Zaman ýskaladý, geçti,

Eski çamlar bardak oldu.

Ne gelir elden, bilemem,

Koþamam ki geçip giden yýllarýn ardýndan.

Birer, ikiþer yitip gidenlere mi yanayým,

Gül yüzü solan yâre mi aðlayayým…

Tutamam gözyaþýmý,

Nasýl da farkýnda olmadan kanmýþým.

Dostane yüze, azýcýk sevgiye

Ne kadar hasret kalmýþým;

Öyle ki bir selam veren,

Her daim tacýdýr baþýmýn;

Alýþamadým gitti,

Aðrýma gider el- âlemin

Her ketum bakýþýnýn.

Anlamýný yitirdi artýk,

Ýçimdeki sadece korudur

Sönmüþ yangýnýn;

Yangýn ise çok büyüktü

Ve arda kalan enkazýdýr

Tüm yaþananlarýn.

Mecal kalmadý bende,

Sevemem artýk yeniden,

Bu deli kalp ne dese de,

Yok, yok imkânsýz,

Fayda kar etmez

O ezeli çýrpýnýþlarýn feryadýna,

Sözüm boþuna,

Gözyaþým karýþtý

Derinlerdeki sessiz hýçkýrýþlara.

Tüm kapýlar kilitli, açamam,

Baþka yol kalmadý artýk,

Hiçbir yere kaçamam;

Ola ki bir ýþýk gördüm,

Peþindeyim, pervane misali.

Baþýboþ figanlar kar etmez,

Duyan kalmasa da savaþým asla bitmez;

Belki bu yolda yitip giderim,

Belki de hasret çekmekten,

Kül olup biterim;

Kim bilir, kim ne derse desin,

Ben ömür denen bu yolun

Son neferiyim.