Ey Sevgili terk ettin bu canı
Ne zahmetler çekti can ve ten sensiz
Sensiz gülmek yok imiş
Sensizlik ölüme denk imiş
Aşığın neden denk işleri hiç gelmez başa,
Vurur her daim başını hep taştan taşa
Sensizliği İçimde sakladım, her ne
dedimse,
Anlayan olamadı hâlimi hiç kimse.
Ayrılık ne zor iş imiş çeken bilir
Ölmek ne zor imiş sevgiliden ayrı
olan bilir
Sensizlik den kaçar dağa çıkardım
Ahu figanımla tüm şehri yıkardım
Beni gören herkes deli sanırdı
Yanıma gelen hemen benden usanırdı.
Sensizlik den her daim yanlış konuşurdum her
seferinde
Çünkü kafam yerinde değildi gönül
evim yıkılmış tarumar edilmişti
Yanıma her gelen seni anlatmamdan
usanır olmuştu
Gözlerim varı yoku görmez olmuştu
Ayrılık aşığı bahtı mıdır gider hep
tersine,
Korkarım beni mahzun bırakır hayat,
sen gelmezsen yine
Her gün gözyaşımla dua ediyorum kavuşmak için,
Yarın sabah seher vakti buluşmak
için.
Yüce Rahman Kavuş dedi, maksadıma
kavuştum,
O nurla, tenha bir yerde buluştum,
Görünce cismin onunla doldu
Bakışını bir ok gibi sapladı yüreğime,
aşk ile onun oldu
Yüreğimizi Allah aşkı kapladı.
Teveccüh eyledi âciz âşıklara, Rahman
Aşkın zincirle bağladı kalbimizde bizleri
Beni ona, onu bana, ilahi aşk ile
birbirimize bağladı.
MEHMET ALUÇ
ANKARA SİNCAN