Dördüncü sýnýfta okuyorum, gece annemi rüyamda görmüþ, onunla saatlerce beraber olmuþ, bol, bol eðlenmiþ, yüzünü net olarak görmesem de anneme doymuþtum. Sabahý uyandýðýmda rüyanýn etkisi hala üzerimdeydi. Yemeðimi bile tam olarak yiyememiþ, yüzüm asýk, caným sýkkýndý. Bu halim evde kimsenin umurunda deðildi veya dikkat etmemiþlerdi. Gördüðüm rüyanýn etkisi hala üzerimde ve beni etkilemeye devam ederken okula vardým. Ýlk ders bitimi teneffüse bile çýkmamýþtým. Ýkinci dersin baþlamasýndan kýsa bir süre sonra, sýnýftan bir öðrenci ayaða kalkarak öðretmene kalemtýraþýnýn kaybolduðunu söyledi. Öðretmen ne zaman olduðunu sorunca sabah çantasýna koyduðunu, birinci derste kalemini açtýðýný, þimdi çantasýnda olmadýðýný aðlayarak anlattý. Öðretmen teneffüste sýnýfta kimin kaldýðýný sordu. Ben hala gece gördüðüm rüyanýn etkisiyle olanlarý rüya gibi izlemekteydim. Öðrencilerden biri teneffüste sýnýfta sadece Hikmet kalmýþtý deyince kendime bakýndým, ben mi yalnýz kaldým diye söylendim. Olmuþ olabilirdi, zaten hiç farkýnda deðildim. Öðretmen bana:

----Sen mi aldýn Hikmet?

Deyince þaþýrdým. Derse ilgisizdim, tembeldim, hatta benim için yaramaz denilebilirdi ama böyle þeyleri hiç sevmezdim. Hatta meyve bahçelerine bile izin almadan girmezdim. Þaþýrmýþ halde öylece bakarken, Öðretmen tekrar:

----Sen mi aldýn?

Deyince;

----Ben niye alayým, öðretmenim ben hýrsýz mýyým?

Diye çýkýþmýþtým. Bana inanmak istemeyen öðretmen, hem beni azarlamýþ, hem de kalemtýraþý yerine koy demiþti. Çocuk olmama raðmen böyle bir suç karþýsýnda dayanamamýþ, çantamý aldýðým gibi hýzla sýnýftan çýkýp gitmiþtim. O kadar hýzla gitmiþtim ki, arkadan yapýlan baðýrmalarý bile duymamýþ, kendimi ýrmaðýn kenarýna atmýþtým. Bir aðaca yaslanarak oturduðum yerde saatlerce aðladým. Sahipsizlik ve ilgisizlik iyice içime oturmuþtu. Burada ne kadar aðladýðýmý bilmeden uykuya dalmýþým. Köpek ve insan baðýrmalarý arasýnda bir fenerin bana doðrultulmasý ile uyanýnca nelerin olduðunu anlamaya çalýþýyordum.

----Hikmet, oðlum Hikmet?

Bu ses babamýn sesiydi ama niye baðýrýyordu?

----Burada ne yapýyorsun?

Yanýma yaklaþarak beni yokladý. Bir þeyim olmadýðýný anlayýnca rahatlamýþ bir halde:

----Ýyi bak bir þeyin yok, hadi eve gidelim.

O anda evde olmadýðýmý anlamýþ, yaþadýðým çirkin olayý hatýrlamýþtým.

Eve gittiðimizde sabah olmak üzereydi. Babam akþamdan beri beni aradýklarýný okulda yaþanan olayý arkadaþlarýndan dinlediðini söyleyince biraz þaþýrmýþ, bana kötü söyleyecek sanmýþtým. Ama öyle olmadý, odama çýkarýp yatmamý istedi. Sabah, istemeye istemeye kalkýp okula gitmiþtim. Arkadaþlarýmdan biri koþarak yanýma geldi.

