Yorulmak nedir bilmezdi. Aslýnda bilirdi bilmesine de ne tek bir þikâyet duyardýnýz ondan ne de tek bir serzeniþ. Her andýðýnda annesini pýtýr pýtýr dökülürdü yaþla binlerce kez hezimete uðramýþ Pýnar’ýn göz pýnarlarýndan.

Çok küçüktü annesi öldüðünde. Ne yüzünü hatýrlardý ne sesini ama kokusu her daim genzini yakardý tüm vücuduna sinmiþçesine. Ne çok duygu vardý yüreðine sinmiþ ve ne çok insan vardý tarafýnca sindirilmiþ. Babasý varla yok arasýydý. Gece bekçiliði yapan adam sabahýn kör karanlýðýnda gelir ve iþe gidene kadar kütük gibi uyurdu. Hýrsýný uykudan alýrdý adeta. Evin geçimini saðlardý sadece geriye kalan hiçbir sorumluluk girmezdi ilgi alanýna.

Pýnar babasýnýn kahvaltýsýný hazýrlar ve tutardý okulun yolunu. Çok arkadaþý fazlasýyla þikâyet ederken okul atmosferinden pýnar için bir sýðýnaktý adeta okulu. Ne dersten kaytarýrdý ne de derslerden ve öðretmenlerinden þikâyet ederdi ara sýra haksýzlýða uðrasa bile. Babasýndan uzaktý en azýndan okul koridorlarýný arþýnlarken ama yine de nefesini hissederdi babasýnýn.

Annesi gittiðinden bu yana babasýndan ne ilgi görmüþtü ne de þefkat. Halasý büyütmüþtü Pýnar’ý hem de bir anne titizliðinde. Babasý az kýzmazdý hani Mualla Halasýna. ‘’Sen bu çocuðu öylesine þýmarttýn ki bakalým ileride nasýl baþa çýkacaðýz?’’ deyip verir veriþtirirdi. Çocuðu yoktu halasýnýn bu yüzden daha bir kýymetliydi kadýnýn gözünde. Saçlarýný tarardý Pýnar’ýn saatlerce üstelik ve bin bir gece masallarý ile süslerdi o küçük ve nail dünyasýný. Hele ki okumayý söktükten sonra daha bir deðere binmiþti masallar ve daha þenlenmiþti dünyasý Pýnar’ýn. Yeni hikâyeler ve yeni konuklarý vardý artýk o tek kiþilik dünyasýnýn. Peri kýzlarý, sevda masallarýndaki prensler ve kötü cadýlar. Cadýlarý bile severdi Pýnar en azýndan iyilerin varlýðý kýymete biniyordu onun nazarýnda.

Gel zaman git zaman halasý daha az uðrar oldu Pýnarlara. Önceleri sýklýkla halasýnýn yanýnda kalan küçük kýz halasýnýn evlerinden ayaðýný kesmesiyle oldukça mutsuzdu. Ýyice yalnýz kaldýðý dünyasýnda anlam veremediði onca þey vardý ki. Babasýnýn ketum yapýsý ve sýcak bir yuva eksikliði. Böyle zamanlarda annesini daha da özler olmuþtu.

Ne zamanki babasýna sorsa ve ‘’Haydi, annemden bahset bana’’ dese köpürürdü adeta adam.

‘’Ölüp gitti iþte. Nesini anlatayým’’ der çekilirdi kabuðuna. Aslýnda ne zaman çýkardý ki kabuðundan adam… Hep sessizdi, hep kýzgýndý ve bir o kadar mutsuz. Annesinden kalan ne bir fotoðraf vardý ne de bir eþya ona dair. Fazlasýný soramazdý da bunca sözün üzerine. Babasý niye bu kadar kýzar onu da çözememiþti. Yalnýzlýðý dillere destandý en az güzelliði kadar. Uzun ve kýzýl saçlarý ýþýl ýþýl parlardý güneþin altýnda. Yeþile çalan ela gözleri adeta bir ceylanýn gözleri kadar iri ve parlaktý. Ama çok da mutsuzdu küçük kýz. Hele gün geçtikçe geliþen yapýsý ve endamýyla daha bir dikkat çeker olmuþtu her ne kadar bunun farkýnda olmasa da. Baþý önünde gelip giderdi okuluna. Zaten okul haricinde bir yere gitmesi yasaktý kýzýn. Birkaç kere izlendiðini fark etmiþti okul yolunda ama kimseye de rastlamamýþtý arkasýna baktýðýnda. Ve bir gün babasý aðzýndan kaçýrdýðýnda öðrendi ki adam ensesinde ve fark ettirmeden onu takip etmekte. Konuyu açtýðý gibi kapatmýþtý adam ve azarlamýþtý Pýnar’ ý:’’Sen hangi hakla saðýna soluna bakarsýn ha söyle bakayým. Bir daha görmeyeyim seni etrafý süzerken. Yoksa alýrým okuldan. Ona göre küçük haným, anlaþýldý mý?’’

