Bize ne oldu böyle?

Bu failsiz ölümün sebebi nedir

Bu gidişin, bu susuşun, bu düşüşün…

Kumrular kıskanmıştı yüzündeki tebessümü;

Sarılışını cenneti kucaklar gibi.

Bu düş kırıklarının, bu öngörülmez fırtınanın,

Sevi yangınlarının müsebbibi kim?

İki halka düşmüş kan revan içinde orta yere.

İki öfke mağrur köşede…

Ve talan olmuş bıraktığımız bütün mutluluklar.

İlk bakışımız, ilk gülüşümüz, ilk sevişimiz nerde?

Nerde kırlangıçlara bindirdiğimiz gözyaşı taneleri?

Bize ne oldu böyle?

 ‘Ömür boyu’ derken memur işi gereği,

Bütün dünyanın ağırlığınca aminlerimiz,

Bir rüyanın seherinde buluşmalarımız,

Rüzgarın kanatlarına astığımız dileklerimiz

Nerde?

Susuz kaldı sevgili bütün kurnalar,

Bütün çiçekler boynu bükük;

Sonbahar öldürme telaşında.

Gecelerimde zafer takıydın,

Suskun kelimelerimin eş’arı.

Tercüme edemiyorum intiharını kelimelerin.

Yüzündeki zemheri akislerini ısıtamıyorum.

Bize ne oldu böyle?

Mihman mıydı aşk dallarımızda,

Efgan mıydı yapraklarımızdaki çiğ?

Fırtınalar görmüştük, aysberglere vurmuştu bedenimiz,

Yıldırım yağmurunda yine de sevmiştik.

Bu anafor ansızın çekti,

Ansızın vuruldu umut kalbinden.

Mevsimlerde sensizliğin hicranı,

Gözlerimde vuslata erememenin giryanı…

Hüsran bulutlarına binmiş,

O en sadık aşkı arıyorum karlı dağlarda.

Bize ne oldu böyle?

Kanlı bir meydanda iki amansız düşman;

İki mızrak, hedefinde kalp;

Tahtımıza oturmuş sevgili bir bezirgan.

O çılgınca sevilmelerin diyeti firak.

Ayakuçlarımızda uçurumun sinsi gülüşü…

Hadi artık, ölüm için son kez vuruşalım…

Bir daha yaşamamak üzere birbirimizi…

Çek ve vur ihanetin esiri kalbime.

Aç vurayım rotasını yitirmiş göçmen kuşunu…

Vur/dum… Öl/düm…