“Aþk önemli deðil!” deyip duruyordu kendine. “Hem aþk ille de karþý cinsle mi sýnýrlý? Þu kediye de âþýk olamaz mýyým?!” diye esnetmeye, gevþetmeye çalýþýyordu kalýbý. Alabildiðine geniþ, her neviden çiçeði, böceði, insaný içine alan bir duygu haline getirene kadar onu… Þimdiki bu dar, sýnýrlarý belirli halinden tamamen kurtararak…

Sonra O’nun yüzü beliriyordu birden zihninde. Kedi, çiçek, insan, her þey un ufak oluyordu içinde yer aldýklarý o koca þeyde. Baþ edemedikleri bir þey vardý. Orada bulunmalarýný anlamsýz hale getirecek kadar çok yakýþan, içinde var olduklarý o duyguya. Tamam, kendileri de seviliyordu duygunun sahibince. Okþanýyor, sulanýp gülümseniyorlardý. Ama yanlýþ bir yerdeydiler sanki. Doðru trendeydiler belki. Ama yanlýþ kompartýmanda…

Bunu O’na da hissettiriyorlardý iþin kötüsü. Sevgiyi ille de çeþitlere ayýrmasýný istiyorlardý ondan. “Aþk baþka bir þey…” diyorlardý.

Sanki elbirliðiyle oyunu bozmaya, ona aþkýn hayatýndaki asýl yerini göstermeye çalýþýyorlardý. O ise tam aksine, aþk ya da dostluk ya da kardeþ, anne sevgisi diye ayýrt etmeden tam bir eþitlik hüküm sürsün istiyordu kalbinde. O parçasý þimdiki kadar çok acýmasýn diye…

Kucaðýndaki kediyi okþamayý býraktý birden. Madem yetmeyecekti ona verdiði sevgi kalbini acýmaktan kurtarmaya, ne diye oturuyordu ki burada? Sýrf onun rahatý bozulmasýn diye kalkmamýþtý bunca zamandýr. Ama o ne yapmýþtý miskin miskin kucaðýnda uyuklamaktan baþka? Bir parça sýcaklýk, þefkatten öte ne uyandýrmýþtý kalbinde? O’nu unutturabilmiþ miydi?

Ýlle de katýksýz mý olmalýydý bir duygu? Baþka bir duygunun yerine geçip onu taklit edemez miydi? En azýndan bir süre için…

Evet, âþýktý O’na. Ama freni tutmayan bir arabanýn yokuþ aþaðý sürüklenmesi gibi tamamen iradesi dýþýnda, her an paramparça olabileceðini bilerek… Yumuþak bir toprak parçasý arýyordu, bir parça çimenlik… Arabanýn kapýsýný açýp kendini korkmadan atabileceði, acýtmayan herhangi bir yer…

Ama hiçbir yer kabul etmiyordu onu. Gelecekse kendileri için gelsin istiyorlardý. Onun kalbinde sadece acýdan kaçabileceði bir sýðýnak olarak var olmayý reddederek…

Kedi acýkmýþ olmalýydý yine. Bu bakýþ, bu dolanýp duruþ baþka þeye delalet etmezdi. Freni patlamýþ arabada sürüklenip giden yanýný koltukta býrakýp, birkaç yýl önce yolda bulduðu aç kediciði doyurmak için eve getiren, sonra kýyamayýp dýþarý salamayan o parçasýyla, yani en sevdiði yanýyla usul usul ilerlemeye baþladý ona. Farklý bir kompartýmana…