Çocukluðum nerde baþladý. Nasýl baþladý bilmiyorum. Ben nerde baþladým. Ýlk nasýl düþünmeye, her þeyin; her þeyin dediysem çevremin farkýna nasýl vardýðýmý bilmiyorum. Çocukluðum önümde sadece bir sis… Nasýl farkýna vardým her þeyin… Aklýmý kaçýracak gibi oluyorum düþündükçe. Sanki uyuduðunuzda baþka bir yerde uyanmak gibi. Ne çok korkarýz böyle bir þey yaþayýnca. Hissediyorum, evet hissediyorum. Bir kabinin içinde yaþýyorum bütün bunlarý. Çok korkunç geliyor ama belki de bir tabut. Kendimi zorluyorum bu rüyadan uyanmak için ama olmuyor. Bir uyansam kendi yerimde, yurdumda. Baþýmda canýmdan çok sevdiðim babaannem; alnýma ýslak bir bez koymuþ onu alýyor. Gözlerimi kýsarak bakýyorum nur gibi yüzüne. Ýçin için aðlýyor adýmý söylüyor, ‘’yavrum, memedim benim’’ diyor. Sonra tekrar uyuyorum istemeden, bütün gücüm gidiyor. Ölü gibi uyuyorum tekrar.

Gözlerimi açýyorum tekrar yataðýmda. Sabahýn güneþini görüyorum evimin hasýrlý, aðaçlý tavanýnda. Pencereden sis gibi bir ýþýk vurmuþ yattýðým odaya. Hiçbir ses duyamýyorum. Kimse yok zannediyorum, korkuyorum. Kalkýyorum panik içinde, kalp atýþlarým hýzlanýyor. Aðlayacak gibi oluyorum. Odadan çýkýp salona vardýðýmda dedemi görüyorum, divana oturmuþ sigarasýný içiyor. Babaannemi mutfakta görüyorum. Bana kahvaltý hazýrlýyor. Her þey burada baþladý iþte. Abim okuldaydý galiba ve babam…

Bir arkadaþým vardý evimizin yanýnda. Okula daha gitmeden tanýdýðým bir arkadaþ. Ýlkokulu ayný okulda okuduk. Gerçekten baþarýlý bir çocuktu. Ýlkokuldan sonra lise sýnavýna girdi, kazandý ve Ankara’da yatýlý bir okula yerleþti. Ama arkadaþlýðýmýz kopmadý. Görüþtük her yaz tatili geldiðinde. Artýk gerçek birer dost olmuþtuk lise sona kadar vardýðýmýzda. Bana gelince ben hiçbir yere gidemedim. Ýlkokulu, liseyi ayný yerde okudum; aslýnda pek de okudum sayýlmaz ya… Arkadaþým benden bir yaþ küçüktü ama benim bilmediðim birçok þeyi biliyordu. Benden çok akýllýydý ve çok çalýþýyordu olmasý gereken yere gitmek için. Ben ise günlük, iþe yaramaz olaylarla günlerimi geçiriyor; bu kadar tembellikle nasýl olur da okulu ve sýnavlarý geçtiðimin farkýna bile varmadan yaþýyordum. Gerçekten bunun farkýna çok sonralarý vardým bunu iyi biliyorum.

Bir gece arkadaþýmla çarþýya çýkmýþtým. Akþam çok güzeldi. Benim kafamda türlü türlü eðlenceler… Sýnavýmý yine kazanamamýþtým ama nedense bu çok da umurumda deðildi. Ama arkadaþýmýn umurundaydý.

—Sana þaþýrýyorum Mehmet, dedi.

Ne dediðini anlamadým. O gece her þeyi anlattý. Benim hiçbir zaman düþünmediklerimi söyledi. Önce bana hakaret ediyor zannettim. Neredeyse arkadaþlýðýmý bitirecektim. Ben hiçbir þeyin farkýnda deðildim. Çalýþmayan, sadece günlük eðlencelerle vaktini geçiren bir asalaktým. Bir adým ötesini bile göremeyen bir salaktým. Hayatta nasýl çalýþýp, nasýl iþ bulacaktým. Nasýl evlenecek, karýma ve çocuklarýma nasýl bakacaktým hiçbir fikrim yoktu.

—Bana söz ver, dedi.

Söz verdim ve verdiðim sözü iþ bulmama raðmen tutamadýðýmý düþünüyorum. Gördüm, bana hep acý söyleyen dostlar gönderen Allah’ýma þükrettim. Bitmedi, hala acý söyleyen dostlarým var… Ve tutulmayan birçok söz…