Üç farklý dünya idi onlar: Birbirinden farklý dünyalarýnda, farklý farklý düþlerin peþindeyken, yollarý kesiþmiþti burada.

Kendilerine has tarzlarý, kendi ailelerinden gelen yerleþik görüþleri ile üçü de ayrý çizgideydi adeta. Kaderleri de, kederleri de, hâsýl olan sevinçleri ve üzüntüleri de kendi içinde baðýmsýzdý. Ve aniden baðlandýlar birbirlerine hiç beklenmedik bir anda; her ne kadar baðýmsýz ruhlarý egemen olsa da ayrý ayrý. Çünkü onlarý bir araya getiren evrensel bir dildi: Birbirlerine duyduklarý sevgi idi ortak dilleri; kör olasý sevgi, iþte ayný durakta bir araya gelmiþlerdi.

Ne varsa içlerinde biriken; öfke, hüzün, mutluluk, kahýr ya da çaresizlik, artýk tek yürekte geliyordu dile. Bir dairenin merkezinde, ayný pergelin hükmüne girmiþ ve tutunmuþlardý birbirlerine.

Önceleri bilip bilmeden görmezden gelmiþlerdi ayný dünyaya ait olduklarýný. Birbirine teðet geçen hayatlarý kýsa süre içinde ayný paralelde seðirtmeye baþladý hem de hiç beklenmedik bir anda ve þekilde. Yoksa çekilmezdi yürüdükleri yol. Öyle ya; disiplin açýsýndan eðitim gördükleri okulun bir eþi yoktu onlara göre; bir de içinde bulunduklarý geliþim süreci göz önüne alýnýrsa, hayli zorlandýklarý bir gerçekti.

Seneler miydi onlarý bir arada tutan diðer etken yoksa baþka þeyler de mevcut muydu; bunu asla sorgulamadýlar: Sadece paylaþýmlarý ve bir arada bulunmalarýndan aldýklarý haz önemli idi. Kim bilir, için iþinde baþka neler vardý… Akýllarýna bile gelmedi, en azýndan bunu göz ardý ettiler; her ne kadar bariz olsa da…

Paylaþýmlarý had safhadaydý. Henüz isimlendiremedikleri hayalleri vardý ve farklý bir seyir halindeydi her biriniki. Aþklarý baþkaydý, beklentileri uzaktý birbirinden ama bu asla ve asla onlarýn dostluðunu zedelemedi.

Bir rüyaydý aslýnda yaþadýklarý. Ergen yýllarýnýn bir iz düþümüydü onlarýn gönüllerinin baharýnda. Geliþtirdikleri bu kutsal bað onlarý efsunlamýþtý adeta. Ne de çok seviyorlardý birbirlerini.

Görünürde ayrýlmaz olan bu üç arkadaþýn hiç mi hýrsý yoktu, hiç mi kapris yapmýyorlardý birbirlerine; ya çekememezlik ne boyuttaydý. Aslýnda dile gelmeyen çok þey vardý ama hiç biri itiraf edemiyordu yaþanan olumsuzluklarý ya da görmezden geliyorlardý birbirlerine olan saygý ve sevgilerinden. Eðer ki içlerinden biri dile getirse, bir þekilde kamufle ediliyordu bu olumsuzluk. Yeteri kadar dýþ güçlerin muhalefeti zaten zarar verirken, bir de içten yýpranmayý kaldýramazlardý. Olmasý gerektiði gibi kenetlenmiþlerdi birbirlerine. Ve yýllar boyunca asla gündeme gelmedi söylenmesi gereken ama bilip sakladýklarý gerçekler.

Hiçbir zaman ayrýlmayacaklarýna dair ant içmiþlerdi. Sözleri vardý birbirine. Ama…

Ve gün gelip, diplomalarýný aldýlar. Her biri farklý yönlere savruldu. Sistem bunu ön görüyordu ne yazýk ki. Baþlarýnda esen kavak yelleri artýk nihayete ermiþti. Gerçek hayatýn içinde buldu her biri kendini.

Okul bitmiþti ya sevgileri…

Esaret sona ermiþti ve her biri özgürlüðüne kavuþmuþtu.

Söylemesi zor ama artýk ortada ne menfaat kalmýþtý ne de zorunluluk. Yoksa sevgi diye algýladýklarý gerçek dýþý mýydý, peki o zaman neydi onlarý bu kadar yakýnlaþtýran. Eðer duyumsadýklarý sevgi ise nasýl sona ermiþti birdenbire, akýllara ziyan…

Bölük pörçük bir araya geldiler ama her þey o kadar farklý bir seyir izliyordu ki. Ne yazýk ki her þey geride kalmýþtý. Neredeydi birbirlerine verdikleri sözler, hani hiç ayrýlmayacaklardý, hani bu kutsal bað ebediyen devam edecekti…

Kýsaca bir dönem daha yaþanýp bitmiþti. Hayat yine yapacaðýný yapmýþ ve koparmýþtý onlarý birbirinden. Öyle ya, hepsinin hayali, karakteri, düþünce yapýsý farklý farklý idi.

Kabullenmek zor ama her güzel þeyin bir sonu olduðu gerçeði burada da iþlemiþti.

Þimdi hepsi kendi dünyasýnda kendi hayatlarýný yaþýyorlar. Bir zamanlarýn bu ayrýlmaz üçlüsü, damgalarýný vurmuþlardý dönemlerine: Onlar ‘’Altýn Kýzlar’’dý. Birbirlerine olan sözlerini ne yazýk ki tutamadýlar. Sebebi ne olursa olsun, anýlar özeldir, naiftir. Tertemiz duygular saklýdýr yaþanmýþlýklarda ve bunu hiç kimse kirletemez, zedeleyemez. En azýndan dostluk, sevgi ve geçmiþe olan saygýdan dolayý…