Sen ve ben biz olmak üzere bir yolculuða çýkar. Bu aþkýn kalbine doðru yapýlan zor ve bir o kadar çetin bir iç yolculuktur. Olaðanüstü olaylar, kahramanlar ve mekânlar mevcuttu bu yolculukta.

Sen acayip havalý, cakalý ve dýþa dönüktür. Diþil olaný temsil etmektedir. Aþka meyillidir, aþýk olabilmekten ziyade aþýk olunabilmeyi arzular. Güzelliðine düþkündür, herkese mavi boncuk vermekten mutludur. Sevilendir ve bir o kadar da merak edilendir.

Ben ise alabildiðine mütevazý, sakin ve içe dönüktür. Eril olaný temsil eder. Aþka meftundur, aþk uðruna hep yaralýdýr, dertlidir. Hali periþandýr, tek gayesi Sen’de yok olabilmektir, onda eriyebilmek ve varlýðýný onun varlýðýna katabilmektir. Sevendir ve bir o kadar da acýnandýr.

Ýkisinin de yüzü aþka dönüktür. Yedikleri içtikleri aþkla alakalýdýr.

Mesela Ben acýdan beslenir; en lezzetli yemekler ve en iç açýcý içecekler tatlý aþk acýsý bandýrýlmýþ olanlardýr.

Ýçinde aþk acýsý olmayan yemek yavandýr. Tadýnda tatlý aþk acýsý bulunmayan su kuru bir acýdýr.

Sen, bütün bu daðlarý ben yaratmýþým havasýndadýr. Ben ise on sekiz bin âlemin yükünü yaþýyor kývamýndadýr.

Ýlkin Ayrýlýk Vadisinden geçmeleri icap eder. Ayrýlýk Vadisi fýrtýnalarýn tipilerin olduðu yerdir. Maçin’dedir.

Git git bitmez bir yoldur sonu sanki yoktur. Karþýndadýr menzilin ama adým attýkça uzaklaþmaktadýr sanki.

Sen, takmaz bu uzayýþlarý nasýlsa aranan kendisidir öyle zanneder. Fýrtýnalarý küçümser, tipileri takmaz ve bu rahatlýk onu hedefine ulaþtýrýr kazasýz belasýz. Acele etmez, dert etmez, kafaya takmaz hali onu erimine kavuþturur.

Ben ise tetiktedir. Her rüzgârda kuru yaprak misali savrulur durur. Caný bu savruluþlardan dolayý darbe alýr. Taþa vurur bir yanýný, bir yanýný yaþa vurur. Kan revan içindedir ama gözü Sen’den baþkasýný görmez. Ahirde o da düþe kalka, savrula daðýla varýr bir sonraki zamana ve mekâna.

Kahýr Daðý karþýlarýna çýkar.

Sen, kahreder bu zahmete, lanet eder. Gözleri kýrmýzý kýrmýzý olur burnundan solur.  Renç çekmeyen genç bulamaz. O da bunun farkýndadýr. Çýkar Kahýr Daðý’na, dilinde Çoðu gitti azý kaldý bercestesi… Ferhat’ýn Þirin’e kavuþmak için kazdýðý daðý hatýrlar. Morali yerine gelir. Ve adýmlarýný uçarcasýna atar, koþarcasýna. Dað düz olur gözünde, toz olur. Ve aþar Kahýr Daðý’ný da büyük bir çaba ile.

Ben ise ‘Ya sabýr’ çeker habire. O kim Kahýr Daðý kim? Büyütür de büyütür Kahýr Daðý’ný. Ýþi bu zaten, büyütmek. Ayrýlýk Vadisi’ndeki fýrtýnayý da büyütmüþtü gözünde daha evvelinde içindeki aþk ateþini büyütmüþtü. Bir büyütme hastalýðýydý duçar olduðu. Þimdi ise aþmaya çalýþtýðý Kahýr Daðý vardý önünde duvar gibi.

Çýka düþe, kanaya dura çýkar zirveye; ine düþe, yara bere içinde aþar bu engeli de! Aþk sen nelere galebe çalmazsýn ki? Her aþk içinde bir Ayrýlýk Vadisi’ne yahut Kahýr Daðý’na gebe deðil midir? Sorarým þimdi size.

Aþk yolculuðunun sakinlerinin önünde bir engel kalmýþtý.

O da Hüzün Denizi’ydi. Gözyaþlarýyla beslenirdi bu deniz. Çok sakin görünürdü ama alt akýntýlarý fazlacaydý. Derinden derine akardý sularý. Ýçten içeydi debisi.

Sen, aðlamazdý ve Hüzün Denizi’ne katký sunmazdý. Ne yollardan geçmiþti? Bu aþk denizi hüzün olsa ne yazardý kim takardý? Aranan kendisiydi biliyordu ve daha hýzlý yüzüyordu. Ateþ gibiydi su ilkin, sonra buz gibiydi. Her türlü canavar vardý suda. Ama Sen, es geçiyordu tüm bunlarý. O bu aþk davasýnýn ta kendisiydi. Yüze yüze sevgilinin sahiline atmýþtý kendini. Yorgundu ve ýslaktý. Uykuya dalmýþtý.

Ben ise Hüzün Denizi’ne girmeden boðulmuþtu. ‘Ne kadar da büyüktü bu deniz Allah’ým!’ diye þaþkýnlýðýný ifade ederken duaya baþlamýþtý. ‘Son bir kuvvet ve güç ver bana, kavuþayým ona’ diye. Boðula doðrula yüzdü. Denizin hüznünü emdi bir sünger gibi. Baþtan ayaða hüzün kesildi Ben! Köpekbalýklarýnýn arasýndaydý, ahtapotlarýn kollarýndaydý. Kýlýç balýklarýnýn önündeydi. Hayal meyal hatýrlýyordu bunlarý. Var mýydý yok muydu anlamýyordu. Ben, zorlu bir mücadeleden sonra kendisini sevgilinin sahiline atmýþtý. Baygýndý ve ýpýslaktý. Uykuya dalmýþtý.

Ben ve Sen uyandýklarýnda göz göze geldiler. Ýki ayrý daðdan kopup gelen su gibi iç içe girmiþlerdi. Ýki ayrý damardan gelen kan gibi kalpte birleþmiþlerdi. Gözlerinde kendilerini görüyorlardý. Ve hayran hayran bakýyorlardý birbirlerine.

‘Aþk bu olsa gerek’ dedi Sen ilk olarak. Ben de ‘Aþk budur’ dedi sonra. Bizmiþiz aranan cevher, özmüþüz aslýnda bu aþkta! Çözmüþüz artýk bu sýrrý. ‘Sen ve Ben yok artýk!’ diye haykýrdýlar âleme. Etlerini ve kemiklerini sýyýrdýlar ruhlarýndan. Katýksýz kaldýlar ortada. Maddi olana dair her þeyi attýlar üzerlerinden. Dillerinde çýkardýlar dünyevi olaný, akýllarýndan sildiler. Ben silindi, Sen silindi aniden. Ýkisi Biz’e dönüþtü. Biz oldu, tek oldu. Kesret vahdete döndü. Çoðul tekil oldu.

Aþk ‘Biz’ olabilmektir sevgili okuyucu.

Biz olmaktýr marifet, bir.