---Hikmet biliyor musun? Hasan kalemtýraþý teneffüste bahçede düþürmüþ, bulan öðrencide öðretmenine vermiþ. O öðretmende bir öðrenci ile sýnýflarý dolaþtýrmýþ. Tam sen gittikten sonra öðrenci kalemtýraþý bizim sýnýfa getirince herkes þaþýrmýþtý, Hasan biraz utandý ama kimse üzerinde durmadý, öðretmen bile,

Diyerek sözünü tamamlamýþtý.

    Kimse üzerinde durmamýþtý ama bu yaþadýðým çirkin olay benim içimde hep bir yara olarak kalmýþtý. Öðretmenime olan saygým daha da azalmýþ, okula karþý nefretim bir o kadar artmýþtý.

    Þu an yine böyle bir olayla karþý karþýya kalmýþtým. Ama bu sefer kaçacak durumum olmadýðý için çok bunalýyordum. Ýnþallah Hâkim beni anlar diye aklýmdan geçerken tek umudum Ustamýn mahkemede beni korumasý ve Hâkiminde inanmasý olacaktý. Bazen ayakta gezinerek bazen de oturarak beklerken bir hayli zaman geçmiþ, bir görevli elinde bir kâðýt içinde yiyecek bir þeyler getirmiþti. Öðlen olmuþ anlaþýlan diyerek, kapýdan uzatýlan bir parça ekmek ve peyniri alýp yemeye baþladým. Açýkmýþ olmamdan dolayý ne bulursam yemeye çalýþýyordum. Baþka türlü olmayacaktý, otelde de kalmýyordum zaten. Buna da þükür dedim, kendi kendime.

    Bir zaman sonra kapýda konuþmalar baþlayýnca, herhalde zaman geldi diye düþündüm, gerçekten kapý açýldý ve iki resmi memur gelmemi istediler. Bende söylenene uyarak yanlarýna gittiðimde:

---Artýk mahkeme zamanýn geldi. Hadi bakalým.

    Aralarýnda yürümeye baþladýðýmda biraz ilerde ustamýn da iki memurun arasýnda beklediðini gördüm. Hep beraber üst kata, oradan da büyük bir kapýnýn önüne gelerek durduk. Kapý çalýndý, içeriden bir ses gelmemizi istedi, sýra ile içeriye girdik. Ne yapmamýz, nerede durmamýz gerektiðini söylediler. Geniþçe bir yerdi ve tam karþýmýzda önünde de daktilosu olan bir kadýn vardý. Karþýmýzdaki duvarda kocaman harflerle’’Adalet mülkün temelidir’’ yazýyordu. Kýsa bir süre sonra siyah kýyafetler içinde üç adam içeri girdi. Yüzlerine bakýnca birini tanýdým, daha önce bizimle görüþen Savcýydý. Gelenler karþýmýzda yerlerine oturdular ve bir müddet bizi izlediler.

    Bize söylenen her þeyi itiraz etmeden yapýyorduk. Yapmayýp ne yapacaktýk, olan olmuþ sonunda mahkemeye gelmiþtim. Salonda çýk yok, herkes tam karþýmýzdaki insanlara bakýyor. Ustam bir garip olmuþ, yýkýlmýþ, çökmüþ, zavallý bir haldeydi. Yazýk dedim kendi kendime, ne iþin vardý be adam bu kötü iþlerle neden? Ne olacak þimdi karýn çocuklarýn? Nasýl bakacaksýn onlarýn yüzüne, tabii sað salim buradan çýkarsan? Neyse, benim geride bekleyenim olmadýðý için o bakýmdan endiþem yoktu, fakat haksýzlýða uðramama çok üzülüyordum. Bende onun yüzünden bu kadar sýkýntýyý çekmiþtim. Daha ne olacaðý bile tam olarak belli olmadýðý için içim daralýyor, ha bire terliyorum, ne olacaksa olsun bitsin artýk diyordum. Yorgunluk, pislik, polislerin hýrpalamasýndan býkmýþtým. Çok hakaret etmiþler, ölmüþ anama, babama, geçmiþime edilen küfürler aklýma geldikçe kan beynime sýçrýyordu. Hadi suçlu olsam neyse! Þimdi bitmesini istiyor, bir an önce baþlasa da, ne olacaksa olsun diyordum.

