Üstümde kaderin soğuk yorganı
Üşüyorum anam

Gece avenesiyle başucumda
Damağımda kızılcık şerbeti
Tavana asılan gözlerimi
Mum ışığının merhameti ısıtıyor
Hayaller tutmuyor elimden anam

Şehrin en kalabalık yerinde
Yalnızlığımı kovalıyor karabasanlar
Korkuyorum
Her sabah bir zuhal öldürüyorum gökte
Her akşam yüreğimde bir gemi batıyor

Yaşlandıkça küçülüyorum
Sana verdiğim sözler şakağımda mavzer
İpek eşarp, mor entari bir yüzük
Ve mutluluk; bütün sevinçlerinden yüce
Bir kadın olduğunu bilerek özgürce
Kanatmadan avuçlarını yokluk
‘Anne' olacaktın sende
Fakat yaşlandıkça küçülüyorum anam

Yaşlandıkça anlıyorum göğe dokunamaz çocuk
Sevmezmiş şehirler köy kokusunu
Başaklar bile esvap değiştirirken
Nasırlarında yükselen apartmanlar
Anlamaz çamurlu ellerin maruzatını
Anlıyorum yaşamak biraz da ölmektir anam

Boğazını yırtarken kuru ekmeğin
Şükür senin suyundur
Zaten sen çocuklarının huzuruyla beslenirsin
Dualarla seslenirsin uzaklara

Yıktı gök kapaklarını yağmur
Bu gece de seni arıyorum
Eteğine tutunup ağlamak
Yine azarlarına sığınmak istiyorum anam

Bir ihtimalin saçaklarındayım şimdi
Düşüyorum anam