Ne kadar da kýrýlgan ve naif duruyordu. Oysa nefret ediyordu bu görüntüsünden. Henüz yirmili yaþlarýn baþýndaydý ama yüz yaþýnda gibiydi adeta.

Yaþanmamýþlýklarýnýn yanýnda yaþadýðý ne idi ki. Hep yarým kalmýþtý hayalleri. Öyle ya neler neler hayal etmiþti. Ýlk aþký ile evlenip, kaçýp gidecekti buralardan. Uzaklarda yepyeni bir hayat kuracaklardý. Ve sayýsýz çocuðu olacaktý; kendine benzeyen küçücük kýz çocuklarý, en fazla da iki tane erkek evlat. Ama ikiz olacaktý bu iki oðlan çocuðu: Babalarýnýn kopyasý ikizler. Ne büyük aptallýktý oysa bunlarý düþünmek. Hiçbir þeyin hesabýný yapamazken hayatta; kim oluyordu da bu sipariþleri veriyordu kendi kendine.

Bayýlýrdý camýn önünde durmaya; gelen geçeni izler ve her biri için ayrý ayrý senaryolar üretirdi kafasýnda.

-Baksana þu iþe: Adam resmen tokatladý kadýný. Bunlar er geç boþanýr. Kadýn da hiç karþýlýk vermiyor ki…

-Ýnanmýyorum, saat gecenin yarýsý olmuþ, bizim üst komþunun indiði arabaya bak. Kesin yollu bu kadýn. Dul baþýna ne iþin var be kadýn, elalemin arabasýnda, yazýklar olsun.

-Bu çocuðu ilk kez görüyorum. Arkasýný dönse de iyice seçsem yüzünü. Oldukça da boyluymuþ hani. Ýþe bak adam tam da þu seyrettiðim dizideki yakýþýklý avukata benziyor.

Ve daha neler neler…

O günün de diðer günlerden bir farký yoktu. Çekirdek çitlerken(ne kadar da kaba bir tabir) görmüþtü onu. Ufacýk bir kamyonetle gelmiþti sokaða. Belli ki karþýdaki boþ daireyi kiralamýþtý yoksa kiralamýþlar mý demeli, öyle ya belki de ailesiyle taþýnmýþtýr. Kim bilir ne güzel kadýndýr karýsý, keþke evli olmasaydý. Belki de bekârdýr. Acaba müstakbel kayýnvalidem beðenir mi ki beni…

Hep böyleydi Zehra, çocukluðundan beri hikâyeler uydururdu kimi görürse görsün. Aslýnda kendi hikâyesini yazmaktan aciz olduðunu itiraf edemezken, böyle avutuyordu kendini.

Kamyonetten inip, apartmana girerken, alýcý gözüyle bakmýþ ve resmen tutulmuþtu.

Fazlasýyla duygusal bir kýzdý; belki de yaþanmamýþlýklarýn bir staj dönemiydi tüm yaþadýklarý daha doðrusu düþünüp hissettikleri. Fazla bir yaþamýþlýðý yoktu insanlarla. Görüp göreceði yaþadýðý mahalle ve bulunduðu muhitteki insanlardý: Komþularý, akrabalarý ve tabii ki ailesi. Ýlköðretimden sonra okutmamýþtý onu ailesi.

-Bu kadarý yeter, demiþ babasý ve onu okuldan almýþlardý. Zaten iti kalka bitirmiþti okulunu, okuyup da ne olacaktý ki. Bildikleri ona yeter de artardý bile.

Çocuk deðildi Zehra ama bir yetiþkin de olamamýþtý asla. Hayalleri, hayal kýrýklýklarý, serzeniþleri, üzüntüleri olsa da, zamanla iyice kabuðuna çekilmiþti. Sevdiklerinin eteðine yapýþmýþ, bir þekilde görünmez olduðuna inandýrmýþtý kendini.

Ama yine de inanýyordu, gün gelecek o da çoluk çocuða karýþacaktý. Efsunlu bir ikilem idi yaþadýklarý ya da yaþadýðýný sandýklarý. Çaresiz olmasýna raðmen, bir türlü kabul etmiyordu ki. Üstelik hiç mi hiç çaba da gösteremiyordu.

Sýyrýldý düþüncelerinden ansýzýn. Kamyonetten indirilen eþyalarý tek tek saymaya baþladý. Buzdolabý, çamaþýr makinesi, koltuk takýmý, iki tane kitaplýk, iki tane de yatak. Belli ki fazla eþyasý yoktu yeni komþularýnýn. Ve belli ki, çocuklarý da yoktu. Zira ne çocuk yataðý ne de oyuncaða benzer þeyler görmüþtü. Hava iyiden iyiye kararmaya baþlamýþtý. Yavaþ yavaþ yemek vakti geliyordu. Birazdan çaðýrýrdý annesi. Tam perdeyi çekecekken, genç bir kadýn gördü taksiden inen. Havanýn loþ olmasýna raðmen, seçebiliyordu kadýný. Demin gördüðü genç adam, apartmandan çýkýp kadýnýn yanýna geldi ve arabadan inen kadýnýn elinin tuttu. Kadýn þiþman mýydý yoksa… Evet evet kadýn hamile idi, þimdi anladý Zehra neden çocuk yataðý görmediðini. Belli ki çocuklarý yoktu ama yoldaydý. Oysa ne hayaller kuracaktý bu genç adama iliþkin: Belki iki iyi dost sonra da sevgili olacaklar ve hayatlarýnýn sonuna kadar da beraber yaþayacaklardý.

-Kýzým yemek vakti, hadi sofraya.

Annesinin sesiyle irkildi birden, yavaþça döndürdü tekerlekli sandalyesini. Masaya yöneldi. Ýki damla yaþ süzülüyordu yanaðýndan. Usulca sildi gözyaþlarýný. Annesini üzmeye hakký yoktu. Alýþmýþtý artýk, her þeye alýþmýþtý. Ama en kötüsü, tüm hayallerinin yarým kalmasýydý. Kendinde bariz bir eksiklik hissetmese bile, hayallerinin yýkýlmasýydý onu en çok üzen.

Asla tekrar yürüme ihtimali olmasa da, hep koþuyordu hayallerinde ve düþlerinde. Hayatý yaþanýr kýlan da buydu onun için. En azýndan düþlerinde mutluydu… En azýndan düþlerinde yaþýyordu yaþayamadýklarýný; gerçekleþmeyeceðini bile bile…