Gün, yirmi dokuz mayýs; yýl, bin dört yüz elli üç,

Surlar ile çevrili Ýstanbul’un fethi güç,

Peygamber müjdesiyle engel aþardý Fatih;

Ýmanýn karþýsýnda düþman dayanmazdý hiç.

Bizans hegemonyasý Ýstanbul’u boðmuþtu,

Koca þehir daracýk bir mekâna sýðmýþtý,

Huzur içerisinde nasýl yaþardý Fatih?

Fetih aný gelince beklenen gün doðmuþtu.

Tek baþýna deðildi efsanevi komutan,

Manevi önderlerdi O’nu aþkla donatan,

Mananýn ocaðýnda önce piþerdi Fatih;

Tarihtir, irfanýyla çað açaný tanýtan.

Dünyanýn gözbebeði kýtalar arasý bað,

Altýndan kýymetlidir hava, su, düz ile dað,

Asýrlardan beridir yâda düþerdi Fatih;

Kalbimizde yaþýyor dünkü gibi hâlâ sað.

Bir daha iþgaline asla göz yumamayýz,

Bütünden hallederiz parçayla yamamayýz,

Ayasofya’yý böyle görse þaþardý Fatih;

Ýslam âlemi için tespihte imameyiz.

Tembelliðin örülmüþ bendini yýkacaðýz,

Bu güzel emanete hep sahip çýkacaðýz,

Bizimle gurur duyup böyle coþardý Fatih;

Düþmana yol vermeyip boðazý sýkacaðýz.

MFK