtýrýrkenki telaþýnda. Yaþamsal zorunluluklar o insanlarla kendisini ister istemez ayný bütünün içine koyar. Tabii hiç de küçümsenmeyecek bir fark vardýr onlarla arasýnda. O gülümseyen, yeri geldiðinde öfkelenen, kýsacasý mutsuzluðu kaderi olarak seçmeyen insanlar alelacele evden çýkýp iþe gittiklerinde ve o dosyalar, rakamlar arasýnda boðulup birkaç dakika soluklanmak istediklerinde, çaðýrdýklarý bazý görüntüler vardýr zihinlerinde. Onlara aradýklarý nefesi bol bol veren… O mola anlarýnda, hatýrlamaya ihtiyaç duyduklarý þeyleri getirip koyan önlerine… Dosyalar arasýnda kaybettikleri þeyleri…  “Bunca saat neden bu ývýr zývýrla uðraþýyorum? Tamam, faturalarý birilerinin ödemesi gerekli... Birileri mutfaðý yiyeceklerle doldurmalý, koltuklarý yenilemeli, hafta sonu bir yerlere götürmeli sevdiklerini… Bu hayat denen okyanusta görünür kýpýrtýlar yaratabilmek için belli bir standarda ulaþtýrmalý yaþamý… Ama bu büroda saatlerce týkýlýp kalmamý açýklamaya yetebilir mi tüm bunlar?” deyip duran içlerindeki o dýrdýrcýyý uzunca bir süre için susturabilecek kadar güçlü bir neden verir onlara.

Bir kadýn vardýr… Ya da adam… Karþý cinsten biri… Çok özel bir yeri olan dünyanda… Ve belki de çocuklar vardýr. Yani güneþi dostun kýlan, ýsýnmayý, okþanmayý çaðrýþtýran birileri vardýr. Uykunu henüz alamamýþ, bin bir zorlukla yataktan çýkmaný; yüzüne suyu boca edip bir an önce güne baþlamayý zorunlu kýlan her þeyin, hayatýný anlatan o resmin içinde bir yeri vardýr çünkü. Aceleyle banyoya giriþin, týraþ köpüðünü yüzüne sürüþün sevdiðin insana dokunmak gibidir… Ve O’nun merkezinde olduðu o resme dahil her þey, O’na varacaðýn yolda birer yol arkadaþý…

Ýþte müzmin mutsuzlarla mutlu olabilenler arasýndaki temel fark da budur: Mutsuzlar da erken kalkarlar diðerleri gibi. Duþlarýný alýr, aceleyle kahvaltýlarýný ederler. Gazeteye göz atar, apar topar atarlar kendilerini kapýdan. Ýþ yerine gelir, dosyalara gömülürler saatlerce. Mutlu olabilenler kadar çok çalýþýrlar. Bazen dinlenmeye de ihtiyaç duyarlar onlar gibi. Ama onlar gibi bürolarýna çaðýracak resimler yoktur zihinlerinde. Bu dosyalarý, duvarlarý ve ruhlarýný havasýz býrakan diðer her þeyi bir anlama bürüyecek, dinlenmeye ayýrdýklarý o birkaç dakikayý taptaze nefeslerle dolduran tek bir nedenleri bile yoktur.