Gülümsüyorum
‘’İçimde
ölen biri var’’
Neden
diyorlar gece ile bu hasbihalin
Bak ne
güzel gülümsüyor pencerenden gün
Bahar şımarık bir çocuk
gibi sırnaşıyor
tenine
Çiçekler,
kuşların
aşkı
ile ne güzel
Şöyle bir bak diyorlar etrafına
Gülümsüyorum
Bu
kadarı geliyor elimden
Onsuz
uyanmak kahrediyor beni
Çiçeklerin
de böceklerinde canı cehenneme
Bir o
ısıtır içimi meneviş rengi gözleriyle
diyemiyorum
Gönlümü
oyalıyorum ay ışığıyla
Unuturum
diye umuyorum
Öğlene
kadar uyuyup akşama kadar susuyorum
Odam
sanki mayın tarlası
Yatağımdan
bir yere kımıldamıyorum
Ah
yüreğime ekip gitmeseydin hüzünleri
Sensizliğe
yenik düşmezdi ellerim
Göz
çukurlarımdan boşalmazdı
yağmurlar
Ah
ekmeseydin hüzünleri gönlüme
Belki
bir anlamı olurdu baharın
Şimdilerde vav gibi kendi içime doğup, büyüyorum
Ne
anlatmaya takatim var kendimi ne anlamaya
Kurduğum
bütün
cümleler üzerime
devriliyor
Noktalama
işaretlerimi götürdüğünden
beri ardın
sıra
Ne virgül
yakışıyor bu adı mahzun sevdaya ne de nokta
İmlası
bozuk zaman dilimlerinde yitiriyorum sözcüklerimi
Hayalin
düştükçe düşlerimin orta yerine
İçim dışım hüzün, kederime geçmiyor hükmüm
Gözlerimin
önüne seriliyor yüzün
İntihar çiçekleri boy veriyor eteklerimde
Yalnızlığa
serkeşlik ne mümkün diyorum
Gülümsüyorum
Bu
kadarı geliyor elimden…
g.sarıoğlu
ikibinonüçün/dördüncüayının/onsekizincigünü