Herkes seni konuþuyor “Ayaz” bebek... Bütün gazeteler seni yazýyor.. komþularýndan biri diyor ki; "çok fakirlerdi, odun bulabilirlerse yakarlardý.." odun bulabilmek ne demek? Gazeteler bunu yazmýyor…

Fakirliðin iþidir soðuktan donarak ölmek...  Unutulmuþluðun, terk edilmiþliðin iþidir..  Adý “Ayaz” olanlarýn, ayaz bir gecede, annesinin süt dolu göðsünden vazgeçip, soðuk mermerlere yatmasý, fakirliðin özüdür..

Kime dokunur bu sözler? Alkýþ tuttuklarýmýz, baþ tacý yaptýklarýmýz da görür mü olanlarý? Görmek yeter mi olanlarý? Üç gün üzülüp, dördüncü gün unutmak deðil mi hepimizin iþi? Çok utanýrýz insanlýðýmýzdan ama plazma televizyonlarda izleriz, camlarý kýrýk bir evde "soðuktan" ölen, kýrk günlük bebeði.. Bebeðin yüzündeki ihaneti... Evet, ihanet doludur aslýnda, "dünyadan" haberi olmayan el kadar bebek.. Bakmayýn öyle, herkes; her gün bir parça ihanet býrakmýþ, annenin süt dolu göðsüne.. Kimimiz yüz çevirmiþliðimizi, kimimiz gamsýzlýðýmýzý, kimimiz yersiz alkýþlarýmýzý.. Emdikçe almýþ içine; ihaneti, sefilliði, yokluðu, yoksulluðu..

Bütün bunlar bir gecede olup bitmemiþ yani… Kýrk yýllýk kehanet, kýrk günde dolarmýþ bir bebeðin ciðerlerine..  ve aslýnda onu öldüren "soðuk" geceler deðilmiþ, onu öldüren; bizim taþtan, soðuk kalplerimizmiþ..