“Haksýzlýk bu!” dedi. Þimþeksiz, bulutsuz bir yaðmur damlasý gibi apansýz, hiç haber vermeden…

Güler haksýzlýk olan þey ne, haksýzlýðý yapan kim, soramadý bile. Az önce yaptýðý tarifi yeni bitirmiþti. Yeni denediði bir tatlý… Kývamýna varmasý için en önemli püf noktasýný da iliþtirmiþti sözünün bir yerine. Ýyi bir akraba olduðunu bir kez daha teyit etmiþti.

Ayþe ise teþekkür yerine ne zaman baþladýðý belirsiz bir düþünce zincirinin halkalarýndan birini tutuþturuvermiþti bir anda eline. Tarifi duymamýþtý bile belki.

“Yine neyi dert ettin sevgili kuzenim?” diye sordu hayretini þekere bulayan þerbetli bir sesle. “Bu ýlýk ýlýk okþayan havada, cennet misali bu bahçede seninle iki kuzen oturmuþ, tatlý tatlý tembellik ederken; dýþarýyý þu duvarýn ötesinde býrakmýþ; çiçeklerden, aðaçlardan rengarenk bir koza örerken çevremize, ne gibi bir haksýzlýk aklýna gelmiþ olabilir ki senin ?! Öyle bir haksýzlýk gerçekten varsa bile böyle bir yerde onu ne çaðrýþtýrabilir ki?”

Ayþe buzullarýný çözmemeye kararlý, ayný asýk yüzlü tonda devam etti konuþmasýna. “Aksine böyle cennet gibi bir yerde bu tarz þeyler akla gelir en çok da. Mükemmeliyeti bozacak küçücük bir þey bile çoraptaki delik misali büyür durur gitgide. Önceden göze batmayan küçücük bir ayrýntý en önemli parçasý olur bütünün. En çok o görünür.”

“Haksýzlýk olan ne peki?” dedi Güler, bundan sonra bir kez bile duyduklarýný sorgulamayacaðýný garanti eden bir ciddiyeti apar topar giydirerek sesine. “Gerçekten merak ettim þimdi. Az önceki tavrýmý hoþ gör lütfen.”

“Annelerimizin bu kadar farklý olmasý mesela… Ve dolayýsýyla da ikimizin farklý olmasý… Bence büyük haksýzlýk… Senin yarým saat içinde attýðýn o þakrak kahkahalardan benim oðlumu mahrum edecek kadar önemli bir fark bu… Can senin kýzýnýn bol bol nasiplendiði, her þeyi hafife alan, meydan okuyan tavra hiçbir zaman tanýk olamayacak bende… Çünkü ben bir kez bile senin gibi boþ veremeyeceðim. Kalbim ve ellerim sýcacýk, evimin odalarýnda geziniyormuþçasýna rahat, çevreme pervasýz gülüþler gönderemeyecek, güzel bir ayna olamayacaðým dünyaya. Oraya ait her þey yüzümdeki barikatlardan birine toslayacak mutlaka. Kaygý olacak o barikat kimi zaman… Kimi zamansa yaþanmamýþ, ertelenmiþ bir duygu… Týpký benim annemin yüzü gibi…”

“Teyzeme haksýzlýk ediyorsun bence.” dedi Güler, onunla yýllar önce, yine böyle bir yaz gününde paylaþtýðý sýcacýk bir an’ý hatýrlayarak… Konuþtuklarý konu neydi, tam olarak hatýrlayamasa da teyzesinin yüzündeki o yoðun duyguyu þu an gibi görebiliyordu zihninde. Þefkat mi dese ya da çok sevilen birine bir zarar gelmesinden duyulan kaygý mý her neyse, o an’ý büyülü bir hale getiriyordu. Teyze yeðen yapýyordu onlarý, bu kavramýn içini en küçük boþluk kalmamacasýna doldurarak… Evet, o gün teyzesi annesinin ablasý olmakla yetinmemiþ, sýrf kendisine özel o kimliði, yani teyzeliði de giyinmiþti. Ayþe'nin sözünü ettiði o yanlýþ ayna olmaktan çok uzaktaydý yüzü. Tamam, biraz sakýnan, uzaktan bakan bir tavýr vardý belki. Ama dýþlamadan dýþarýdaki dünyayý, kendininkini çok ayrý bir yere koymadan…