Tuhaf bir adamdý babasý hem de görünenin çok ötesinde. Anlam veremediði nice davranýþýndan biriydi bu sadece.

Seviyor muydu adam kýzýný yoksa bilmediði nedenlerden dolayý suçluyor muydu?

Ýyi de suç addedilecek ne kusuru olmuþtu ki kýzýn?

Yine de hissediyordu babasýnýn onu çok sevdiðini. Dokunmaya kýyamazdý kýzýna bazen usul usul baþýný okþardý Pýnar uyuduðunda ve kaç kere yakalamýþtý babasýný adam kýzýn uyuduðunu sanýrken. Hatta yaþ içinde kalmýþtý adamýn gözleri.’’Benim asil, güzel kýzým. Annesinin tek bir huyunu bile almamýþ dürüst kýzým’’ diye de mýrýldandýðýna þahit olmuþtu.

Belli ki Pýnar’ýn bilmediði çok þey vardý babasýnýn anlatmaya çekindiði ama sormaya ne hakký vardý ne de cesareti. Bilirdi babasýnýn üzüleceðini ve içine atardý her þey. Tek kelam etmeye hakký yoktu. Bunu artýk iyice bellemiþti de. Halasý zaten artýk gidip gelmez olmuþtu. Çok hakký vardý kadýnýn üzerinde ama o da beklenmedik bir þekilde geri çekmiþti kendini. Az uðraþmazdý hani adam kýz kardeþiyle ve her yaptýðýnda bir kusur bulurdu kadýnýn. Sanki yaþýný baþýný almýþ bir kadýn deðil de küçük bir çocukmuþçasýna sürekli arardý aðzýný.’’Bu gün nereye gittin? O hayýrsýz kocan hiç arayýp sormuyor deðil mi? Kýr dizini otur evinde benim de sinirimi bozma. Ona göre anladýn mý?’’ der de baþka bir þey demezdi.

Ne zaman bu adam bu kadar öfkeli ve çekilmez olmuþtu ve neydi onu bu kadar huzursuz kýlan?

Sormayý da sorgulamayý da býrakmýþtý artýk Pýnar. En azýndan dirlik ve düzenlerinin bozulmamasý adýna olgun kiþiliði ile evde asayiþin saðlanmasý adýna her þeyi yapýyordu.

En büyük hayali öðretmen olmaktý kýzýn. Bu duyguyu ona yakýn kýlan yine okuldaki öðretmenleriydi. Zira okuldan ziyade huzur bulduðu yuvaydý gerek okulu gerekse öðretmen ve arkadaþlarý. Fazlasýyla da destek olurlardý kýza. Daha sýký sarýlýrdý derslerine bu güveni sarsmamak adýna. Matematik dersine olan ilgisi ve baþarýsý oldukça dikkat çekiciydi. Birkaç kere okulunu temsil etmiþti bilgi yarýþmalarýnda ve iyi dereceler almýþtý okuluyla birlikte. Rakamlar ile olan yolculuðu soyut bir dünyanýn kapýsýný açmýþtý Pýnar’a. Somut gerçeklerden ve yalnýzlýktan kaçýþtý onun için. Sözel derslerde olan baþarýsý ile oldukça parlak ve gelecek vaat eden bir öðrenciydi öðretmenlerinin nazarýnda.

Babasý ile görünürde iki kiþilik ama hep yalnýzlýðýn aðýr bastýðý dünyasýnda eksikliðini hissettiði onca þey vardý ki. Ne arkadaþlarýna anlatabiliyordu hissettiklerini ne de babasýyla paylaþabiliyordu.

Ne karþý çýkabiliyordu ne de elinden bir þey geliyordu. Ama biliyordu babasýnýn ona duyduðu sevgiyi her ne kadar adam dile getirmese de.

Susuyordu ama avaz avazdý içindeki ses.

