Þiir önce kalpte mayalanýr. Cümle her harfiyle yürek kývrýmlarýnda hissedilir. Sonra yarattýðý duygu býraktýðý iz yeni kelimeler çaðrýþtýrýr. Kaðýda dökmem lazým hemen o an, yüreðimin diline takýlanlarý ki, yüreðe aniden doðmasý gibi kayýp gitmesi de an meselesidir. En zevkli yaný da bilgisayara geçirme iþlemidir. Çünkü kaðýtta ki her bir duygu tohumu yeni yeni meyvelere gebedir. Her bir cümle, yeni yeni cümlelere kapý açar. Yazdýkça çoðalýr, çoðaldýkça çaðlar duygular. Çok yazma isteði duyarsam ama yüreðime bir duygu düþmezse, o zaman sadece oturur betimleme yaparým. Sonra yazarken bu betimlemeler duygularýmý anlatmada en büyük yardýmcým olacak bilirim.

Önce müsvette kaðýtlara yazýyor olmama nedense herkes þaþýrýyor. Ama ben bilgisayara yazmak gibi bir kuralýn içine sýðamam ki. Kimi zaman kýsa bir otobüs yolculuðunda atýlýr bir hikayenin ilk saðlam temelleri, bazan bir ciklet veya çikolata kaðýdý ev sahipliði yapar bu çýkýþ noktasý olacak ilk temellere. Kimi zaman neþeli sazlý sözlü bir düðünde çýkar yürek yakan bir þiirin ilk dizeleri, o zaman da buruþuk bir peçeteye nasip olur yüreðimden kopan dizeleri taþýma þerefi.

Bazan gecenin bir yarýsý uyku tutmaz, bulduðum ilk kalem –çoðu zaman çocuðumun boya kalemi olur bu- yetiþir imdadýma. Duyar yüreðimin çýðlýklarýný koyulur alelacele yazmaya, belki bir davetiye kaðýdýna, belki bir zarfa... Belki de bir ambalaj kaðýdý olur kalemimin raksettiði mütevazi mekan.

Bu konuda oldukça özgür hissediyorum kendimi. O an elime geçen ilk þey kaðýdým olabilir yeter ki kalem üzerinde rahat hareket edebilsin. Duygu eðimlerimi algýlayýp kaðýda geçirebilsin. Zaman mekan zaten hiç farketmez. Çünkü önemli olan aklýma gelenleri kaçýrmadan not edebilmek.

Dedim ya iþin en eðlenceli kýsmý bilgisayara geçirmek diye. Omurgasý zaten hemen hemen ortaya çýkmýþtýr duygularýn. Maden az çok bellidir geriye kalan tek þey bu madeni biraz daha iþlemektir. Onu rütuþlama, kesme kýrpma belki yeni kývýlcýmlar ekleme aný. Duygularý daha da yoðurma, içindekilerin iyice demlenmesi ve son haline gelmesi aný. Renk renk dizeler kelebek olup, konar satýr aralarýna. Çiçek gibi fýþkýrýr ýlýk düþler düþer parmaklardan bilgisayara. Þiir iþte o zaman maya tutar, hamur kalmadan kývamýnda piþer. Sýcacýk dumanýyla durur karþýnda. Þöyle bir bakarsýn gururla, ortaya çýkarttýðýn iþe. O zaman dünyanýn en güçlüsü en güzeli en iyisi belki de sensin. Bir yazar için bu an bambaþkadýr.

Bir yandan da yazarlýk doyumsuzluktur aslýnda. Her yeni þiirin her yeni yazýnýn tadýna bakar bakmaz, baþka tatlar peþine düþersin. Yeni duygu keþifleri, yeni konu giriþimleri, farklý deneyimler baþýný döndürürcesine kurcalar aklýný. Bu bittikçe baþa dönen verimli (kýsýr asla deðil) bir döngüdür aslýnda. Bitimsiz heyecanlar hep durur kapýnda. Durmadan yazmak, yeni duygularda yeni oluþumlarda kalp atýmlarýný duymak istersin. Bitmeyen bir keþif yolculuðu olur böylece yazarlýk. Her yazýda her þiirde baþka bir bilinmezin kapýlarýný aralayýp, gizli dünyalarýn pencerelerini zorlarsýn. Ama hiç býkmazsýn, yorulmazsýn, gocunmazsýn...Çünkü sen yazarsýn(yazansýn)....