    Hâkimin isteðine uyarak kendimizi tanýtmaya baþladýk. Ustam adýný, soyadýný, memleketini, ne iþ yaptýðýný açýkladý. Sýra bana gelmiþti.

---Adýn?

---Hikmet

---Soyadýn?

---Çetin

---Baba adýn?

---Hüseyin

---Nerelisin?

---Tokat

---Ýþin?

---Þoför muavini

Söylediklerimin daktilo ile hýzlý bir þekilde yazýldýðýný görüyorum. Kadýn memur iþinin ustasýydý . Sýra savcýnýn konuþmasýna gelince, Savcý söz aldý ardýndan Ustamýn ve benim uyuþturucu kuryeliðinden suçlanmamýzý istedi. Kuryelik neyse acaba diye düþünürken, devamýnda ne olduðunu anlamýþtým. Trabzon taraflarýndan adý esrar olan uyuþturucuyu alarak Ýstanbul’a götürmekte olduðumuzu, Ýstanbul’dan da para alarak geri getirdiðimizi ve bu iþin tahmini altý yýldýr devam ettiðini, bizim pek çok yýl ceza almamýz  gerektiðini korkuyla izlemiþtim. Baþtan beri tam olarak anlayamadýðým tutuklanma nedenlerini þimdi daha iyi anlýyordum. Ustamýn paraya ihtiyacý da yoktu da, niye bulaþmýþtý bu iþe. Ýnsan bu iþte, ne olduðu bilenemiyor. Çok iyi ve dürüst insan olarak bilinirdi Ustam. Bende aþýrmýþtým ama suçu iþlediði açýkça ortadaydý. Hâkim Ustama soru sormaya baþladý.

---Uyuþturucuyu kimden aldýn

---Trabzon’da, adýný bilmediðim birinden.

---Karakolda bir isim vermiþsin.

---Mecburdum, çok bunalmýþtým.

---Kime götürüyordun

---Kendim kullanýyorum.

---Doðru söylemiyorsun, Polis seni uzun süre takip ediyormuþ, ne diyorsun?

    Ustam bundan sonra konuþmadý, Hâkimde soru sormadý. Belli ki ustam suçu kabul etmiþ, ancak isim vermemiþti. Soru sorulma sýrasý bana gelecekti. Ýçimden vereceðim cevaplara hazýrlanarak kendimi savunacaktým. Ama heyecaným yine artmýþ hafifçe titremeye baþlamýþtým. Kalbim o kadar hýzlý çarpýyordu ki acaba baþkalarý da görüyor mu diye etrafýma bakýndým. Hâkim önündeki dosyayý okumakla meþguldü. Ne kadar sakindi, elbet suçlanan ben, suçlayan onlar, elleri baðlý olan bendim. Zaman geçmiyor, terlemelerim ve heyecaným iyiden iyiye artýyordu. Yüzümü ateþ basmýþ kýzardýðýný anlamýþtým. Kollarýmda ki gömleðimle terlerimi sildim. Sonunda okumayý býrakan  Hakim bana dönerek

---Hikmet Çetin,

Dedi.

Ayaða kalktým. Heyecanýmdan vereceðim cevaplarýn çoðunu unutmuþtum.

---Senin bu iþle ilgin ne?

---Vallahi Hâkim Bey, benim bu iþle hiç ilgim yok. O pakette ne olduðunu da karakolda öðrendiðimde çok þaþýrdým, ben bu iþlerden anlamam. Kimseyi de tanýmam, diyebilmiþtim.

Hâkim, biraz düþündü, bana baþka soru sormadý. Savcýya dönerek sessizce bir þeyler söyledi. Sonra ustama dönerek:

---Savcýlýkta Hikmet’in bu iþle ilgisinin olmadýðýný söylemiþsin.

