Rüzgarýn sýrtýnda sesler, ýþýðýn sýrtýnda âhlar, karanlýkta bahtlar.

Bir savaþýn gözleri, aç, yorgun bedenler ve tecelli olmuþ ruhlar.

Seni, ne bir asýr unutturabilir ne de sonsuzluða akan bu çaðlar.

Siz giderken cepheye, ne eðilir baþlar ne de diner bu kara yaslar.

Her evlat bir nefer, her nefer bir vatan, sonsuzluða uðurlar yaþlar.

Cepheye vardýðýnda kalmaz endiþesi, günü gelmiþtir tutulur sözler,

Bir kale gibi el ele örülürler düþmanýn önüne, bu korkusuz baþlar.

Siz naçiz sayarken nefesinizi, toprak kana, hava baruta mý doyar?

Siz yok ederken korkunuzu, keskin süngüler, mermiler mi sizi boðar?

Siz bu kadar sevmiþken aziz Vatan’ý , parýldayabilir mi baþka aþklar?

Bir cephe, Çanakkale bir destan, sen ey Mehmetçik, bir kýzýl bahar.