Yakýp yýkarken ahvalim yedi düveni, seyrindeyim: Umarsýz desem deðilim, mutlu mu þüphe götürür, belki de sessiz bir tükeniþin eþliðinde. Ya farkýndalýklar: Ne fark eder, kendilerini bilmez iken, benden onlara ne. Ama görmeden de geçemiyorum iþte: Ah, benim saf yaným, mümkün mü kayýtsýz kalmak. Ne var ki; elden de bir þey gelmiyor seyrindeyken bu yýkýmýn. Diðer yandan kendi dünyalarýný da kirletiyorlar kanatýrken yürekleri. Bir yürekleri olduðuna dair þüphem var hatta neredeyse eminim yürek yerine taþ taþýdýklarýný. Taþ mý attým da yoruldum. Varsýn bu denli muhalif olayým. Olayým da inancým pekiþsin insan olmanýn yolunda. Hassasiyetin yýkýmý onlarýn yýkýmýndan da beter. Ne vardý sanki bu denli algýlayýp, duyumsamakta. Yaþ da aldýkça daha köreliyor umarsýz yönüm. Hayatýmýn hiçbir döneminde kayýtsýz kalamadýðým onca þey, onca insan ve derken yaþ alan ruhum. Belki bin yaþýnda ama ya yüreðim; o henüz büyümedi. Sayýsýz ikilem, sayýsýz kaygý ve bir o kadar sorgu sual.

Ümitlerim pekiþiyor git gide bir yandan kolum kanadým kýrýlsa da. Sanýrým deðiþkenliðin sýrrý ile savaþ vermekteyim sayýsýz cephede.

Duygular nasýl da pür nakýl dökülmüþ gönülden. Kiminin ise en derinden hissedip, yansýtmadýðý, köþe bucak gizlediði ve gizlendiði. Oysa ne suç ne de ayýp; duygularý yansýtmak. Ama çoðu insan vakýf deðil buna. Mümkün mertebe bir sýr perdesinin ardýna gizlenip, kýlýktan kýlýða giriyorlar.

Nasýl ki örtünüyoruz nasýl ki kamufle ediyoruz bedenimizi duygularýmýzý da ayný oranda gizleyip saklýyoruz. Aslýnda çok da zor deðil tahmin etmek kimin neyin ardýna sýðýndýðýný. Ama duyumsamak ayrý, duymak ayrý. Kim ne isterse onu yapsýn yeter ki kýrýp dökmesin, yeter ki incitmesin. Ýncinmiþliklerinin intikamýný alan sayýsýz insan kýsaca.

Oysa milyonlarca kez incinmiþ biri olarak nasýl oluyor da incitmeye yeltenmiyorum... Nasýl düþünebilirim incitmeyi. Vicdaným ne el verir ne de dayanýr. Zira zafiyetine veriyorum taþ yüreklerin acýmasýzlýðýný. Belki de gizlemek, gizlenmek adýna verdikleri tüm zarar. Aslýnda o zarar bir þekilde onlarý daha da yaralýyor ama ne görüyorlar bunu ne de kabul ediyorlar. Farkýndalýk boyutu ne de olsa.

Tam yaðmur yaðarken, göðe bakýp þükrediyorum rahmete ve güneþ yakarken yine þükrediyorum sýcaða. Þükretmeliyim de en azýndan nefes aldýðýma, yürüdüðüme hatta üzüldüðüme bile þükretmeliyim zira yüzümün gülmesini bekliyorum bu sefer.

Mutsuzluklarý insanlarýn canýmý yakýyor her ne kadar benim mutsuzluðumla beslenenler olsa da. Sözüm var kendime ve bilmekteyim de; ömür boyu mutsuz olacaðýmý bilsem dahi harici mutsuzluklar ruhumun gýdasý asla olmayacak. Bakamam Rabbimin yüzüne ne bu dünyada ne de ahrette.

Caným yansa da nasýl can yakabilirim? Mümkün mü?

Ya canlarý yanmayanlar nasýl can yakabilmekte?

Ýþte cevapsýz sorularýmdan bazýlarý. Olsun, cevabýný almasam da benzemek gibi bir niyetim yok kimselere.

Bu yüzden seviyorum kendimi, bu yüzden saygým ömür boyu baki ve bu yüzden mutluyum en mutsuz anýmda bile.

O kadar da kötü deðil mutsuz olmak: En azýndan kendimle barýþýðým. Evet, az da kavga etmem benliðimle ama eninde sonunda uzlaþýrým kendimle ve noktayý koyarým.

Neyin garantisi var ki þu hayatta? Aný yaþarken nasýl emin olabiliriz ki bir adým ötemizde bizi bekleyenden. Belki somut belki soyut belki iyi belki kötü ama tek gerçek þu ki; koca bir bilinmez bir adým ötemizde duran. Her zaman o kadar kolay deðil noktayý koymak hele ki söz konusu baþkalarý ise… Hele ki kýymet verdikleriniz ve sevip saydýklarýnýz oldu mu deðil noktayý virgül koymak bile ne mümkün.

Ve soru iþaretleri… Ve ünlemler; hayret ve þaþkýnlýk dolu… Ve üç nokta; ardý arkasý kesilmeyen ne varsa.

Kýsaca sayýsýz bilinmeyen ve belirsiz bir gidiþat ve sonu gelmek bilmez bir döngü; bazen kýsýr bir döngü ama yine de deðiþmeyen tek þey; iç içe geçmiþ sayýsýz halka; irili ufaklý ve bazen bir labirent çýkýþ noktasýný bulamadýðýmýz.

Kim bilir belki de upuzun, tümseksiz bir yol; fark etmeden adýmladýðýmýz ya da adýmlýyor olacaðýmýz.

Tek bir ihtimal dahi olsa beklemekten kendimizi alýkoyamadýðýmýz: Yeni güne, yeniliklere, sevgiye, mutluluða kavuþma ihtimali. Kendimizden vazgeçmeme ihtimali en azýndan zira tek terk edemediðimiz ve terk edilmediðimiz mefhum: Ruhumuz, özümüz kýsaca biz olabildiðimiz kadar, olmamýz gerektiði kadar ve duyumsadýðýmýz sürece ve diðer ihtimaller eþliðinde…