Gülüyordu yüzü bazen ama kan aðlýyordu içi.

Yine de sabrý ve gücü ile en büyük destekçisiydi babasýnýn. Olgun yapýsý ile herkesin nazarýnda küçük bir hanýmefendiydi. Ara sýra görse de halasýný asla suçlamýyordu onu. Buna ne hakký vardý ne de aklýndan geçirirdi.

Büyüdükçe ve aklý daha da erdikçe yanýt aradýðý sorular çoðaldýkça çoðaldý. Annesi nasýl ölmüþtü ya da çok mu hastaydý da kimselerin elinden bir þey gelmemiþti? Ve neden tek bir resmi bile yoktu kadýnýn? Babasýnýn gözleri niye hep böyle kederli bakardý da Pýnar boðulurdu bu hüznün içerisinde?

Son zamanlarda babasý olduðundan fazla durgun ve yorgun gözüküyordu. Haddinden fazla zayýflamýþtý da. Ne zamanki iyi olup olmadýðýný sorsa geçiþtiriyordu adam.

‘’Çok yoruluyorum. Yok bir þeyim.’’diyordu da baþka bir þey demiyordu. O yýl üniversite sýnavlarýna girmeye hazýrlanýyordu ama içine düþtüðü boþluk ve geçmek bilmeyen sýkýntýsý hep engel oluyordu çalýþmasýna. Üstelik babasý süresiz izin almýþtý iþ yerinden ve gün boyu evdeydi adam. Bazen sabahýn kör vakti çýkýp gider saatler sonra gelirdi. Hiçbir açýklama yapmadan üstelik. Birkaç kez hastaneye gittiðini aðzýndan kaçýrýnca adam iyice huzuru kaçtý Pýnar’ýn. Ne hastalýðý vardý da adam saklýyordu kýzýndan?

Gittikçe güç ve kuvvetten düþmüþtü adam ve sonunda çýkarmýþtý aðzýndaki baklayý. Rahatsýzlýðý ileri boyutta idi ve az bir süresi kalmýþtý. Geç kalýndýðý için hastalýðýna müdahale þansý yoktu artýk. Hastaneye yatsa bile hiçbir þey deðiþmeyecekti. Bu yüzden kalan zamanýný evinde ve kýzýyla geçirmek tek dileði idi.

Hastalýðý baba kýzý oldukça yakýnlaþtýrmýþtý birbirine. Pýnar için bir mucizeydi bu ve Yaratan’ýn bir armaðaný ama diðer yandan da için için isyan ediyordu babasýnýn hastalýðýna. Biliyordu artýk babasýnýn da onu býrakýp gideceðine. En azýndan adamýn son günlerinde mutlu olmasý için elinden geleni fazlasýyla yapmalýydý. Bu yüzden derslerine fazla ihtimam göstermemeye baþladý. Ara sýra halasý uðrasa da fazlaca sorumluluk yüklenmiþti eskisinden bile çok.

Gözlerini uyku tutmadýðý saatlerde babasý ile hasbýhal ediyorlardý gecenin bir vakti. Yýllardýr birbirinden uzak kalmýþ baba kýz inanýlmaz derecede kenetlendi birbirine adamýn son zamanlarýnda. Ve bir süre sonra adamýn artýk sesi de çýkmaz oldu. Ellerini tutardý babasýnýn saatler boyunca ve hýrýltýlý nefesini dinlerdi o uyurken son nefesi mi diye. Fazlasýyla korkuyordu artýk hem de hiç korkmadýðý kadar. Yalnýz addettiði günlerin meðer en kalabalýk günleri olduðunu anlamýþtý artýk. Evet, mükemmel bir diyalog geliþtirmemiþ olsalar da anlamýþtý artýk babasýnýn tek dayanaðý ve desteði olduðunu. Tek varlýðý ve yaþamýn kýyýsýndaki o iki kiþilik yalnýzlýklarý ama yürekleri tek olmuþ. Çok geç anlamýþtý Pýnar ve çok da korkuyordu babasý gittikten sonra bir baþýna ne yapacaðýný.

Aralýk ayýnýn son günü herkes neþe ve muhabbet içerisinde yeni yýlý karþýlamaya hazýrlanýrken gözyaþý ve acý vardý evlerinde. Yeni yýlý bir baþýna karþýladý Pýnar sabah babasýnýn cansýz bedeni ile karþýlaþtýðýnda. Ve saatlerce aðladý adamýn baþýnda ta ki halasý kapýyý vurana kadar. Saatler boyu ikisinin de gözyaþlarý birbirine karýþtý. Ve ertesi gün adamý topraða verdiler.

