Sevebilme yetisi: Ne kadar irdelenirse irdelersin sonsuz bir mefhum. Yürekten kopup gelen hoþ bir esinti aslýnda iþin özü. Tamamen yürekten gelen ve inanýlmaz yoðunlukta eþsiz bir duygu. Kim olursa olsun karþýnýzdaki hatta uzaðýnýzdaki hatta ve hatta eriþilmez bir boyutta bile olsa içinizden söküp atamadýðýnýz. Kýsaca sürekli yoðunlaþan ama buhar gibi uçup, yok olmayan bir mahiyette.

Hem somut bir o kadar da soyut göstergesi var sevginin. Söze, kelimelere hele ki maddiyata gereksinim duymamakta. Gerçi maddi ölçütler ile dile getirmeye çalýþan nice insan var bir gösterge olarak kullanmak isteyen ama ne yazýk ki yanlýþ ve yalan bir tutum bu tam anlamýyla. Zira sayýsýz insan maddiyatýn hükmünü kullanmadan da çok rahat ve mutlu bir þekilde paylaþabilmekte sevgisini.

Düþünce ya da davranýþ, basit bir beden dili, sessizlik bile ifade anlamýnda önem taþýmakta.

Araya ister yýllar girsin isterse mesafe ve imkânsýzlýk ne fark edebilir ki sevgiden geçmek için…

Yaradan öylesine harika ve inanýlmaz bir donaným bahþetmiþ ki biz insanlara, nasýl oluyor da bu ilahi duygudan nasiplenmemiþ bir çoðunluk var, akýllara zarar doðrusu.

Annenin evladýna duyduðu o eþsiz yönelim, hiçbir beklenti taþýmadan üstelik. Hiçbir talebi olmadan yeter ki evladý büyüyüp serpilsin ve mutlu olsun. Alýn size bir mucize. Gerek doðum öncesi anne adayýnýn yaþadýðý sýkýntý ve tabii ki doðum sýrasýnda da gerek gün ve gün evladýnýn hayat yolundaki adýmlarýný seyretmesi: Tamamen içgüdüsel ve karþýlýksýz eþsiz bir bað. Evladýna ömrünü adayan bir kadýn: Her ne kadar istisnalar da olsa. Zira olumsuz örneklere rastlamak da olasý.

Ýlahi aþka uzanan bir yol yüce Yaradan’ýn bu eþsiz lütfü. Ve O’nun eþliðinde içimizde büyüyüp giden ve sonsuza uzanan…

Basit bir objeye bile sevgi duymak belki basit bir ayrýntý gibi gelebilmekte bazýlarýna ama gelin görün ki kim bilir neler saklýyordur o deðersiz görünümlü obje.

Biriktirmek, neyi ama? Ya da saklamak öylesine ya da atmaya kýyamamak. Ýyi bilirim bu duyguyu. Altý yaþýmdan beri sakladýðým ucu kýrýk seramik bir duvar süsü geldi aklýma. Kaç zamandýr duruyor odanýn bir köþesinde. Daha okula bile gitmezken annemin bana aldýðý o sevimli hediyelerinden biri. Kaç sene oldu kim bilir…

Belki çoðunuzun defter ya da kitap sayfalarý arasýnda kalmýþ sarý bir yaprak ya da kurumuþ bir çiçek. Dili olsa da konuþsa.

Atmaya kýyamadýðým sayýsýz defter ve ders notu: Kim bilir hangi derse ait. Belki çoktan müfredattan bile kalkmýþtýr o dersler ama ne fark eder ki? Bana ait sonuçta ve hoþ bir esinti adeta o günlerden kalan.

Ortaokula gittiðim senelerde hayatýmýn en anlamlý hediyesini almýþtým. Caným babaannemden bir yadigârdý bana. Boyumun kaç katý çok eski hatta antika diye addedilen bir piyanoydu. Aslýnda piyanoya âþýk olmuþtum ne de olsa muhteþem bir hediyeydi bana layýk görülmüþ. Ama gelin görün ki; piyano dersleri bir ýstýraptý benim için. Onca ders ve hafta sonu almam gereken o sýkýcý solfej dersleri ve tabii ki parmak egzersizleri. Evet, piyano bana aitti ama ne yalan söyleyeyim ne piyano hocamý severdim ne de o bitmek bilmeyen egzersizleri. Allah’tan okul dersleri aðýrlaþmaya baþlamýþtý da o esaretten kurtuldumdu. Ama ne zaman o lenduhaya baksam hep sýkýntý verirdi bana. Piyano benim en deðerli oyuncaðýmdý belki ama yarattýðý sýkýntý itibariyle uzak dururdum.

