Hocasý iken meleklerin,

Kovdun huzurundan onu,

Secde etmedi diye, ete kemiðe.

Ters çevirdin, taç ile tahtýný

Þeytan koydun adýný.

Sonra,

Sardýn baþýmýza ilk belâyý.

Bir þeyler fýsýldadý þahmeranýn kulaðýna sinsice,

Giriverdi cennetten içeriye gizlice.

Ne yapsak da bir yol bulsak?

Diye, düþünürlerken Âdem ile Havva,

Gülümseyerek yanaþtý Ýblis,

Sergiledi tüm hünerlerini eksiksiz.

Kandýrdý nihayet, iki masum sevgiliyi.

Elmalarý, armutlarý, muzlarý,

Dahasý portakallarý,

Afiyetle yediler, bir güzel.

Az sonra olacaklarý, nereden bilsinler?

Çýðlýk attý þeytan sevinçten;

‘Oh be! Baþardým, aldým intikamýmý.’

Varamadan gariplerim farkýna,

Koyuluverdiler kapýya.

Aðlayýp sýzlamaktan,

Yalvarýp yakarmaktan,

Kahrý periþan, harap ve bitap

Oldular üstelik bin piþman.

Aylar, yýllar, asýrlar,

Kim bilebilir belki, kaç bin çaðlar?

Kovaladý birileri, birilerini.

Derken,

Günlerden bir gün,

Buluþtular,

Kucaklaþtýlar Arafat’ta, iki arada bir derede.

Hatýrladý o an Âdem,

Cennetteki yazýyý;

‘Ne yaparsan yap, þükret evvelâ,

Olsa da adýn, Âdem ile Havva’.

Biz ettik sen etme,

Uymayacaðýz bir daha þeytana,

Ne olur baðýþla,

Muhammed Mustafa’nýn aþkýna.

Kemal ALKAN