Babasýndan bir emanet getirdi halasý cenaze sonrasý: Babasýndan bir mektup gözyaþlarý ile kýrýþ kýrýþ olmuþ.

‘’Caným kýzým. Biliyorum sana böyle seslenmeyi beceremedim ama seni çok sevmiþ olduðumu bil ceylan gözlüm. Sen bana Tanrý’nýn bir armaðanýydýn meleklerle yolladýðý. Ömrüm boyunca deðil dokunmak gözlerimle bile bakmaya kýyamadýðým meleðim benim…

Hep anneni sorardýn bana ve yanýt de vermezdim, veremezdim. Zira ne onu ne de beni kötü belle istemedim. Anneni tanýdýðýmda ve ilk gördüðümde âþýk oldum ona. Bak burada beraber çektirdiðimiz bir resim var meleðim. Ne güzelmiþ deðil mi… Keþke huyu da güzel olsaydý ama ne gelir elden…

Çalýþtýðým fabrikada çalýþýyordu o da ilk tanýþtýðýmýzda. Ama rahat vermezdi kimse annene. Fazlasýyla gösteriþli ve endamlýydý. Tanýmýyordum onu ama âþýk olmuþtum bir kez. Ve onu tanýdýkça onsuz yapamayacaðýmý anladým. Uyumsuzduk ama seviyordum onu. Onun beni sevip sevmemesi önemli deðildi üstelik ama þu bir gerçek ki yalnýz bir kadýndý ve gözü yükseklerde. Ben ona ne verebilirdim ki… Çok þey ama ona göre hiçbir þey. Yine de benimle evlenmeyi kabul etti. Ve evlendiðimizde sana hamileydi. Daha doðrusu hamile imiþ. Önceleri bunu kabul etmek istemedim ama onu o kadar çok seviyordum ki kabullendim baþka bir adamýn çocuðuna babalýk yapmayý. Sen doðduktan sonra durulur diye ümit ettim ama hala dýþarýdaydý gözü. Deðil annelik yapmak hiçbir sorumluluk yüklenmedi kýzým. Onu kötü bil ve nefret et istemedim. Hele ki öz baban olmadýðýmý bilmeni asla yediremedim kendime. Sen iki yaþýndayken bir cinayete kurban gitti annen. Sebebini bilmesen de olur ama yaþýn büyüdükçe bunu tahmin edeceksindir sen.

Bu mektubu yazýp yazmamak konusunda o kadar kararsýz kaldým ki meleðim ama yazmalýydým üzüleceðini bile bile. Tüm gerçekleri geç de olsa öðrenmeye hakkýn var. Öz kýzým olup olmaman hiçbir zaman önem arz etmedi çünkü ben seni çok sevdim en az anneni sevdiðim kadar. Annen çok gençti, cahildi ve ne yazýk ki iffetli bir kadýn olamadý hiçbir zaman. Ýþte bu yüzden seni hep sakýndým gözümden. Çok korktum kýzým bilemezsin çok korktum.

Öz babanýn kim olduðunu ise annen hiçbir zaman söylemedi bana onca ýsrarýma raðmen. Onun aþký öylesine kör etmiþti ki gözlerimi onu kaybetmemek için her þeyine katlandým. Ama bil ki meleðim seni çok ama çok seviyorum ve ne zaman beni özlesen sadece baþýný kaldýr ve gökyüzünün derinliklerine bak. Bil ki seni oradan seyrediyor olacaðým.

Hep masum kal meleðim ve dilerim ki sen de bir gün kendi sevda masalýný yazarsýn eþliðindeki kahramanýn ile birlikte. Caným kýzým benim, Allah’a emanet ol.’’

Babasý da býrakýp gitmiþti Pýnar’ý hem de yeni kavuþmalarýna raðmen. Ve annesi bir kez daha öldü Pýnar’ýn gözünde içindeki anne sevgisini de öldürürken beraberinde.

Usulca baktý halasýna ve fýsýldadý…

‘’Neden mutsuz bitti bu masal?’’

Solgun yüzü ile baktý genç kýzýn yüzüne:

‘’Meleðim, senin masalýn daha  yeni baþlýyor.’’