Hepimizin karakteristik özellikleri kendimize has, ama yine de ortak paydada buluþanlar oldukça fazla. Farklý yönlerimiz bizi biz yapan ama yine de bir gruba dahil olmak hep istenen, hep arzulanan.

Bir yandan farklýlýðýmýz bizi yüceltirken bir yandan da benzer yönlerimizle sosyalleþme çabasý içindeyiz. Bu, tam anlamýyla yadsýnamaz bir çeliþki. Toplum psikolojisi açýsýndan uçlardaysak tamamen soyutlaþmýþ olup, yalnýzlýðý yaþýyoruz ve kabul gören o sýfatla nitelendiriliyoruz: ‘’Asosyal’’.

Peki, farklýlýðýmýzýn aþýrý boyutta olmasý bir suç mu? Eðer bazý duygulardan arýnmýþsak ya da duygusallýðýmýz ve yaþanmýþlýklarýmýz bizi bir gruba dahil olmaktan alýkoyuyorsa, bunun kime ne zararý var. Sonuçta her birey her olguyu her düþünceyi ayný anda kabullenip tabir-i caizse o sürüye katýlmak zorunda deðil.

‘’Normal’’ tanýmýna üç aþaðý beþ yukarý dahil olduktan sonra hiçbir þekilde yargýlayýp suçlamak, asla kimsenin harcý deðil. Yeter ki, kiþi farklýlýðýnýn farkýnda olup, tavrýný ortaya koyarak ona göre bir tutum sergilemeli. Farklý olmak asla bir suç deðil; tam tersi bu olgu, kiþinin bireysel olarak ne denli güçlü olduðunun bir göstergesi. Ayrýca sosyal gruplara da bir zenginlik getirmekte. Ortaya çýkan düþünce ve davranýþ farklýlýklarý sayesinde kýsýr döngü kýrýlýp, genel anlamda yaþanan beyin fýrtýnasý, bireylere ve sosyal gruplara ayrý bir zenginlik katmakta. Yeter ki farklýlýðýmýzýn farkýnda olup bundan asla yüksünmeyelim. Sonuçta hepimiz tekiz ve özeliz.