“Atiyi karanlýk görerek azmi býrakmak

  Alçak ölüm varsa, eminim, budur ancak.” diyen Akif. Koca Akif, Koca Mehmet, Koca Þair… Milli þairimiz… Geleceði karanlýk görüp her þeyden elini eteðini çekmek kadar zelil bir hal gelmemiþtir hiçbir vatan evladýnýn baþýna. Lakin ati karanlýktýr bugün, mazi ise yoktur. Neden sana bunca reva görülen ve edilen ve yapýlanlar?

               Aklým bana küstü. Ýdrak edemiyorum maalesef! Yokluklar çekti ve yokluklar içinde ebediyet intikal etti. Bu yokluk hayatý çocuklarýn da miras kaldý. Doðum ve ölüm tarihleri arasýndaki kýsa çizgi ne de sürgün ne de yoksul ve ne de dolu ne de karakterli ne de sarsýlmaz bir iman ve ne de saðlam bir yere basýþla geçti. Halini bilmeyene anlatmak, anlamayana saydýrmak, idrak etmek istemeyene haykýrmak lazým.

“Ey dipdiri meyyit: “Ýki el bir baþ içindir.

Davransana… Ellerde senin baþta senindir.” Yaþayan ölüleriz, Akif o günden görmüþ. Bugün eller de bizim deðil, baþlar da… Tembeliz hasetten, hýmbýlýz, tombuluz beynen. Bir elimiz Batý, bir elimiz Doðu… Beynimizin bir yarýsý hüzünlü, bir yarýsý mesut… Dilimiz bize ait olana þartlý ve habis bir ur gibi yaklaþýrken bize ait olmayana bal kaymak gibi yaklaþýyor. Dýþý alabildiðine cafcaflý olan para ediyor içi cafcaflý olan tipten kaybediyor. Özür diliyorum senden Ey Ýstiklal Marþý Þairi Mehmet AKÝF! Anlayamadýðým için haykýramadýðým için; reva görülenler için, kadrin kýymetin musallada dahi bilmeyenler için. Evladý iyaline yapýlanlar için…

Ýki sarý yaprak kâðýdýyla yazdýðý marþ… Yokluktan, imkânsýzlýktan iki sarý yaprak kâðýt… Birini karalama kâðýdý olarak kullanýrken diðerini ise Ýstiklal Marþý’nýn son halini yazacaðý ve meclise sunacaðý kâðýt olarak saklýyordu! Kâðýdý ve kalemi tükendiðinde çaký ile duvara yazacak aklýna gelen mýsralarý…

 Ölüm tarihi 1936… Bir garip ölmüþ diyeler sanki… Mezar taþýna dahi yýl düþmeyeler… Oysa bu topraðýn insaný kadirþinastýr, kýymet bilirdir. Herkes doðumundan baþlar biz ölümünden baþlayalým. Aþaðýdaki alýntý metni okuyalým hep beraber:

               “27 Aralýk 1936 gününün akþamý vefat eder. Cenazesi, Beyazýt Camii’ne getirilir. Vefat haberi karþýsýnda resmî kurum ve kuruluþlar, en ufak bir giriþimde bulunmazlar. O zamanlar Hukuk Fakültesi’nde öðrenci olan Ord. Prof. Dr. Sulhi Dönmezer’in yanýsýra, Mithat Cemal Kuntay ve merhum edebiyat profesörü Abdülkadir Karahan gibi bazý öðrenciler, Akif’in cenazesinin Beyazýt Camii’ne geleceðini haber alýrlar. Cami avlusunda beklemeye baþlarlar. Namaz vakti yaklaþmasýna raðmen herhangi bir hareketlilik göremezler. Bir süre sonra caminin dýþýndaki lokantanýn önüne bir cenaze arabasý yanaþýr. Ýki kiþi, üstünde örtü bile olmayan bir tabutu indirmeye çalýþýrlar. Cami avlusunda, Akif’in cenazesini bekleyen o birkaç üniversite öðrencisi, tabutun fakir ve örtüsüz hâline acýyýp yardým etmek isterler. Cenazenin yanýna yaklaþýnca, örtüsüz ve kimsesiz tabutun Mehmet Akif Ersoy’a ait olduðunu öðrenirler ve aðlamaya baþlarlar. Ýçlerinden birisi koþa koþa lokantanýn bayraðýný alýp getirir ve vatan þairinin üzerine örter. Namaz vaktine kadar olan kýsa süre içinde yüzlerce üniversiteli vatanperver öðrenci, Akif’in cenazesinde buluþur. Cenaze, musalla taþýnda beklerken üzeri ay yýldýzlý bayraklarla süslenir. Cenaze merasiminde, bir tek resmî kiþi ve kuruluþ yer almaz. Vatan þairinin tabutu, üniversiteli gençlerin omuzlarý üzerinde, Edirnekapý Þehitliði’ne kadar taþýnýr. Akif’in cenazesi baþýnda, gür sesleriyle Ýstiklâl Marþý söyleyen gençler, daha sonra tekbirlerle cenazeyi defnederler.”

