"Hay Allah az kalsýn unutuyordum' dedi müdür Cemil ile karþýlaþýnca." Cemil Bey bu mektup size,"diye, mektubu uzattý. 

Cemil mektubu þaþýrarak aldý ama þaþkýnlýðýný müdüre belli etmemeye çalýþtý. Þaþýrýyordu çünkü ona mektup yazacak kimsesi yoktu hayatta. Mektubun üzerine baktý; gönderen isim tanýdýk deðildi. Merdivenlerden inip okul bahçesine çýkýnca zarfý açtý ve kâðýtta yazýlý olanlarý okumaya baþladý.

Mektupta:" Cemil Bey, ben doðduðunuz köyün okulunda görevli öðretmenim. Okulun yakýnýndaki kerpiç evde, yaþlý, aðýr hasta bir kadýn var. Bu kadýnýn hayattaki tek yakýnýn siz olduðunuzu duydum. O yüzden de size yazdým bu mektubu. Ezcümle; Münevver Nine çok hasta... Ayaða kalkamayacak, kedisine bakamayacak durumda. Allah rýzasý için ona yardýmcý olunuz. Beni de bir meslektaþýnýz olarak mazur görünüz." ifadeleri yer alýyordu.

Mektubu okuduktan sonra, Cemil'in vicdanýnda bir kýpýrdama oldu. Aklýyla kendisini teselli etmeye çalýþsa da vicdanýnýn kalbine savurduðu yaðmur damlalarýna engel olamýyordu ancak içindeki bu muhasebe çok sürmedi. Mesai bitiminde mektubu çoktan unutmuþtu bile. 

Akþam hamarat bir kadýn edasýyla eve çeki düzen vermeye çalýþtý. Zira ertesi gün niþanlýsý gelecek ve düðün öncesi hazýrlýklarý tamamlayacaklardý. Kanepelerin örtüsünü deðiþtirdi; mutfakta esaslý bir temizlik yaptý. 

Günün yorgunluðuyla yataða yatýnca, bütün hayatýný gözlerinin önünden geçirmeye baþladý. Annesi ve babasýný hiç tanýmamýþtý zaten. Bildiði tek þey bir kazada kendisini yalnýz býrakýp gitmeleriydi. Ninesinin nasýrlý ellerinde büyüyen elleri, bayramlýk giyemeden geçirdiði bayramlarý, yatýlý okulda dövülmesini, azarlanmasýný, horlanýp aþaðýlanmasýný; üniversitede harçlýksýz kaldýðý günleri yeniden yaþadý. 

Kendince hayata yeni baþlamýþtý. Sevilmenin ne demek olduðunu niþanlýsýndan öðrenmiþti ve onu asla kaybetmek istemiyordu. Hiçbir sebep onunla geçecek bir günü feda etmeye deðmezdi. 

Meslektaþýndan gelen mektup, dolayýsýyla da ninesi aklýna geldi. "Ninem zaten hastaydý. O hep hasta ve yaþlýydý. O zamanlar da günlerce ayaða kalkamazdý." diye, içini gizlice kemirmeye baþlayan merhamet duygusunu bastýrmak istedi. Mektuba uyarsa, hiç vakit kaybetmeden yola çýkmasý gerekiyordu. Oysa niþanlýsýný beklediði kadar hiçbir þeyi beklemiyordu o an. 

Ertesi gün heyecanla terminale gitti. Günlerdir sabýrsýzlýkla beklediði niþanlýsý nihayet gelmiþti. Büyük bir özlemle karþýlayýp evine götürdü onu. O kadar mutlu hissediyordu ki kendini, o aný hiçbir kaygýnýn hiçbir düþüncenin bozmasýna izin veremezdi.

Niþanlýsý sýcakkanlý, yerinde duramayan, ele avuca sýðmaz bir kýzdý. Geleli iki saat olmamýþtý ama evde ne var ne yok karýþtýrmýþtý. Mutfak dolabýnýn menteþelerinin arsýna sýkýþmýþ tozlara gösterip dalga geçiyordu Cemil ile. 