---Doðrudur Hâkim Bey, o beþ yýldýr yanýmda. Ama benim ne yaptýðýmý, ne aldýðýmý bilmez. Onun bir suçu yok, çocuðu yakmayýn.

Demiþti. Hâkim dosyalarý bir kez daha okudu, sonra;

---Yaz kýzým, karar:

Hep beraber ayaða kalktýk. Hâkim net ve tok sesle:

---Cemal Kýrýntý’nýn tutuklanmasýna, Hikmet Çetin’in suçunun olmadýðý kanaatine varýldýðýndan beraatýna, mahkemenin iki ay sonraya ertelenmesine, yeni delillerin toplanmasýna, sanýðýn isterse avukat tutmasýna karar verilmiþtir.

    Sevinsem mi, aðlasam mý karar veremiyordum. Ýçim bir hoþ olmuþ, kurtulmuþtum artýk. O pis yerlerde kalmayacak dayak yemeyecek, küfür duymayacaktým. En azýndan artýk suçsuzdum. Allah’ým sana þükürler olsun, Hâkim iyi adammýþ, suçsuz olduðumu anladý diye seviniyordum. Sevincim Ustamla bakýþýrken yarým kalmýþtý. Ustamýn hüzünlü bir þekilde bana bakan gözleriyle karþýlaþýnca, utanarak onun durumuna üzülmeye baþladým. Aksi adamdý, tersti, ama beni bu gün korumasýný bilmiþti. Belli ki içinde bir yerlerde bana karþý bilemediðim, göremediðim bir sevgi vardý.

    Bu arada bizi suçlayan Savcý ile göz göze geldim. Bana hala sert ve kýzgýn ifadeyle baktýðýna göre, benim hala suçlu olduðuma inanýyordu. Ýyi ki karakolda bir þeyler dememiþim, beni kurtaran da buydu her halde. Ustamdan nerede ayrýlacaðýmý bilmiyordum. Resmi memurlarla beraber dýþarý çýkmadan önce, ellerimdeki kelepçelerden kurtulunca oldukça rahatladým ve hep beraber koridora çýktýk. Ustam:

---Bir dakika izin verir misiniz?

Dedi memurlara.

---Tamam, kýsa olsun.

Anladým ki burada ayrýlacaktýk.

---Hikmet, Araba sana emanet malý Ýstanbul’a götür teslim et, geri dönüp kamyonu memlekete getir eve býrak. Bizimkilere durumu anlat oðlum.

Dedi. Nedense mahkemede kamyona el konulmamýþ, hiç de bahsi geçmemiþti. Ustamýn yüzü karmakarýþýk bir hal aldýðý için ne düþündüðünü anlamak kolay deðildi. Kendi dünyasýný daima içinde saklayan biri olduðundan ne sevindiði, ne üzüldüðü kolay anlaþýlmazdý. Þimdi bile duygularýný saklamayý baþarýyordu.

    Hayret ettim, Ustam bana samimi bir þekilde ve ilk defa oðlum diye seslenmiþti. Hâlbuki kaç senedir bana böyle seslenmesini beklemiþ durmuþtum. Þimdi mi olacaktý? Gözlerim iyice doldu, yaþlar yanaklarýma doðru akarken, ona yaklaþtým, sýkýca sarýldým.

---Sen merak etme istediðini severek yaparým, caným Amcam,

Dedim.

    Artýk birbirimizden tamamiyle ayrýlmýþ, O dönüp yanýndaki memurlarýn arasýnda uzaklaþýrken hýçkýrýklarýmý zor tutuyor, içten içe aðlýyordum. Boyuma bakanlar, beni büyük zannederdi ama hala genç bir çocuktum. Tam hayatýmýn güzel günlerim baþlamýþ, güzel bir iþim olmuþ derken, hepsi þu anda yok olmuþ yine yalnýz kalmýþtým. Ustamla aramýzda çok fazla yakýnlaþma olmasa da,  bana karþý daima seviyeli olmuþ, diðer þoförlerin muavinlerine yaptýklarý, dayak, küfür, hakaret gibi muameleyi bana yapmamýþtý. Zaten beni en çok mutlu eden de buydu, aksi halde bunca yýldýr yanýnda kalmazdým. Birden yanýmdaki memur:

---Þimdi beraber karakola gideceðiz, orada imza atacaksýn. Hem kimliðin ve evraklarýn orada, onlarý alacaksýn.

