Zaman pes ettiremeyecek bana biliyorsun. Biliyorsun ne kadar inatçýyýmdýr. Ama þimdi ne inadýmdan ne de zamana karþý geldiðimden deðil, sadece ve sadece seni sevdiðim için ''pes etmeyeceðim.'' Seninde en az benim kadar inatçý olduðunu unuttum sanma, biliyorum sende benim gibisin ''pes etmeyeceksin.'' O zaman biz delirmiþ olmalýyýz, madem pes etmiyoruz, neden ayrýyýz? Madem ayrý kalacaðýz, o zaman pes etmeden yaþamayý öðrenmeliyiz. Yaþamak istiyorsak, çaba göstermeyi de biliriz. Çabaladýkça bir adým daha gelir ve gideriz aþkýmýza.

Aþk, birilerinin baþka baþka yerlerde olmasýyla biter mi sandýn? Eðer bu,aþký bitirseydi ne Leylalar olurdu ne de Mecnunlar. Ben bir Leyla olamayacaksam, pes edip unutacak olsam, yakýnýnda olsam ne fayda. Evet belki artýk ne Leylalar var ne de Mecnunlar ama biz hala varýz ve buradayýz. Bekliyoruz ve bekletiyoruz aþkýmýzý,i nsan neden bekletir? Bilemiyorum ama biz böyleyiz ''mazoþist'' duygularla seviyoruz birbirimizi, sevgiler hep yalanlar içinde yüzerken, biz gerçek olanýný yaþýyoruz. Çünkü yalan aþklar acý çekmez ve yalan sevgiler bekletmez.

Kavuþmak için acý çekmek ve beklemek gerekiyorsa,pes etmeyecek ve bekleyeceðiz. Gerçek aþký gerçek acýlarla süsleyecek ve pes etmeyeceðiz. Ne kadar sabredersek o kadar yanacaðýz ve o kadar piþeceðiz. Ne kadar acý çekersek çekelim,bir o kadarda baðlanacaðýz ve hiç bir yalancý mutluluk koparmayacak bizi birbirimizden. Hiç bir aþk yazamayacak bizi,çünkü hiç kimse bizim kadar sevemeyecek ve hiçbir acý,bu kadar tatlý olamayacak. Dedim ya; ''Pes etmeyeceðim,etmeyeceksin,etmeyeceðiz.'' Biz yalandan aþklar ve yalancý mutluluklardan deðiliz.