Gardýropta elbiselerin arasýna sýkýþtýrýlmýþ, bez, heybe gözüne benzer bir çanta iliþti gözüne. Üzerindeki el iþi desenler dikkatini çekmiþ olmalýydý. Acelece çekip aldý onu yerinden. Dikkatlice inceledikten sonra:

"Harika bir þey bu! Kimden kaldý sana Cemil?" diye, sordu.

"Boþ ver!" diyerek, geçiþtirmeye çalýþtý. Cemil ama niþanlýsý ýsrar edince, çok kýsýk bir tonla, " Ninemden..." dedi. 

Niþanlýsý çantayý açýp içine baktý. Çantanýn içinde siyah beyaz bir fotoðraftan baþka bir þey yoktu. Fotoðrafta, yaþlý bir kadýn, beþ yaþlarýnda bir çocuðu sýrtýna almýþtý. Kadýn gülümsüyordu. Çocuk ise sabit bir noktaya bakýyordu. 

" Bu sensin galiba,'"dedi, Cemil'e. 

Cemil'in hiç hoþuna gitmemiþti, niþanlýsýnýn kendisini o fotoðrafta görmesi. Bu yüzden hiç bir þey söylemedi. 

Niþanlýsý:

" Kadýn da ninen olmalý "diye, ekledi. 

Cemil daha fazla saklanamayacaðýný anladýðýndan, kýsýk ve mahcup bir sesle:

"Evet" dedi. Sonra da niþanlýsýnýn elinden fotoðrafý çekerek aldý. Onu kýrmamak için de hafifçe tebessüm etti. 

Niþanlýsý daha fazla üstelemeden baþka þeylerle uðraþmaya baþladý. Cemil fotoðrafla baþ baþa kalýnca, içindeki gizli hâkim ortaya çýkýverdi. Fotoðraf ona çocukluðunu hatýrlattý. Anne-babasýnýn akýbetini, aklý yetince ninesinden öðrenmiþti. Ninesiyle geçirdiði yýllarý ise buðulu bir pencereden bakar gibi hatýrlýyordu. Kafasýndan canlanan anýlarýn birçoðu bulanýk idi. Ninesinden ayrýlýp, yatýlý okula kayýt için eski bir minibüse bindirilip götürüldüðü gün ise oldukça netti. Aðlamýþtý. Dudaklarýný ýsýrýrken saçlarýný þefkatle okþayan bir elin olduðunu biliyordu ama o elin sahibinin yüzü siyah beyaz bir fotoðraf gibiydi aklýnda. 

Yýllarca niçin sakladýðýný bilmediði bu gizemli fotoðraf ona unutulmuþ bir anýyý ifþa etti. Ýstanbul'dan gelen bir genç – ki kim olduðunu bilmiyordu- ninesinin sýrtýnda tarlaya giderken çekmiþti bu fotoðrafý. Ayrýlýk anýnda, ninesi çantasýna gözlerinden sevgi akýtarak koymuþtu fotoðrafý.  Dolu dolu gözleriyle bütün vücudunu okþayýp,"Beni unutmayasýn." demiþti. Ýþte her þeyi hatýrlýyordu þimdi. Minibüsün arkasýndan döktüðü suyun anlamýný o vakitler bilmese de þimdi anlayabiliyordu. 

Sevginin bir filize hediye ettiði ruh Cemil'in kalbinde gedikler açmýþtý. Aðlýyordu. Niçin aðladýðýný bilmeden aðlýyordu. Boðazýnda düðümlemeye çalýþtýðý hýçkýrýklarýný niþanlýsý duymuþtu. Hýçkýrýklarýn sebebi konusunda beyninde beliren bir sürü senaryo ile Cemil'in yanýna geldi. Cemil hala fotoðrafa bakýyor ve gözlerinden damla damla akýtýyordu vefasýzlýðýn acýsýný. 

" Yarýn gitmeliyim..." dedi, Cemil.

Niþanlýsý ne demek istediðini anlayamamýþtý. Þaþkýndý. Endiþeyle beyninde beliren soruya cevap bekleme baþladý. 

Onun endiþesini gidermek niyetiyle anlatmaya baþladý gözyaþlarýnýn sebebini Cemil:

"Ninemdi o yaþlý kadýn. Annem ve babam kazada ölünce aç kalma pahasýna bana ekmeðini verdi. Yaþlý haliyle tarlalarda çalýþtý; benim içindi bu fedakârlýklarý..."

