Hintli bir bilge öðrencileri ile gezinirken, Ganj Nehri kenarýnda birbirlerine öfkeyle baðýran bir çift görmüþ. Öðrencilerine dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke kin ve nefretle  baðýrýr ? Diye sormuþ. Öðrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz ÖFKE GELÝNCE MANTIK ÝÞLEMEZ AKIL GÝDER.” deyince  ermiþ: “ ama öfkelendiðimiz insan yaný baþýmýzdayken neden baðýrýrýz ? O kiþiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses tonu ile de aktarabilecekken niye baðýrýrýz?” diye tekrar sormuþ.

               Öðrencilerden ses çýkmayýnca anlatmaya baþlamýþ: “ Ýki insan birbirine öfkelendiði zaman, kalpleri birbirinden uzaklaþýr kalbin etrafýna þeytan kin ve nefret duvarý örer. Bu uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için baðýrmak zorunda kalýrlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada açýlan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok baðýrmalarý gerekir.”
            “Peki, iki insan birbirini sevdiðinde ne olur? Birbirlerine baðýrmak yerine sakince konuþurlar, çünkü kalpleri birbirine yakýndýr, arada mesafe ya yoktur ya da çok azdýr. Peki, iki insan birbirini daha da fazla severse ne olur? Artýk konuþmazlar, sadece fýsýldaþýrlar çünkü kalpleri birbirlerine daha da yakýnlaþmýþtýr. Artýk bir süre sonra konuþmalarýna bile gerek kalmaz, sadece birbirlerine bakmalarý yeterli olur. Ýþte birbirini gerçek anlamda seven iki insanýn yakýnlýðý böyle bir þeydir.”
               Daha sonra ermiþ öðrencilerine bakarak þöyle devam etmiþ: “ Bu nedenle tartýþtýðýnýz zaman kalplerinizin arasýna mesafe girmesine izin vermeyin. Aranýza mesafe koyacak kin ve nefret içeren kýrýcý sözcüklerden uzak durun. Aksi taktirde mesafenin arttýðý öyle bir gün gelir ki, geriye dönüp birbirinize yakýnlaþacak yolu  dahi bulamayabilirsiniz.