Hani yitip giden düþler vardýr ya, hani bir anda yok olup kayar ya elinizden ve terk eyler gönlünüzü, iþte öyledir güven duygusunu kaybetmek… Bir kere sütten yandý mý aðzýnýz, artýk asla boþ bulunmaz yoðurdu bile üfleyerek yersiniz. Ola ki, saptýnýz rotanýzdan, o zaman bir þüphe kaplar içinizi, ‘’ne olacak þimdi,’’ diye endiþe duyarsýnýz.

Mayýnlý bir yolda yürümek gibidir þüphe duymak, sizi yakar geçer, temkinli davranmak yýpratýr benliðinizi, öyle ki kontrolü korumak daha zordur kontrolü saðlamaktan.  Ve zamanla delip geçer bu duygu, bitap düþersiniz nihayetinde.

Bir ses, bir nefes yeter derin bir nefes almanýza da, çok uzaklardadýr aradýðýnýz her ne kadar çok yakýnmýþ gibi gözükse de.

Paylaþmak mutluluk vericidir; dertleþmek, beraber gülmek, beraber aðlamak da. Kýsaca dost arar gönül: Cinsiyet asla belirleyici bir nokta deðildir; yaþ, dil, mekân, din, uzaklýk hiç mi hiç önem arz etmez.

Sýcacýk bir merhaba yeter de artar bile gönül pýnarýnýn çaðlamasýna, öyle ya, su akar, yolunu bulur. Ama set çekilmiþse bir kere, týkanýr kalýr her þey: Ne zordur önünüze yýðýlan bariyerleri aþýp, bir yol bulmak.

Gönül dostu Mevlana, onun ýþýðý aydýnlatýr karanlýðýmý çoðu zaman:

‘’Gönlü ýþýk yakmayý, aydýnlanmayý öðrenen kiþiyi, güneþ bile yakamaz. Gündüz gibi ýþýyýp durmayý istiyorsan, geceye benzeyen benliðini yakýver.’’

Ve O’nun varlýðý beni ihya eder her baþým sýkýþtýðýnda, O’nun sonsuz gücü sarýp sarmalar beni:

‘’Yanýmda kimse olmadýðýndan deðil yalnýzlýðým, yalnýz olduðumu söyleyeceðim kimse olmadýðýndan yalnýzým ben.’’

Onun her bir sözü,  sonsuz anlam içeren birer lütuftur bizler için, ihtiyaç duyduðumuz her an kendimizden çok þey bulabiliriz bu uçsuz bucaksýz âlemde.

Her ne kadar yalnýzlýktan dem vursak da, göz kýrpan yýldýzlar, ateþ saçan güneþ, nazlý nazlý süzülen bulutlar birer iþarettir yalnýzlýðýn ne kadar göreceli olduðuna dair. Bu inancýn gücü deðil midir dilekleri yeþerten, istekleri, dualarý bir çaðlayan gibi coþturan…

Hayaller, umutlar pembedir; kâbuslar karadýr; insanlar ise ya aktýr ya da kara. Gri insan yoktur. Bir insan ya iyidir ya da kötü, ortasý deðil.

Hep beyazý sevmiþimdir, kömür karasýndan oldum olasý hoþlanmam. Tarlalardaki pamuklar gibi ak, ince ince yaðan kar gibi naif, bir çocuk kadar masum, pirüpak.

Yüreðinin güzelliði gözlerine yansýr insanýn; sözlerine, ruhuna ve inancý onun ýþýltýsýdýr her daim. Yunus Emre’nin de vurguladýðý gibi: ‘’Ben gelmedim kavga için, benim iþim sevgi için…’’

Hala masumiyetin, dostluðun varlýðýna inanmasak, bu devran dönmez ki. Zaten bu deðil mi bize yaþama sevinci veren, inancýmýzý kuvvetlendiren...

Varsa biri, gelsin söylesin bana, bir yanlýþým varsa.

Tüm dostlara selam olsun…