Elindeki siyah beyaz fotoðrafý niþanlýsýnýn gözlerine doðru uzattý:

"Bak þu fotoðrafa!' dedi. ' Görüyor musun? Beni sýrtýnda taþýrdý her zaman. Hastalandýðým zaman günlerce uyumazdý. Titrek parmaklarýna aldýðý týð ile kazak örerdi. Benim için yapardý tüm bunlarý..."

Baþýný ellerinin arasýna aldý, yanaklarýný ýslatan yaþlarý ayalarýyla sildi.

"Ama ben..." diye, devam etti sözlerine. "Ben onu en zor anýnda yapayalnýz býraktým. Tek baþýna soðuk bir odaya mahkûm oldu bana olan hasretiyle. Þimdi kalbi üþüyordur, bir bardak su bekliyordur kuru dudaklarý. Fakat ben... Ben kaderimde boðmaya çalýþýyorum beni yaþatan insaný. Gitmeliyim... En kýsa zamanda gitmeliyim ona."

Niþanlýsý Cemil'in vicdan mahkemesinde kalbini yargýlamasýnýn sebebini anlamýþtý. Onun da hislerinde bahar büyümeye baþladý.

" Git ona..." dedi

Cemil, sabýrsýzlýkla günün doðmasýný bekleyen ayaklarýný dizginleyemiyordu yorgan altýnda. Bir an önce koþmak, "Ben geldim nine!" diye haykýrmak, ninesinin yorgun gülümseyiþinde ruhunu temizlemek istiyordu. 

Nihayet gün doðdu. Niþanlýsýna ertesi gün döneceðini söyleyerek yola çýktý. O kadar heyecanlýydý ki terminal güzergâhýnda gördüðü bütün araçlar ninesine gidiyormuþ gibiydi. Kalp atýþlarý beynini tekmeliyor adeta yýllarca aç býrakýlmýþ olmanýn acýsýný çýkarýyordu.

Fotoðraftan yükselen gizemli nefes sanki yeniden doðurmuþtu onu. Aklýna karþý kazandýðý zaferin heyecaný geç gelen bir hazdý. 

Artýk ruhunda kýzýl saçlý þirin çocuk gülümsüyordu. Týpký fotoðrafta gülümseyen ninesi gibi aydýnlýktý bakýþlarý çocuðun. 

Otobüse bindiðinde muavinin tiz sesi, paklaþmýþ gönlünde gonca hislerin açmasýydý. ' Yolculuk baþladý.' diyordu muavin. Otobüsün tekerleklerinin her devri, sabýrsýzlýkla sevgiliye kavuþmayý bekleyen ayaklarýna gümüþten bir buse konduruyordu. Yolu yarýlamadan uykuya dalan yolcularýn kaygýsýz rüyalarýna demir atmak niyetinde deðildi. Kývrým kývrým uzanan yollarýn merhametle açýlýþýna gözleri þahit oldu yolculuk boyunca. 

Köyün çamurlu yollarýna ayak bastýðýnda, üzerine odaklanacak nefret dolu bakýþlar, dedikodular hatta küfürler bile umrunda deðildi. Vicdanýn sorgusundan baþý dik çýkan insanlýðý, ninesinden gayrisine kulak asmazdý artýk. 

Çocukluðunun geçtiði çamurlu sokaklar gözlerinde yeni keþfedilmiþ bir dünyanýn bahçeleriydi þimdi. Sevgiliye kavuþmaya az kalmýþtý. Yaþlý, felçli bir adamýn simasýna benzeyen toprak damlý kerpiç ev görünmüþtü. Bacadan yükselen saman dumaný yaþam belirtisiydi ki bu içini kaygýlardan tamamen arýndýrdý. 

Ýþte o kapýnýn önündeydi. Ninesinin ömründen daha uzun bir ömür süren çam aðacýndan ahþap kapýnýn gövdesinde haþerelerin diþleriyle yollar açýlmýþtý. Kapýnýn kalýn demir kolu ve tokmaðý onu bekliyordu. 'Gel artýk, çok bekledik, çok özledik sevgili!' diyordu. 

