Online Üye
Online Ziyaretçi
Bazen durup duruken
Sen aklıma geldiğin zaman
Zembereğim kurulur
Sanki dinamitim patlar tenhamda
Yüreğimin yırtmacı açılır
Yağmurla yıkanmış rüzgarda
Düşüncelerim uçuşur savrularak
Kendi çevremi dolanırım, ben
Astarıma sarılarak...
Kendimle buluşmakta direnirim
Hasretime tasarlanırım bazen
İçimdeki senkronum tutmaz
Boyumdan daha uzundur gölgem
Bedenimden düşürdüğüm zaman
Ben kalkarım da yerden,
O kalkmaz...
Oysa hiç bir zaman bilemezsin
Ben senin sokaklarını bile sevdim hep
Ayağını değdirdiğin parke taşlarını
Tenini ıslatan yağmurlarını
Sende kala nafile gecelerimi
Sarhoşluğunu sevdim
Sırf sen sevdin diye
Kendi içime çivilenip gizlice
Senin sevgililerini sevdim ben...
Şimdi korkuyorum eve giderken
Bu körkütük gecenin sessizliğinde
Yağmur okyanus gibi gözlerimde
Felaketin yörüngemde
Kapıyı açıyorum
Telefonum çalıyor aniden
Durmaksızın çalıyor
SANKİ KENDİ KENDİMİ ARIYORUM ;BEN !!!
Vedat DÜNDAR