Zor oldu onu elden çýkarmam doðrusu. Herhalde babaannemin kemikleri sýzlamýþtýr onu sattýðým gün ama doðruyu söylemek gerekirse ilaç gibi gelmiþti karþýlýðýnda aldýðým para. Bir süre aðlamadým desem yalan olmaz. Onun yarattýðý boþluk oldukça yakmýþtý canýmý. Gerek dayalý olduðu duvardaki iz gerekse hatýralarýmý satmýþtým o gün. Ama en azýndan zaman içinde geçti üzüntüm her ne kadar içimde kýrýklýk kalmýþ olsa da…

Nereden nereye geldim tam da sevgiyi anlatýrken.

Sevgi, sevmek, sevmeyi sevmek, insan sevmek ama en önemlisi kendini sevip, kendinden hoþnut olmak: Artýsý ya da eksisi, ne olursa olsun. Tabii ki megaloman olma seviyesine eriþmeden.

Ya sevip sevilmemek: Hayýr, aþk mahiyetinde bir vurgulama yapmak istemedim. Gerçi her anlamda karþýlýksýz sevmek mümkün ama sýkýntý verici bir duygu bu bütünü itibariyle eðer ki karþýlýksýzsa…

Sevdiðimiz ne çok þeyden ya da insandan feragat ediyoruz, deðil mi?

En güzeli, beklentisiz sevmek. Býrakýnýz sevmesin sizi deðer verdiðiniz. Eninde sonunda o  kiþiye duyulan sevgi yön deðiþtirip yine çoðalacaktýr. Sonuç itibariyle sevgi sadece yön deðiþtirebilir ne kadar inkâr ederseniz edin.

Sevginin en önemli getirisi ise mutluluk.

Nefreti uzak tutmak lazým her ne kadar tam karþýtý olsa da sevginin. Ve þu da bir gerçek ki; sevginin sonu deðil nefret. Biten bir sevginin ardýndan geride kalan olsa olsa koca bir boþluk ya da hislerin uyuþup, hissizliðe varan bir yol.

Sevmek, asla zor deðil.

Ve son bir nokta daha: sevgi asla olumsuzluklara yol açmamalý, açamaz da. Ve pek çok kardeþ duyguya da vesiledir. Samimiyet, anlayýþ, hoþ görü, sempati, empati, hassasiyet ve sayýsýz eþ deðer mefhum.

Sevin, illa ki sevin. Býrakýnýz akýp gitsin bu eþsiz ýrmak. Ýþinizi sevin, içinizdeki hazineyi duyumsayýn öncelikle ve diðer insanlarýn saklý kalmýþ yönlerini keþfedin ve deðer verin, ufacýk bir objeye baðlanýn, okuduðunuz kitabý sevin, o kitabý yazan kiþiyi sevin, hatta kitabý satýn aldýðýnýz dükkândaki reyon görevlisine gülümseyin, basit bir gülümseme bile yetecektir, evinizi sevin, koltuðunuzu, kolunuzdaki yara izini kim bilir çocukluktan kalma bir anýya dairdir belki de…

Zaman zaman takýn pembe gözlüklerinizi ve pembe görün âlemi. Ya da nasýl görmek istiyorsanýz yeter ki olumsuzluklarý atýn.

Sevmediðiniz insanlarý varsýn umursamayýn zaten bir þekilde bu duygunun yoðunlaþacaðý insanlar çýkacaktýr karþýnýza. Çýkana kadar yöneltin sevginizi sair alanlara, doðaya ve öncelikle Yaradan’a. Evet, öncelikle Yaradan’a. Þükredecek ne çok þey bahþetmiþ bizlere.

Ezelden ebediyete uzanan bu uçsuz bucaksýz duyguyu hissedin yüreðinizin ta derinliklerinde. Emin olun ki; size kat ve kat mutluluk olarak dönecektir.

Sevgiyle kalýn…