Yüreðine aþký koyanlar hep güzelliklere kapý aralarlar. Hakka tutkun âþýklar gökyüzünden yaðan rahmet yaðmurlarýyla ýslanýrlar. Sevdayý ve vefayý yüreðine nakýþ gibi iþleyenlere ne mutlu… Elimizde bir demet gülümüz, bedenimizde titreyen bir yüreðimiz var mý? Güller solmadan, gözler ve gönüller aðlamadan el açýp, boyun büküp yalvarmak gerekmiyor mu?

Öyle sözler vardýr ki, kafiyesi gözyaþýdýr, yanan bir yüreðin sancýsýdýr. Bu söz sahipleri sýrtlarýnda derin sancýlar taþýyan sevda hamalýdýr. Gözler meçhule, gönüller hüzne dalar. Sonbahar sararan yapraklarý düþürürken, içimizi titreten buruk havalar bize el sallar. Hüznü, üzüntüyü hatýrlatan Eylül’le ders baþý yapmanýn heyecaný minik yürekleri hoplatýr. Üç aylýk uzun bir aranýn ardýndan özlemimiz sona ermiþ, artýk çok sevdiðimiz okulumuza, sevgili öðretmenimize ve can dostlarýmýz olan arkadaþlarýmýza kavuþmuþ oluruz.

Okulun baþlamasý iyi güzel de, yýlsonu gelip ayrýlýk vaktinin baþlamasý bizi hüzünlendiriyor. Ne yapalým uzun süren eðitim maratonunun ardýndan dinlenmeye de ihtiyacýmýz var. Kýsa süreli ayrýlýklar yaþamýmýz içinde elbette olacak. Allah uzun ayrýlýklar vermesin. Sevenlerimizden bizleri ayýrmasýn. Bir ayrýlýk vakti, iç sýzýsý, mevsimin öksürüðü, günün yorgunluðu, ardýna bakmadan gidenlerin vakti, hem bir hüzün hem de bir umudun baþlangýcý çok zor oluyor dostlar. Önce yapraklarýn kýzarmasý, sonra damarlarýn kurumasý ve bir gün ansýzýn, apansýzýn, bazen hafif, bazen þiddetli bir rüzgârla yere yýkýlan çiçekler, fidanlar, aðaçlar. Yüreðimizi yakýyor, ciðerimizi kavuruyor deðil mi? Topraðýn kara baðrýna düþen yiðitlerin acýsý kolayca unutulmuyor deðil mi?

Çiçeklerin kimi on, kimi on beþ, kimi yirmi yaþýnda. Canlarýndan ayrýlarak sonsuzluk âlemine, cennet bahçelerine uçanlar. Rabbim bizleri cennette birlikte etsin. Çiçekler soðuk mevsimlerde, rüzgârlý havalarda, buzlu zeminlerde deðil, sýcacýk günlerde, gül bahçelerinde açarlar. Sakýn çiçeklerimizi soldurmayalým. Kýþ görmeden bahar gelmiyor. Zambaklar, yýldýz çiçeklerinin etrafýnda mendil sallamýyor, papatyalar selam vermiyor, ayçiçekleri bir derviþ gibi dönmüyor, kardelenler kayalarý yarýp çýkmýyorsa ah bize, vah bize, eyvah bize. Yüreðimde yanan kor ateþin verdiði sýcaklýk, yaralý kalbimden çýkan muhabbet ve gözyaþlarýmla sulayarak sayfalara döktüðüm duygularýmýn acaba bir yararý olur mu? Çiçeklerimin etrafa ýþýk saçtýðýný gördüðüm zaman en büyük ödülü almýþ olacaðým. Umarým yetiþtirdiðim binlerce çiçek yurdumun her bir köþesine daðýlarak, güneþ gibi ýsý ve ýþýðýyla tüm insanlýðý aydýnlatýrlar.

Ahlâký, sevgisi, hoþgörüsü, doðruluðu ve çalýþkanlýðýyla insanlýða örnek ve önder olurlar. Beni hatýrladýklarý zaman da bir telefonla da olsa seslerini duymam beni çok mutlu eder. Fani ömrüm bitip ebedi âleme yolcu olduðumda ise, öðrencilerimden beni hayýrlý dualarla anmalarýný, ruhuma bir fatiha okumalarýný istiyorum. Öðrencilerimin yüreðimde olmasýný ve onlarýnda yüreklerinde olmayý isterim. Yüreklerde var olmak en büyük arzumdur…