Bir konuda nasihatte bulunuyordu galiba. Üvey babasý, annesi ve küskün bir gölge olarak kendisi vardý konuþmalarýnda, yavaþ yavaþ hatýrlýyordu þimdi. Sabýrlý olmasý gerektiðini söylüyordu teyzesi. Sadece kuru kuru söylemekle kalmýyor, o yabancý adamýn aileden biriymiþçesine evde gezinip durmasýna katlanmanýn ipuçlarýný veriyordu ona. Yüzme, yazarlýk, tenis, oyunculuk ve daha birçok þeyle dolu upuzun bir listeyi ona sýralarken, üvey babasýyla arasýna kocaman bir duvar örüyordu aslýnda.

Annesiyle arasýndaki iliþkinin en önemli dönemeçlerinden birinde yapmýþtý o konuþmayý teyzesiyle… Ve onun gibi daha pek çok konuþma… Sadece üvey babasýyla ilgili deðil; canýný sýkan, onu dünyayla karþý karþýya getiren her konuda…

O gün ve ilerleyen günlerde annesini o adamla paylaþmak zorunda olma gerçeðiyle yaþayabilecek gücü toparlamasýnda az önce kuzeninin yakýndýðý o kadýnýn büyük rolü vardý yani.

“Þakrak kahkaha çok da gerekli deðil aslýnda.” dedi, zihninde hala o yaz günü… Teyzesi elini tutuyor. Yüzünde ona çok yakýþan o müþfik tebessüm… “Bence sende rol yeteneði var.” diyor. “Hani küçükken bir dizideki yaþlý kadýný ne güzel taklit ederdin. Benzerliði görünce þaþkýnlýktan aðzýmýz iki karýþ açýk kalýrdý, hatýrlýyorsun deðil mi? Oyunculuk kurslarý var. Bir dene istersen. Baktýn hoþuna gitti, daha ciddi ilgilenmek istedin, okuluna da gidersin.”

Nasýl ustalýklý bir yönlendirmeydi bu! Kurslardan, eðitimden çok baþka, çok daha derin bir yaný vardý. Bir duygu vardý ortada, kocaman… Adýna öfke denen… Ýfade yollarý arýyordu kendine, esip savurmak için fýrsat kollayýp duruyordu. Ýþte bunu görmüþtü teyzesi. Öfkenin yoðunluðuna dokunmayýp içeriðini deðiþtirmiþ, merak, heyecan, baþarmanýn verdiði zafer hissi gibi pek çok olumlu duyguyu koymuþtu yerine. Gerçi onun öngördüðü gibi bir oyuncu olamamýþtý. Ama denemiþti hiç deðilse. Evdeki yeni duruma odaklanmaktansa enerjisini kendisinde olmasý muhtemel bir yeteneðin gerçekten var olup olmadýðýný anlamaya harcamýþ; içinde kök salmaya baþlayan öfkeyi daha tomurcuklanmaya bile fýrsat bulamadan baþka bir duyguya çevirmiþti.

“Kahkahalara çok da anlam yükleme bence.” diye devam etti kaldýðý yerden. “Bazen çok yüzeyde kalabiliyor o kahkahalar. Küçük, müþfik bir tebessümün ulaþtýðý derinlerden çok uzaklarda… Evet, dünyaya meydan okumakta üstüne yoktur bir kahkahanýn. Ama sevmek, þefkat göstermek söz konusuysa tebessümün eline su bile dökemez.  Sen de annen de öyle gülenlerdensiniz iþte! Gülerken tatlý tatlý okþuyorsunuz sanki… Yaralarýna deva oluyorsunuz karþýnýzdakinin. Neyse ki benim de öyle güldüðüm oluyor bazen. Dünyayla savaþmayý býrakýp insanlarý gerçekten görebildiðimde… Az önceki kahkahalara gelince… Onlarýn dünyaya karþý tutumumla en küçük alakasý yok. Sadece çok mutlu olmamdan kaynaklanýyorlar. Seninle bu bahçede keyif yapmak çok uzaklarda bir sahile atmak gibi kendini… Tüm baðlarý koparýp sadece kendin olmak… Yani burada patlattýðým kahkahalarý sakýn her zamankilerle karýþtýrayým deme lütfen. Bir çeþit tebessüm olarak kabul et onlarý. Biraz gürültülü ama tebessüm denmeyi hak edecek kadar da derinlerden kopup gelen…”