Kapý koluna elini uzatýnca ninesinin ellerinden tutmuþ gibi oldu. Ürperdi. Yaþlý kadýnýn ruhuna bürünmüþtü sanki kapý kolu. Onun nefesini çekiyordu içine. Sýcak ve hasret doluydu. Yýllarca yaðlanmamýþ menteþeler uslu uslu seyrettiler sevginin rüzgâr hafifliðindeki esintisini. 

Yaþlý kadýn sedire serilmiþ eski yün yatakta yatýyordu. Saman eriyip kül olmuþ olmalýydý ki nefesi buhar halinde yükseliyordu. Gözleri açýktý, tavana bakýyordu. Çam aðacýndan kýrmalarla muhabbetteydiler sanki. Sað eli yorganýn dýþýndaydý. Bir tül kadar incelmiþ derisinin altýndan damarlarý görülebiliyordu. Yüzündeki çizgiler yaþanan çilelerin resmiydi. Matlaþan gözlerinde acýnýn ve hicranýn kulaç attýðýný izliyordu badanasý dökülmüþ duvarlar. 

Sedirin önüne iliþtirilmiþ derme çatma masanýn üzerinde alüminyum kâse duruyordu. Ýçinde yarýsý içilmiþ mercimek çorbasý vardý. Sonrasý bir parça ekmek ve kirli kaþýk...

Yaþlý kadýnýn kýrmalarla muhabbetini ayak sesleri böldü. Aþinaydý zira. Kalp atýþlarýna benziyordu ayak sesleri. Fersiz kollarýna dayanarak doðruldu. Sönük gözleri sinesinden hiç eksilmeyen sýcaklýðýn gücünü çaldý o an. 

Ayak seslerinin sahibini tanýmýþtý.

" Geldin mi? Biliyordum geleceðini! "dedi ,tebessüm ederek. 

Ayaktaydý; vefasýz senelerle savaþýyordu Cemil. Nedamet içini kemiriyor, kavuþmanýn sevinci, vefasýzlýðýn utancýyla aðlýyordu. 

"Yoldan geldin, açsýndýr sen..." diyerek doðrulmaya çalýþtý ninesi. 

Bu sevgi, bu merhamet nasýl unutulmuþ olabilirdi? Nasýl kaygýsýzca geçmiþti seneler? Bu sorularý kendisine soruyordu vicdaný. Cevap veremiyordu Cemil. 

" Ben geldim nine... Vefasýz torunun geldi iþte..." dedi ,hýçkýrýklarla. 

Gözyaþlarýný silmek için uzanan ninesinin elini tutup dudaklarýna götürdü. Öptü, yanaklarýna sürdü bedenindeki yangýný söndürmek için. 

" Nine seni götürmeye geldim."dedi, sonra... 

 

Ayaða kalkamýyordu ninesi. Sarýlmak için uzanan ninesinin kollarýna kollarýyla destek olup soðuk bedenini sinesine bastý týpký ninesinin ona yaptýðý gibi. 

Daha fazla vakit kaybetmemeliydi. Onu hemen doktora götürmesi gerekiyordu. Bir çocuðun bünyesi kadar küçülmüþ ninesini sýrtýna alýp vefakâr kerpiç eve veda etti. Kýrmalar, badanasý dökülmüþ kerpiç duvarlar ve yaþlý kapý mesutça gülümsedi arkalarýndan. 

Köylünün þaþkýn bakýþlarý arasýnda, bir çocuðu taþýr gibi ninesini taþýdý ana yola kadar. Ýlçeye gidecek bir vasýta beklemeye baþladý. Aradan beþ dakika geçmeden siyah lüks bir otomobil yaklaþtý onlara. 

Genç bir adam indi otomobilden. Elinde fotoðraf makinesi vardý. Bir yandan deklanþöre basýyor bir yanda da, "Harika bu... Harika bir þey..." diye söyleniyordu. Cemil ile ninesi gencin otomobiline binerek ilçeye kadar gitti. Bu arada genç bütün hikâyeyi dinledi Cemil'in aðzýndan. 

Ertesi gün gazeteler genç öðretmenin yaþlý ninesini sýrtýnda taþýyarak hastaneye götürmesinden bahsetti. Büyük puntolarla, " Bir vefa örneði" þeklinde baþlýklar atýldý. Haberdeki fotoðraf ise bütün hikâyeyi sessizce anlatmaya yetiyordu zaten.