               Burada tarihe düþülen notta, resmi zevattan hiçbir Allah kulunun dahi bulunmamasýydý. Atýlan imza, düþülen þerh, yok sayýlan bir deðer bugün hâlâ var, lakin onun cenazesini son vazife addedip uðurlamaya gitmeyenlerden kaç tanesi biliniyor?

               O para için yazmadý Ýstiklal Marþýný. Þan ve þeref içinde yapmadý bunu. Öyle olsaydý eðer vaat edilen ödülü alýrdý. Sýrtýnda emanet paltoyla dolaþtýðý günlerde… Þan ve þeref içinde yapmadý bunu. Safahat’ýna alýrdý eðer öyle olsaydý.

               Yýl 1962’dir. Gariban ve pejmürde kýlýklý bir adam Ýstanbul’da bir köþe yazarýnýn odasýna girer ve ondan cüzi bir para yardýmý ister. Münasip bir para alýr gider. Bir kaç ay sonra tek sütunluk haber yayýnlanýr gazetelerde. Bir çöp bidonun yanýnda bir erkek cesedi. Kimsesiz, sahipsiz ve yalnýz… Fotoðrafý vardýr gazetede. Akif’in oðludur. “Kim bu sahipsiz ve kimsesiz ve biçare naaþ!” diye sordu bir ana. “Kuran þairi Mehmet Akif ERSOY’UN oðludur.” diyemedi dilim.  Baþka söze ne hacet? Ne ölümdür biliriz.

               1982’de emekli maaþýyla geçinir bir adam. Bu maaþ yetmemektedir ona. Sýkýntý göbek adýdýr bir bakýma. Kaderidir ya da! Bu zor ve aðýr þartlar altýnda hastalanýr. Bu da yetmezmiþ gibi sahipsiz ve bakýmsýz günler geçirir burada. Masraflarý fazladýr, hastane faturasý yüklüdür. Bu kadar paraya bu kadar tedavi ile iyileþmeden daha küçük ve daha az masraflý baþka bir hastaneye nakledilir. Ama bu hastane onun hastalýðýna kâfi gelemez ve emekli maaþýyla geçinen adam bir akþam ansýzýn ölür. Masraflarýný karþýlayacak denli parasý olmadýðýndan bütün masraflarýný Üsküdar Belediyesi karþýlar. Bu adam Akif’in oðlu Tarýk ERSOY’DUR. “Kim bu fakir cenaze ki belediye defnediyor?” diye sordu yaþlý bir amca. “Ýstiklal Marþý þairi Mehmet Akif ERSOY’UN oðludur O!” diyemedi yüreðim.

               1991 yýlýnda Beyoðlu’nda oturduklarý evlerinde kira ödeyemediði için yaka paça atýlan yaþlý kadýn ve torunlarý… Atanlar, hýrpalayanlar bakmazlar kim olduklarýna. Soyuna sopuna aldýrmazlar. O kadýn ki Mehmet Akif’in kýzýdýr. “Kimdir bu, atýlan evinden sokaðýndan, biçare ve maðdur?” diye sordu bir ecnebi. “O kýz, o kýz… Ýstiklal Marþý þairi Mehmet AKÝF’ÝN kýzýdýr.” diyemedi vicdaným.

               2007’de bir gazetede yazmýþtý. “Akif’in Ýstiklal Marþý’ný duvarýna kazýyarak yazdýðý Ankara’daki evi bakýmsýzlýktan dökülüyor.” Þimdi gözlerimden dökülen nisan yaðmurlarý deðildir damla damla. Yüreðimden akýp gelen isyan, nefret ve serzeniþtir delice. “Nedir bu evin önemi?” dedi bir çocuk. “Bir milletin tarihinin þanýnýn çaký ile duvara silinmemecesine kazýldýðý yerdir.” diyemedi izaným.

               Ve bütün bunlar 1921’den beri Ýstiklal Marþý’ný okurken cereyan ediyor ülkemde.

“Çöz de artýk ömrümün kördüðüm olmuþ baðýný

Bana çok görme Ýlahi, bir avuç topraðýný…”