Bu sonbahar gününde renklere küsmek de nereden çýktý ?

Nereden  buldum bu kadar hüznü ?

Ve ne zaman, bu kadar aðlar oldum her þeye ?

Oysa aðlamanýn da bir adabý vardý..

Cývatasý bozulmuþ g(s)özlerimin, belli..

Yoksa gittiðine, gideceðine sövecek deðilim ya…

Hem benim aðzýma yakýþmaz öyle þeyler,

Benim aðzýma en çok senin öpücüðün yakýþýr ya, boþ ver..

Bak, gel þunu kabul edelim,

Gitmek/ terk etmek, senin benim gibilere yakýþmaz,

Bizde büyük durur, oturmaz üzerimize..

Belki de en çok arabasý olana yakýþýr, ne dersin ?

Hani þöyle son model olanýndan,

Basacak gaza, tek seferde tozu dumana katacak..

“Vay anasýný” diyecek ardýndan birileri..

Ya da yaðmurlu bir günde,

Üzerinde siyah uzun ceketiyle..

Bir de siyah þemsiyesi olmalý tabi..

 Yaðmuru katacak önüne,  Allah ne verdiyse yürüyecek…

Ama senin benim gibilere yakýþmaz bu havalar..

Gel, oturalým evimizde..

Film seyredelim, birbirimize sarýlýp uyuyalým..

Kahramanlar oralarda kalsýn, terkedilmeler parasý olana yakýþsýn..

Biz kendi yokluðumuzda, sevgimizle kavrulalým,

Olmaz mý ?