Minareler, genç bir ölümü haber verir,

Kurumuş dalların üzerine, kömür kokulu güvercinler konanda..

Hangi acıya denk düşer, körpe bir hayatın toprakla buluşması?

Kapanıp saatlerce ağlamak, belki sadece gökyüzüne iyi gelir..

Böyle akşamlarda..

Yüreğinin yarasından gemiler yapıp, okyanusun kalbine bırakmak..

Her şey yerli yerinde duruyorken,

Akıp gideceğini zannetmek… zamanın...büyük aptallık!

Oysa en büyük tutsak, "o" değil miydi?

Zaman,

Genç bir ölümün selasında okunan..

Ve hep aynı toprakta secde eden, yaralı başlar..

Kömür kokulu güvercinler, göçüp gidende..