Sabah “yeniden baþlýyor” dedirtiyor. Seni yeniden sevdiðimi hatýrlayacaðým mesela. Özleyeceðim, üzüleceðim ve kývrýlmýþken koltuða… Uzakta bir gemi görüp içerleyeceðim. Biraz senin uzak oluþuna biraz kendimden uzak kalýþýma. Çay ýsýtmýyor içimi , üstelik patlamak üzereyken bahar yakýnda.

Yorgunum sevgilim, ne yoruyor beni ben de bilmiyorum. Belki artýk sadece yaþamak yoruyor . Kendim için nefes alamamak. Her gün her þeyin biraz daha zorlaþmasý. Ve ben kendi kendime tutunduðum dallarý budarken bir yandan da köklerine su döker buluyorum kendimi. Garip mi sevgilim bu çeliþki, yoksa ölmek mi üzereyim?

Kuþlara bu kadar yakýnken evim, uçmak ne güzel diyorum.  Her þeye,yerçekimine ve dünyaya kafa tutar gibi kanat çýrpýþlarýna gýpta ediyorum. Ama onlar da yoruluyorlar. Saçaklar olmasaydý ne yapardý kuþlar ? Demek ki hepimizin soluklanacaðý bir yürek var olmalý.

Gitmek ve gelmek anlamýný kaybediyor artýk aramýzda. Uzun süren bir gelgitin müdavimiyiz. Ve ne garip ki bunca uçarý iki ruhun durup durup birbirine dokunmasý. Ah dokunmak. Bu aralar kelimelere dokunmaya korkuyorum. Yere konan kuþlarý kaçýrmaya korkar gibi uzak duruyorum. Benim yüzümden uçup giderlerse dayanamam diyorum. Sonra bir çocuk koþarak dalýyor aralarýna. Havalanýyorlar hep birden. Gözlerimi kapatýyorum. Sonra dönüyorlar geriye. Umut oluyor bu bana. Geriye dönmek varmýþ hayatta diyorum. Yine de hiç kýpýrdamýyorum yerimden. Avucumda kalem bekliyorum.

Sanki bir gün ansýzýn… baðýracaksýn bana.

“Kýr artýk kalbimi ve kurtar beni bu halden diyeceksin. Beni severek öldürme artýk! ”

Kaybolarak gidemiyoruz diyeceksin. ‘Karanlýk’ içine kapanýr da uyuyamazsam diye hayýflanýrken diyeceksin tüm bunlarý.  

“En büyük korkumuz aydýnlýkta kalan  yalnýzlýk ”

09.03.2013 Tekirdað.