Bilim dallarý hep bir uðraþ içersinde: Sýrf insanlýk adýna verimli olmak adýna…

Teknolojiden tutun da týptaki ilerlemeler hep ama hep insan denen mefhumun daha kaliteli ve mutlu, dinamik bir hayat yaþamasý adýna kaydediliyor.

Ne çok deðiþim süregelmekte. Atýlýmlar, yatýrýmlar, innovasyonlar bize sunulan, ayaklarýmýzýn altýna serilen upuzun, kýrmýzý bir halý adeta.

Baþ döndürücü bir evrim geçirmekteyiz: Özellikle milenyum çaðýna adým attýðýmýzdan bu yana…

Akabinde de yitip giden onca deðerin farkýnda bile deðiliz.

Çok ama çok þeyi terk etmekteyiz gün ve gün, an ve an. Býrakýnýz yakýnlarýmýzý kendimizden bile öylesine ödün verip, uzaklaþmaktayýz ki… Neredeyse yüz yüze, gönül gönüle konuþmaktan aciz bir hale geldik.

Tabii ki teknolojik aletlere sahibiz ve oldukça da verimli kullanmaktayýz sahip olduklarýmýzý: Ne verimli hem de; kýsacýk bir mesaj ya da bir ileti ne çok þeye kadir günümüzde…

Facebooktan toplu halde gönderdiðimiz mesajlar yeter de artar bile sevdiklerimizin (yoksa sevdiðimize inandýklarýmýzýn demeli) özel günlerini kutlamaya ya da hal hatýr sormaya.

Diðer yandan global anlamda, ülkelerin içersinde bulunduðu kaosa ne demeli… Sayýsý görünenin ve bilinenin çok üzerinde masum insan hayatýný kaybedip, hem bedeninde hem de ruhunda derin yaralar açýlmakta mütemadiyen. Dünyadan bihaber masumiyetin simgesi çocuklar ya ölmekte ya da aðýr yaralar almakta. Pek tabii ki; iþin psikolojik boyutu daha da vahim.

Ne kadar iyimser olmaya çalýþýrsak çalýþalým dünyanýn toplu halde aldýðý yara genel anlamda ve de totalde o kadar büyük ve kapsamlý ki telafisi mümkün deðil ne yazýk ki…

Ýþin ekonomik boyutu ise ayrý bir zafiyet. Pek çok coðrafyada siyasi istikrarýn bozulduðu gün gibi aþikâr.

Birey açýsýndan bakarsak fotoðrafa, ne çok þey yitip gitmekte elimizden her geçen gün ve de aralýksýz. Öyle derin bir uçurum var ki yaþadýðýmýz ve fark edemediklerimiz arasýnda…

Sevmekten ve sevilmekten korkar olduk adeta. Ara sýra kuru sözcüklerle ifade eder olduk sevgimizi. Çok þey ise yer deðiþtirdi zamaný baz aldýðýmýzda. Ve somut göstergelerle ispatý mümkün olan çok þey var.

Ama diðer yandan da ölçüm yapmamýzýn mümkün olmadýðý menfi oluþumlar da yaþanmakta…

Yavaþ yavaþ hatta hýzlý bir þekilde mekanikleþiyoruz. Bunun sayýsýz sebebi var ve yukarda bahsettiklerimiz ise sadece bir kaçý. Ama þu da bir gerçek ki; sebepten ziyade sonuçlar yýkýcý olmakta. Sonuçlar da göstergeler de gün gibi ortada.

Beþ duyu organýmýz olmasýna raðmen çok þeyde farkýndalýk düzeyimiz iyice azalmýþ hatta yok olmuþ durumda.

Genelleme yapmasak bile çoðunluk büyük bir handikap içersinde. Ve dediðimiz gibi; sebepler ortada bariz ortada iken yýkýcý sonuçlar can yakmakta.

Gittikçe uzaklaþýyoruz benliðimizden, kendimize bile yabancýlaþýp kendimizi, ruhumuzu sevmez olduk. Çok deðer var yitip giden ve anlamýný kaybeden.

Görsellik tamamen ön planda. Teknolojiden ve nimetlerinden faydalanmayan insan ise yok denecek kadar az.

Görsellik dedik de… Artýk çok genç yaþta olanlar bile yaþýndan büyük, yaþý ilerlemiþ olanlar inanýlmaz genç görünebilmekte. Kimin kaç yaþýnda olduðun tahmin etmek olanaksýz neredeyse. Peki, o kadar da önemli mi bu denli farklý görünmek adýna verilen uðraþlar?

Zira her yaþýn ayrý bir güzelliði ve deðeri var. Ayný zamanda her yaþ döneminin pek çok açýdan insan için önemi yadsýnamaz. Ana rahmine düþtüðümüz andan ölene deðin bir geliþim süreci riayet etmekte dolayýsýyla bazý þeylerin eksikliðini de yaþayabilmeliyiz doðamýz gereðince.