Kendimi toparlayarak, yapacak iþlerimin olduðunu düþündüm.

---Tamam, gidelim,

Dedim. Ellerimde kelepçe yoktu ve Memurlarýnda arasýnda deðil yanlarýnda yürüyordum. Etrafta bulunan insanlar bana önceki gibi bakmýyorlar ve ilgisizdiler. Bende dýþarýya çýkarken rahatça etrafýma bakýnýyordum. Eski taþ bir binada olduðumuzu anlamýþtým. Koridorlar geniþ, tavan yüksek, temiz ve boyalýydý. Bir Devlet binasýna ilk kez girmiþtim ama ne giriþ. Neyse ki özgür olarak çýkmýþtým.

    Binanýn önündeki merdivenlerden inerken birden bana bakan ve daha önce içerde gördüðüm o gözlerle karþýlaþtým. Dikkat ettim, ýsrarla bana bakan kiþi, çok güzel ve uzun boylu bir kadýndý. Ýyide neden bana böyle bakýyordu, kimdi acaba? Memurlarýn yanýnda yavaþça yürürken birden arkamdan bir ses:

---Hikmet, bir dakika:

Þaþýrdým, beni kim tanýrdý buralarda. Durup arkama baktým, seslenen o kadýndý. Hýzla yanýma geldi elime bir kâðýt tutuþturdu. O kadar hýzlý bir þekilde kâðýdý vermiþti ki yanýmdakiler bunu görmediler, ne olduðuna dönüp baktýlar. Kadýn:

---Geçmiþ olsun Hikmet. Ýþin bitince beni ara olur mu?

Þaþkýnlýðýmdan ne diyeceðimi bilemeyince sadece kadýna aptal aptal baktým. Kim di, beni nereden tanýyordu bu kadýn? Yanýmdakiler bizim tanýdýk olduðumuzu sanmýþlar oralý olmamýþlardý. Ancak:

---Hadi kardeþim þimdi iþimiz var, sonra görüþürsünüz, geç kalmayalým.

Deyince beraberce buraya geldiðimiz arabaya binerek tekrar karakola doðru yola çýktýk.  Elimin arasýnda bana verdiði kâðýdý sýkýca tutuyorum. Ne yazýyordu, niye bu kadýn bana bir kâðýt vermiþ, adýmý nereden biliyordu? Bu olanlara bir anlam veremiyor ama düþünmekten de kendimi alamýyordum. Bu kýsa süre içinde geliþen olaylarýn karþýsýnda þaþkýn ve aptal bir adam olmuþtum. Ne çok þey yaþadým, þu birkaç gün içinde, sanýrým hala yaþayacaktým. Karakola yaklaþýnca ben yinede korkuyor, ya  bir aksilik olursa diye endiþelenmekten kendimi alamýyordum. Beni Karakolda güzel döþenmiþ bir odaya aldýlar. Daha önce bana iyi davranan, hatta yemek getirten Memur, oturduðu masadan beni görünce:

---Geçmiþ olsun Hikmet, suçsuzluðun anlaþýldý demek. Zaten bizde senin suçsuz olduðunu tahmin etmiþtik.

Vay canýna madem suçsuzdum, niye bu kadar sopa çektiler diye mýrýldandým.

---Bir þey mi dedin Hikmet,

---Yok Abi, sað olun.

Dedim. Kimliðimi, paramý diðer bazý evraklarý, yükümüzün kâðýtlarýný ve arabanýn ruhsatýný vermiþlerdi.

---Yükü nasýl götüreceksin,

---Bir þoför bulurum Abi,

Dedim.

---Sana kolay gelsin deyip elimi sýktý.