Harfleri söylerken dudağım birer birer
İsminin harfleri bile tembihlenmiş gibi
İnceden inceden acıtıyor kalbimi
Sinsi sinsi…
Sadece alfabemde olmasaydın yeterdi.
Ya da hiç tattırmasaydın ayrılığı
Şimdi bu kadar çıplak kalmazdım ben de aşka
Hiç bilmeseydim varlığını, yoksun’dum
Yokluğunun yakın olduğu zamanlarında
Sazımın teline acı acı vurmazdım mızrabı
Uzaklara dalmazdım yıldızlara kadar…
Öyle sinmişsin ki ruhuma, saçlarıma, gözlerime…
Her şiirin başı sen
Sonu ayrılık…
Bitkinim aşktan, usanmış hem
Toz kaçmış ağlamaklı cümlelerimden mısralarıma
Kim gelse bir sen etmiyor kemanı da olsa
Ya notaları bilmiyor
Ya da hiç çalmamış aşkın kemanını
Senin dilinden bir keman yayı olsun kulaklarımda
İsterse acılar bam teli gibi değsin canıma
Bir kaman taksimi yaşayayım…
Gözlerin olsun sözlerim
İlham olsun gülüşün
Öyle ki
Ben benden vazgeçeyim
Kalbim yorgun evvela
Lakin başkasının değil, senin
Ramak kadar duyumluk olsun
Biraz da doyumluk
Bir keman taksimi olsun kalbimde
Aşktan vazgeçmiş
Meşke meğil vermiş.
Unutmuş olsun ayrılığı…
Gökçe ÜSTÜNDAĞ
1 Ağustos 2012 /
Çarşamba
Saat: 01.34