Çok mu abartýyoruz yaþamý, gözümüzde…

Sonsuz bir ufka yelken açmýþçasýna kaptýrýp gidiyoruz kendimizi irili ufaklý dalgalarýn içerisine. Öyle ki; geminin kaptaný mýyýz, yolcusu mu yoksa sadece mürettebatý mý, fark bile etmiyoruz kendimizi neye göre konumlandýrdýðýmýzý. Bindiðimiz gemi hiç batmayacakmýþ gibi, rotamýz tam gaz devam ediyoruz. Üstelik bir can simidimiz olmaksýzýn…

Hýrslarýmýzýn, güdülerimizin komutasýnda bakmýyoruz bile önümüze. Kim varsa yolumuza çýkan, ezip geçiyoruz, ya da tam tersi: Biz kurban oluyoruz zaman zaman; kýsaca bazen zalim bazen mazlum.

Yükümüz bazen öylesine aðýr geliyor ki batma tehlikesi geçiriyoruz. Bu sefer de atýyoruz fazlalýklarýmýzý: Terk ediyoruz sevdiklerimizi. Gözümüz öylesine görmez oluyor ki; arýnýyoruz duygularýmýzdan, soyutlanýyoruz insanlýðýmýzdan. Býrakýn dýþ dünyayý duyumsamayý, iç sesimize bile kulak vermiyoruz ve yabancýlaþýyoruz öz benliðimize.

Duymaz, görmez oluyoruz; farkýndalýklarýmýz yok oluyor. Burnumuz Kaf Daðýndayken, zirvenin efendisi oluyoruz. Ve bilmiyoruz ki; zirve dediðimiz noktada kimse yok bizden baþka. Kala kalýyoruz bir baþýmýza.

Ya da aþarken engebeli yollarý, gördüðümüz zararlarýn ve kayýplarýn acýsý adeta içimize oturuyor. Baþkalarýndan çýkarýyoruz acýsýný, zamanla hýrs küpüne dönüyoruz, özümüzün çok ötesinde… Ne varsa yasak, ne varsa yanlýþ ve ne varsa zulme dair ve ne varsa kötü.

Bazen ise kendi yalanlarýmýza bile inanýr hale gelip, bambaþka kimliklerin gölgesinde, bize ait iç içe geçmiþ matruþkalarla yaþýyoruz yoksa sanýyor muyuz yaþadýðýmýzý…

Zaaflarýmýzý gizlerken, gerçek yüzümüzün çok ötesinde bambaþka hayatlar sürdürüyoruz. Ne varsa üstün diye addettiðimiz bize dair, büyüsüne kapýlýyoruz nefsimizin, insan olmanýn zafiyetiyle boyuyoruz insanlarýn gözünü ve kör ediyoruz gören gözleri, saðýr ediyoruz duyan kulaklarý, uzaklaþýyoruz benliðimizden, farklý olduðumuz sanrýsýyla bambaþka âlemlere yol alýp…

Bazen ise, bin bir yalanla kandýrýyoruz masum insanlarý. Çok baþka bir insan profili çizip, tanrýlaþtýrýyoruz, tanrýlaþýyoruz inanýlmaz boyutta. Fiziksel özelliklerimizin baskýn yönleriyle, sýyrýlýyoruz çoðu insanýn arasýndan, bir marifetmiþçesine. Kandýrdýðýmýz sayýsýz insan varken aslýnda fark bile etmiyoruz kendimizi kandýrdýðýmýzý.

Çok mu abartýyoruz yaþamý… Aslýnda ötesinde, zora sokuyoruz kendimizi; belki de kendimizi abartýyoruz diðerlerinin gözünde ve fark bile etmeden ruhumuzu kirletiyoruz. Nefsimizin emrinde, ihtiraslarýmýzýn peþinde koþarken çok ama çok uzaklaþýyoruz kendimizden ve Yaradan’dan. Avutuyoruz kendimizi, iyi bir mümin olduðumuza dair ama unutuyoruz diðer yandan da: O’nun varlýðý her þeye öylesine muktedir ki…