Sanýrým, doðallýðýn ve tabiatýn mucizesine inanan bir olarak yadýrgamaktayým bunlarý…

Ve dejenerasyon dediðimiz: Sürecin bir diðer boyutu oldukça can yakan ve önüne geçilmeyen…

Çýlgýn bir seyir izlenmekte belli gruplarda ve belli yaþlarda. Öyle ki; manevi deðerler, öðretiler yitip gitmekte. Tabii ki, genelleme yapmak son derece yanlýþ olur. Ama öyle kesimler var ki, adeta bataklýðýn dibine doðru çekilmekteler. Özünü kaybetmekte olan ve derin bir uçurumdan aþaðý düþen kayýplar…

Madde baðýmlýlýðý, alkol ve cinsel anlamda yaþanan baþýbozuk örnekler gün geçtikçe çoðalmakta. Özellikle metropollerde yaþayan genç kesim içine düþtükleri bunalýmlarý farklý yollarla tolere etmekte.

‘’Sevgi’’ dediðimiz mefhum sadece romantik filmlerde ve romanlarda yer alan basit bir kelime gibi itibardan düþmekte gün ve gün. Zira bu yüce duygunun yerini alan pek çok menfi duygu ve tutum sergilenmekte: Þiddet gibi, öfke gibi, nefret gibi hatta ve hatta ihtiras gibi…

Masumiyetin kaybolan varlýðý ise içler acýsý. Ve ne yazýk ki ölü bir deðer çoðumuzun gözünden düþmüþ. Ne anlamýný bilen kaldý ne de masumiyetini koruyan.

Gelip geçici iliþkiler, kutsal deðerlere verilen önem ve saygýnýn da yitip gitmesiyle, pek çok absürt davranýþ gündemde.

Paranýn satýn alma gücü yadsýnamaz bir gerçek ama ne yazýk ki; pek çok þeye maddi imkanlarýmýzla sahip olabilirken, kaybolan deðerleri yerine koyabilme gücüne sahip deðil para denen olgu. Sevgi gibi, masumiyet gibi…

Gerek sosyolojik gerek iktisadi tutum açýsýndan durum böyle.

Psikolojik boyutu ele alýrsak, ruh saðlýðýmýz çökme yolunda negatif bir seyir izlemekte.

Birbirimizle konuþmayý unutup, kendimize yabancýlaþmýþken sahip olduklarýmýz neye yarar ki…

Tabiat bile insanoðluna küsmüþken dünya gerçek anlamda yaþanasý bir yer olmaktan çýkmýþ çoktan. Belki de sonun baþlangýcýdýr tüm bu yaþananlar…

Dengesini yitirmiþ bir insanlýk ve katlettiði doða…

Tutarsýzlýklarýmýz ise diz boyu.

Aslýnda kendi sonumuzu ellerimizle inþa ediyoruz da farkýnda bile deðiliz.

Harcýmýz olan sevgi ve birliktelik duygusu gitgide kan kaybetmekte. Ve ne yazýk ki; en çok ihtiyacýmýz olan iki önemli olgu bu saydýklarýmýz.

Sevgiden uzak, sevmekten korkar hale gelen bizler ve hak etmedik aslýnda yaþadýðýmýz bu menfi duygularý.

Sayýsýz sorun çözüm beklerken, olanlarý görmezden gelmek kendimize ve en önemlisi çocuklarýmýza yaptýðýmýz en büyük haksýzlýk.

Tek çözüm ise; farkýndalýk geliþtirip, gerek bireysel gerek toplu halde taktik uygulayýp, çözüm üretmek.

Ýþe kendimizi tanýyýp, kendimizi sevmekle baþlayabiliriz. Evet, çok basit ve yalýn bir tutum gibi gözükmekte ama ne yazýk ki tek çözüm bu. Özümüze dönüp, sevgi katsayýmýz çoðaldýkça hala bir ümidin olduðuna dair inancýmýz pekiþecektir.

Deðerlerimizi de yeni baþtan ele alýp, gözden geçirmeliyiz tüm bunlara ek olarak. Eksiklerimizi ancak biz tespit edebiliriz. Maneviyatý da iþin içine kattýk mý, bireysel çabalarýmýz eninde sonunda baþarý getirecektir.

Ýþin tek sýrrý sevgi, artan bilincimiz ve yetersizliklerimizin bireysel anlamda farkýnda lýðý.

Problemi anlayýp, strateji uyguladýðýmýz sürece baþarý da peþi sýra gelecektir. Zira sürecin saat gibi iþlemesi için tüm gereken gerek bireysel gerek global anlamda çözüm üretip, sonuca odaklanmak.