Koşar iken düşünürüm âlemi insanı sevdayı aşkı
İnsan neden aşktan kaçar ışıktan kaçar
Bilmez ki ışık kendisi gönlünde ışık saçar
Acep bilinmez ki neden kaçar 
Sabır deryasında nefret saçar

Gönül bu sevmek için yaratılmış
Penceredir dünyaya neden kapatılmış
Gönül kapısıdır neden hep hırsla inşa edilmiş
Aç gönül kapını çık oku sev oku gir oku
Gönül aydınlığında gez oku sev oku otur oku

Gönüldür bu bağlayamazsın zincire
Yaşayamaz tek başına bak gör sevince kaçar yine
Sevmek gerekir bak ömür bitiyor geldin kırk beş yaşına
Gözleri ışıldayan gönül acılarla bakar etrafına
Her yer ışık kendi karanlıkta ağlayarak bakar şaşar aklına
Mehmet Aluç