Ölümler yeniden gezinir oldu etrafýmda. Geçen hafta sevdiðim bir büyüðümü kaybettim. Uzun zamandýr hastaydý ve de tedavi görmekteydi, Recai Abi. Güzel insandý. Yiðit, mert delikanlýydý. Ýkinci haftasý, 13 yaþýnda bir kýz çocuðu, Selvi yavrucak. Henüz babasý çocukken, minik elleriyle defnetti minicik yavrusunu. Yüreðim kaldýrmadý, baþýn sað olsun demeye, Cengiz’ime. Dedesine, amcalarýna sundum taziyelerimi.

Ne kadar da çabuk büyüyoruz ve yaþamdan daha çabuk ölüyoruz?

Ölüm haktýr elbet. Gideceðiz bir gün, geldiðimiz gibi masum, geldiðimiz gibi özgür.

“Bir vazifeli, bir de vazifesiz ölüm vardýr, vazifeli gitmek gerekir” der, hep anam. Küçücük yavrucak ne anlar vazifeden, dahasý ölümün soðuk nefesinden? “Cennette bekleyeceðim sizi anneciðim, cennette bekleyeceðim babacýðým”. Minicik masum yürekler böyle seslenirlermiþ ötelerden.

Delinir yürekler, çaðlar göz pýnarlarý, karýþýr okyanuslara. Sevdiðini kaybetmek; yazmadý henüz tarifini sözlükler, yazamaz bin ömür tükense de.

Ölüm güzeldir aslýnda yaþamaktan fazla. Kavuþur insan öz vatanýna. Her þeyin en doðrusunu bilen Sen’sin kuþkusuz. Ancak, sýralý ölüm nasip et Rabb’im Sen kullarýna.

Tüm geçmiþlerimize Cenabý Mevlâ’dan rahmet, kalanlarýna baþsaðlýðý ve de sabýrlar diliyorum.